Lisa van den Akker Persoonlijk 2 jun 2022, 14:53

Leestijd: 5 minuten

Nina: ‘De blijdschap van de zwangerschap is omgeslagen in de angst om ons kindje te verliezen’

Als Nina* zwanger blijkt te zijn kan ze haar geluk niet op, maar al snel verandert haar roze wolk in een zwarte. Onophoudelijk bloedverlies is daarvan de oorzaak. Een lange periode van onzekerheid volgt, waar ze nog steeds middenin zit. In de hoop andere vrouwen te bereiken die hetzelfde hebben meegemaakt deelt ze haar verhaal op Famme. 

“Een maand geleden stond ik met een positieve zwangerschapstest in de badkamer, de tranen liepen over mijn wangen van geluk. Nog nietsvermoedend dat de gelukstranen even later plaats zouden maken voor tranen van angst en verdriet. Ik voelde me ontzettend zwanger (hallo verstopte darmen en hallo gevoelige borsten), maar dit fijne gevoel werd twee weken geleden bruut verstoord door onophoudelijk bloedverlies.

Waarom ik dit in deze onzeker periode al met anderen deel? Dat is voor mij heel duidelijk. Omdat ik zelf middenin deze rotperiode zit en zeker niet de enige ben. De afgelopen dagen heb ik me suf gegoogeld in de hoop mezelf een duidelijke diagnose te kunnen geven en de verhalen van andere zwangere vrouwen te lezen. Uit elk positief verhaal haal je toch weer een sprankje hoop.

De eerste paar weken van de zwangerschap

Terug in de tijd. De eerste weken van de zwangerschap, hoe pril ze ook waren, waren magisch. Ik voelde aan alles in mijn lijf dat ik zwanger was en daarmee werd mijn grootste wens vervuld. We besloten het bij vijf weken al te delen met wat vrienden en familieleden die dicht om ons heen staan. Want ja, ook als het mis zou gaan, heb ik hen nodig om me te steunen. Het verbaasde me wel hoezeer anderen ervan schrokken dat we dit nieuws zo snel deelden, maar voor ons voelt dit nog altijd goed.

Ik begon meteen met het aanschaffen van kleertjes, want na zo’n innige kinderwens die eindelijk in vervulling was gegaan kon ik mezelf niet meer bedwingen. Natuurlijk zeiden mijn partner en ik tegen elkaar dat er altijd een kans is dat het mis gaat, maar ach het voelde goed. Tot twee weken geleden. Ik stond ‘s ochtends op om naar de wc te gaan, keek achterom in het toilet en kreeg een gigantische hartverzakking: bloed. Nog voor ik het wist zat ik op Google en zocht ik op ‘bloed zwangerschap 7 weken’. Hoewel je jezelf helemaal gek kan maken met alles wat je hier tegenkomt, voelde het bloedverlies direct niet goed. Onlangs dat probeerde ik de rust te bewaren.

Het bloedverlies hield niet op

Het bleef helaas niet bij dit ene toiletbezoekje. Gedurende de dag bleef ik bloed verliezen. Maar ja, is dit nou iets waar je de verloskundige voor belt? Is dit nou echte ‘spoed’? Omdat het niet goed voelde besloot ik naar mijn gevoel te luisteren en belde ik het algemene nummer van de verloskundige. Daar kreeg ik gelukkig een heel begripvolle vrouw aan de lijn die me sommeerde het spoednummer te bellen. Dat deed ik dan ook. Het advies was uiteraard om het nog even aan te kijken.

De dagen erna nam het bloedverlies in grote mate toe. Na heel wat heen en weer gebel met de verloskundige was de conclusie dan ook: wees realistisch, dit zou heel goed een miskraam kunnen zijn. Hoewel ik me redelijk op dit nieuws had ingesteld sloeg het nieuws in als een bom. Gelukkig waren daar mijn ouders en andere vrienden om ons te steunen. We hadden het nieuws immers gedeeld en ik was nu maar wat blij met al deze mensen om me heen.

Bezoekjes aan de huisartsenpost en verloskundige

De dagen erna sprak ik veel met de huisarts en verloskundige. We brachten tussendoor een bezoekje aan de huisartsenpost waar ze niks voor ons konden betekenen en een paar dagen later zaten we voor een eerste echo bij de verloskundige. Het bloeden was ondertussen niet afgenomen. We verwachtten dan ook op de eerste echo een vruchtje zonder kloppend hartje te zien. Stomverbaasd waren we dan ook om op de echo een vruchtje mét kloppend hartje te zien. Perfecter kon haast niet. De verloskundige verzekerde ons ervan dat alles goed zou komen. De kans dat het nu nog mis zou gaan was immers nog maar 5 procent.

In tranen belden we onze familie en vrienden op dat de baby gezond was en dat de angst, zo snel als hij was ontstaan, ook weer was verdwenen. We konden een paar uur genieten van dit mooie nieuws totdat ik weer een bezoekje aan het toilet bracht. Deze keer met heftigere bloedingen dan voorheen. Ik trok me er niks van aan, de inwendige echo kon dit immers (deels) hebben veroorzaakt. Helaas werd dit bloeden de dagen erna erger en erger. Zo erg dat we enkele dagen later te horen kregen dat het goede nieuws na de echo te voorbarig was geweest. Terug bij af, zo voelde het althans. We stelden ons toch maar weer in op een miskraam.

De situatie nu

Omdat het bloeden alsmaar erger werd, besloot de verloskundige een nieuwe echo te maken. Ditmaal uitwendig. En tot – wederom – onze grote verbazing werden we weer verrast met een gezonde baby mét kloppend hartje. Toch kan er nog geen conclusie aan deze mooie echo worden ontleend. Vijf dagen later (nu ik dit vanuit mijn bed lig te tikken) bloed ik namelijk nog steeds. Met aan de ene kant het gevoel en de hoop dat het goed komt, ik heb immers twee keer een mooie echo van de baby gezien. Maar aan de andere kant het gevoel dat er écht iets niet klopt in mijn lijf, want waarom al dat bloedverlies?

Natuurlijk kan dat van alles zijn, ook dat lees ik op Google. Natuurlijk kan het goed komen en hoeft het geen miskraam te zijn, ook dat lees ik op Google. Bovendien zeggen de percentages toch bijzonder veel? Nou.. als ik iets heb geleerd is het dat percentages me geen f*ck meer boeien, want je zal maar nét die ene 5 procent zijn.

En nu? Pas 17 juni ben ik welkom voor de volgende echo. Zo lang kan ik natuurlijk niet wachten dus heb ik bij een echopraktijk zelf een echo ingepland. Het is me de 55 euro volledig waard om hopelijk opnieuw een kloppend hartje op de echo te zien.

Wordt vervolgd…

*Wegens privacyredenen zijn de namen in dit artikel gefingeerd. De echt naam is bekend bij de redactie.

De oorzaken van bloedverlies tijdens de zwangerschap