Laurien Bleeker Persoonlijk 16 jul 2022, 08:41

Leestijd: 9 minuten

Yvonne (35) woont met haar zoontje (3) tussen de wilde dieren in Afrika: ‘Owen weet niet beter’

Yvonne (35) komt uit Nederland en is ruim tien jaar samen met de Afrikaanse Leonard (Leo). Samen hebben ze een zoontje, Owen, die vier jaar wordt in oktober. Ze wonen in een natuurreservaat in Zuid-Afrika. We spraken Yvonne over haar leven tussen de olifanten, leeuwen en luipaarden.

Yvonne: “We wonen in een natuurreservaat in KwaZuluNatal in Zuid-Afrika. Voor ons is het de best of both worlds: we wonen tussen de olifanten, leeuwen, luipaarden en zo ongeveer alle Afrikaanse dieren die je je maar kan bedenken. En we wonen maar 50 kilometer van de mooiste stranden van het land.

Reizen is er bij mij met de paplepel ingegoten. Tot 2011 had ik al 45 landen bezocht en ik besloot daar in 2012 nog negen landen aan toe te voegen inclusief een reis van vijf maanden door Afrika. Mijn laatste, lange reis, daarna was het tijd om uit huis te gaan (ik was toen 24). Mijn reis bestond uit twee keer een maand vrijwilligerswerk (in een weeshuis en met dieren) en daarna nog drie maanden rondreizen door Afrika. De eerste maand was in het weeshuis en het tweede project was met dieren. Een maand helpen in een natuurreservaat met de dagelijkse bezigheden. Hier heb ik Leo ontmoet, hij werkte toen drie jaar in het park.

Wilde dieren lopen vlak langs ons huis

Wat begon als een vakantieliefde, bleek ware liefde te zijn. Het gevoel tussen ons was zo sterk dat wij het niet bij die ene maand konden laten. Na mijn reis ben ik terug gegaan naar Leo om te kijken of de gevoelens er nog steeds waren en dat bleek zo te zijn. Helaas was mijn geld op en moest ik na drie weken afscheid nemen. Vervolgens heb ik in Nederland vijf maanden gewerkt en ben ik, nadat Leo bij ons op bezoek is geweest, met hem mee terug gegaan naar Zuid-Afrika. Je mag negentig dagen in Zuid-Afrika verblijven op het visum dat je krijgt bij aankomst. Ik ben met Leo mee terug gegaan om te kijken of het wat voor mij is, leven in de bush. Na deze periode was ons gevoel nog sterker en het leven daar beviel mij prima. Ik ben terug naar Nederland gegaan om een visum aan te vragen en sindsdien woon ik in Zuid-Afrika.

Het leven hier is heel anders dan in Nederland. Echt alles is anders. Alleen al het feit dat er wilde dieren langs de omheining van mijn huis lopen… Het is lastig voor te stellen als je hier nooit geweest bent, maar ik woon echt in de middle of nowhere. Als ik goede spullen nodig heb, zoals wat luxer eten of speelgoed, een dokter, het ziekenhuis, naar de kapper en dat soort dingen, dan moet ik daar drie uur voor rijden. En weer drie uur terug. Verder is het ook echt een hele andere cultuur dan in Nederland. Tijd is bijvoorbeeld meer een suggestie en op straat moet je letterlijk oppassen voor alles: kippen, koeien, geiten, ezels, mensen, taxi’s die zomaar midden op de snelweg stoppen.

Het is een bijzonder leven in Afrika

Ik hou van dit leven en de bush, ik heb zoveel dingen mogen doen waar de meeste mensen alleen maar van dromen. Zo heb ik geholpen met het vangen van olifanten, leeuwen, neushoorns, wilde honden en buffels, omdat ze naar een nieuwe plek moesten. Het is een bijzonder leven.

Natuurlijk komt dit leven met een risico, maar een ander risico als in Nederland. Daar moeten ouders oppassen voor verkeer, water en vreemde mensen, hier moeten wij oppassen voor wilde dieren. Ik hoef me nooit druk te maken over een auto, maar wel over dieren. Het is dus maar net wat je gewend bent. Wij trekken nooit schoenen aan of stappen in bed zonder eerst te controleren dat er niets in of onder ligt.

Oog in oog met een dodelijke slang

Ik ben fulltime moeder voor onze zoon Owen en heb geen support systeem of hulp, dus overdag sta ik er echt helemaal alleen voor. Overdag doe ik het huishouden en houd me bezig met Owen. We proberen twee tot drie keer per week bij iemand langs te gaan, maar de rest van de tijd zijn we thuis. Er zijn hier geen parken of speeltuinen, dus Owen speelt in en om het huis. Het is niet heel anders dan in Nederland, behalve dat wij moeten oppassen voor wilde dieren die langs lopen en kleine beestje die rondkruipen. Leo werkt soms lange dagen in het reservaat, maar is gelukkig in het weekend vrij en hij heeft geen reistijd. Hij is een geweldige vader voor Owen en helpt mij waar hij kan.

