Eva Dusch Body 2 sep 2016, 09:20

Leestijd: 4 minuten

Zó moeilijk is leven met iemand met een eetstoornis

Veel verhalen over eetstoornissen zijn verdrietig en stemmen niet heel hoopvol. Het verwoest levens, niet alleen dat van de patiënt, maar ook van de omstanders. Weinig dingen zijn moeilijker dan iemand waar je van houdt te zien strijden tegen een eetstoornis – en elke andere stoornis of ziekte, for that matter – en het machteloze gevoel niets te kunnen doen. Wat in feite ook vaak zo is: als omstander kun je maar heel weinig doen.

Dat ervaarde ook Chris Weir, in de jaren dat hij zijn vriendin Emma zag strijden tegen anorexia. Vorig jaar ging zijn ’10 reasons I want Emma to live’ lijst viraal op social media, waarin hij voor haar een opsomming gemaakt had van tien overtuigende redenen waarom ze moest genezen. Redenen varieerden van ’omdat je weer de inspirerende danslerares wil worden die je ooit was’ en ‘ik wil je kont terug’ tot ‘omdat ik hoop dat je ooit een fantastische moeder wordt’. Nummer 10 was de kers op de taart: een huwelijksaanzoek.

Inmiddels is het Britse stel getrouwd en Emma (inmiddels 25) nog altijd hard bezig aan haar herstel. Het is een mooi verhaal van hoe een omstander, hoe machteloos ook, tóch een bijdrage kan leveren aan herstel. En dat happy ever after bestaat. Hopelijk.

In reactie daarop schreef Britse blogster Claire Gillespie een brief aan haar vriend – met daarin alle dingen die ze hem tijdens haar eetstoornis had willen zeggen, maar niet durfde. Omdat ze zich afvraagt of haar herstel makkelijker geweest was, als hij ze geweten had.

‘Ik ben doodsbang’

‘Ik kom misschien spijkerhard over, ik wijs je af en sluit je buiten. Ik zal soms zelfs tegen je zeggen dat ik je haat. Wat ik eigenlijk wil zeggen is dat ik bang ben om te laten zien wat ik echt voel en denk. Ik schaam me voor mezelf, ik ben bang om kwetsbaar te zijn. Ik ben vooral doodsbang dat jij mij afwijst als je alles weet.’

‘Het is niet jouw taak mij te genezen’

‘Natuurlijk wil je alles doen zodat ik beter word, je houdt immers van me. Ik weet dat je het goed bedoelt, echt. Maar je bemoeien met mijn gedrag en symptomen – zoals letten op wat ik (niet) eet, de weegschal verstoppen of met me meegaan naar de wc om te verhinderen dat ik ga overgeven – werkt niet. Deze stoornis is sterker dan jij, en om beter te worden heb ik meer nodig dan iemand die mijn gedrag in de gaten houdt. Wat je wél kunt doen is me een veilige plek bieden, waar geen oordelen bestaan en waar ik me kwetsbaar kan opstellen, risico’s mag nemen en van mijn fouten mag leren.’

LEES OOK: 19 x de grootste misvattingen over anorexia>

[source id=”attachment_115666″ align=”none”][/source]

‘Herstel duurt lang en gaat gepaard met een heleboel tegenslagen’

‘Om bij mij te blijven en er voor me te zijn tijdens mijn herstel, is een pittige opgave. Niemand kan er een tijdspanne bij geven, noch garanties. Ik wil dat je je tijdens deze periode niet alleen maar druk maakt om mijn mentale en fysieke toestand, maar ook om die van jezelf. Niet alleen ik heb therapie nodig: het kan ook voor partners van eetstoornispatiënten heel goed zijn om te praten over hun gevoelens over het proces en de relatie. Hopelijk ontdek je op die manier manieren om met de moeilijkheden om te gaan, die onlosmakelijk verbonden zijn met het houden van iemand met een eetstoornis.’

‘Mijn eetstoornis is onderdeel van mij, maar ik ben veel meer dan dat’

‘Een eetstoornis is allesoverheersend en destructief. Ik neem je niet kwalijk dat je het idee hebt dat je verstikt wordt door dit monster dat ik probeer te bestrijden. Vergeet asjeblieft niet dat dit maar een deel van me is: van binnen ben ik nog altijd de persoon die ik was vóór de stoornis, en als ik het eindelijk overwonnen heb, ben ik weer diezelfde persoon. Alleen dan blijer, gezonder en sterker.’

Zoals bijvoorbeeld Amalie: lees hoe zij van anorexiapatiënte naar foodblogger ging>

‘Ik word misschien nooit helemaal beter, en dat is oké’

‘Ik weet niet of het mogelijk is ooit helemaal te genezen van een eetstoornis. Kleine overblijfselen zullen altijd blijven bestaan, zoals bijhouden wat ik eet, calorieën checken en – in tijden van stress – hongergevoelens negeren. Als je dit soort dingen ziet moet je ze uiteraard opmerken en alert zijn, maar raak niet meteen in paniek. Een eetstoornis is een serieuze ziekte, en ervan genezen kan een heel leven in beslag nemen.’

Lees ook: ‘Ed komt wéér eten’ 
Een aangrijpend verhaal van een moeder… en haar dochter>