Ik mis de vrijheid van even op de fiets stappen voor een boodschap

Wat ik mis vanuit Nederland is vooral de vrijheid. Dat je even op de fiets stapt voor een boodschap of even ergens heen loopt. Hier moet alles met de auto vanwege de afstanden. Ik vind het ook jammer dat ik niet met Owen naar de speeltuin of kinderboerderij kan. Verder mis ik eigenlijk niet veel. Ik heb nooit echt een connectie gehad met Nederland. Toen ik 2012 de beslissing nam om voor de liefde naar Afrika te gaan had ik maar één reden om dit niet te doen: mijn moeder. Mijn moeder en ik hadden een hele speciale relatie, ze was niet alleen mijn moeder, maar ook mijn beste vriendin, mijn alles. Ik vond het zo moeilijk om haar achter te laten, maar zij was degene die me zei ervoor te moeten gaan.

Ik weet dat het haar hart in 1000 stukken brak, om haar dochter te zien verhuizen naar de andere kant van de wereld. Maar ze wilde dat ik gelukkig was. Ze zei: “Je bent mijn dochter en ik wil dat je gelukkig bent. Ik wil niet dat je voor mij je kans op echte liefde en geluk verspeeld, als alles gaat zoals het gaat dan ga ik dood voor jou. En als die dag komt, dan wil ik zeker weten dat jij gelukkig bent en dat er iemand is die van je houdt. Iemand die je gelukkig maakt en voor je zorgt en als die persoon aan de andere kant van de wereld woont, dan is dat zo. Je krijgt spijt als je het niet probeert en wij komen er samen wel uit.” Na die woorden heb ik de knoop doorgehakt: in ging emigreren naar Zuid-Afrika. De relatie tussen mij en mijn moeder is nog veel sterker geworden hierdoor.

De moeilijke dingen van ver weg wonen

Voor de start van covid ging ik elk jaar in april en mei naar Nederland voor een paar weken. Ook kwamen mijn ouders regelmatig naar Afrika. Ik denk dat ze tussen 2012 en 2019 zo’n beetje elk jaar zijn geweest en ik in elk geval een keer per jaar naar Nederland. Met het jaar 2018 als bonusjaar. Toen heb ik mijn ouders heel vaak gezien, ook vanwege de geboorte van Owen. Ik heb zoveel geluk gehad met die jaren, niet veel mensen die emigreren kunnen hun ouders zo vaak zien. 

We verheugden ons op Kerst 2019, dan zouden mijn ouders naar ons komen. Op 23 november werd ik gebeld door mijn vader: we moesten zo snel mogelijk komen, want het ging niet goed met mijn moeder. Helaas waren we niet op tijd, ze hadden haar kunstmatig in leven gehouden zodat ik toch een soort van afscheid kon nemen, maar mijn moeder was weg. Ik heb nooit de kans gehad voor een laatste gesprek, een laatste knuffel of een laatste dankjewel voor alles wat mijn moeder voor me gedaan heeft…

Covid kwam in beeld: dat was eenzaam

Eenmaal weer thuis kwam covid in beeld. Uiteindelijk konden we daardoor pas 2,5 jaar na mijn moeder overlijden weer terug naar Nederland. Dat was een moeilijke en eenzame tijd. In Nederland ging het leven door: mijn broer is getrouwd en heeft een zoontje gekregen. Mijn vader kreeg een nieuwe relatie. Het as van mijn moeder is, in goed overleg, uitgestrooid. Maar voor mij stond alles stil. Het park ging acht maanden dicht en ik ging bijna niet naar buiten. Ik zat alleen thuis met mijn zoontje, geen moeder meer om te appen of te bellen, iets wat wij dagelijks deden, geen toeristen of vrijwilligers. Nu lijkt alles weer wat meer normaal te worden. We zijn weer in Nederland geweest, mijn vader komt binnenkort hierheen en de eerste vrijwilligers komen terug. Het leven wordt het weer wat meer normaal.

Owen weet niet beter dan leven tussen gevaarlijke dieren

Na tien jaar in de bush leven, ben ik het gewend om ‘s nachts wakker te worden van leeuwen die brullen of van olifanten die naast ons huis staan te eten. Owen weet niet beter, dit is zijn leven. Hij weet dat hij in zijn schoenen moet kijken voordat hij ze aantrekt en hij weet welke dieren gevaarlijk zijn. Hij is mega geïnteresseerd in insecten, maar zal nooit iets oppakken zonder eerst te vragen of het ok is.

Zodra het voor hem tijd is om naar school te gaan, zal het waarschijnlijk home school worden. De scholen in onze gemeenschap geven onderwijs in Zulu (wij spreken Afrikaans en Engels), het onderwijs is ook ver onder de maatstaven. Wij hebben veel vrienden met kinderen die wat ouder zijn. De meeste hebben school geprobeerd, maar allemaal hebben zij na een paar jaar besloten om het zelf te doen.

Dankzij mijn Facebookpagina Yvonne in the Bush, ben ik in contact gekomen met een aantal families in het dorp bij ons in de buurt. Ze wonen allemaal dertig minuten tot anderhalf uur rijden bij ons vandaan, maar dat geeft niet. Het is belangrijk voor Owen dat hij sociale contacten heeft en met andere kinderen kan spelen. Een half jaar geleden ben ik een playgroup begonnen voor alle home school families in de omgeving. Een keer per week spreken wij af en dan kunnen de kinderen lekker met elkaar spelen. De grootste groep tot nu toe was 24 kinderen in de leeftijd van negen maanden tot zestien jaar. Daarnaast probeer ik nog een tot twee keer per week met Owen bij een familie op visite te gaan.”