Wilma Groothuis Persoonlijk 19 jan 2024, 11:04

Leestijd: 6 minuten

Yara (30) is wensmoeder: ‘Ik voelde me schuldig omdat mijn lijf niet werkt’

Zwanger worden is voor veel vrouwen een droom. Voor de één komt die droom snel uit, voor de ander duurt dat een stuk langer of wil het helaas helemaal niet lukken. Yara (30) kan daarover meepraten, want zij is wensmoeder en hoopt nog steeds op dat ene positieve streepje. “Ik had het leven toch anders voor me gezien op mijn dertigste.”

“Ruim twee jaar geleden besloten mijn man en ik dat we wilden proberen om een kindje te krijgen. Ik had een hormoonstaafje in mijn arm als anticonceptie en die liet ik eruit halen. Ik had toen zoiets van: we gaan zien wat er gaat gebeuren. Ook was ik wel benieuwd hoe mijn lijf werkte zonder hormonen erin, want ik was hierdoor namelijk al vijf jaar niet ongesteld geworden.

Nog steeds niet ongesteld

Nu wist ik dat dat vaker voorkomt en dat als je het hormoonstaafje laat verwijderen, je menstruatie vaak na een aantal maanden weer terugkomt. Daar ging ik dus ook vanuit. De eerste weken en eerste maanden had ik dan ook altijd een tampon bij me, gewoon voor de zekerheid, maar na een half jaar was ik nog steeds niet ongesteld geworden.

Ik belde toen de huisarts en vroeg wat ik hiermee moest. Ik kreeg toen te horen dat het normaal kan zijn dat ik nog niet ongesteld was geworden en dat ik nog maar even wat langer moest wachten. Uiteindelijk waren we een jaar verder en onze kinderwens groeide alleen maar, dus toen heb ik opnieuw aan de bel getrokken.

Onderzoeken

Deze keer hoorde ik dat als je na een jaar nadat je bent gestopt met het hormoonstaafje nog niet ongesteld was geworden, de kans dat je dat kan wijten aan het hormoonstaafje erg klein is. Toen werd ik doorgestuurd naar het ziekenhuis en heb ik heel veel onderzoeken gehad. Dat traject duurde best lang en dat loopt nog steeds. Je wilt natuurlijk de juiste behandeling krijgen, maar nu zijn we bijna een jaar verder en is er eigenlijk niks uit de onderzoeken gekomen.

Het lijkt allemaal in orde te zijn, behalve dat mijn menstruatie nog steeds niet op gang is. Dus de uitblijvende menstruatie is de oorzaak, maar waarom die uitblijft is nog steeds de vraag. Al die tijd moet je heel veel wachten en is er heel veel onzekerheid. En in de tussentijd slaan de zwangerschapsaankondigingen je om de oren, wat natuurlijk hartstikke leuk is en ik ben ook superblij voor deze vrouwen, maar je wilt het zelf ook zo graag.

Gezond gewicht

Het enige wat we nu weten wat mee kan spelen, is dat ik geen zwaar gewicht heb, dat heb ik nooit gehad. Dit kan in verband staan met het feit dat ik nog steeds niet ongesteld ben geworden. Daar ben ik nu mee aan de slag gegaan door proberen aan te komen en dat is flink aan het lukken. Dus ik focus me nu op goed voor mijn lijf zorgen en dat ik een gezond gewicht en vetpercentage krijg. Ik merk dat ik daarin stappen zet, dus dat geeft me hoop als wensmoeder.

Mijn man en ik proberen erop te letten dat we wel blijven genieten van andere aspecten in het leven. We willen niet dat onze kinderwens een obsessie wordt, want er zijn gelukkig nog een hoop leuke dingen in het leven. Maar je merkt wel dat je steeds sneller door kleine dingetjes getriggerd wordt, bijvoorbeeld het feit dat ik nu 30 ben en ik steeds meer het gevoel krijg dat ik niet zoveel tijd meer heb. Nu hoeft dat natuurlijk helemaal niet zo te zijn, maar elk jaar dat je ouder wordt, krijg het wel een andere lading. Ik had het leven toch anders voor me gezien op mijn dertigste.

Vragen van anderen

Gelukkig zijn er steeds meer kleine positieve tekenen dat ik hoop mag houden. Zo is er niks uit de onderzoeken gekomen waaruit blijkt dat het echt niet mogelijk is om zwanger te raken. Dat is hoopvol, alleen het duurt gewoon lang. Ook de vragen van anderen vind ik soms lastig, met name de manier waarop het geformuleerd wordt: ‘Wanneer nemen jullie een kind?’, ‘Komt hier dan de kinderkamer?’, ‘Wil je dan geen moeder worden?’ of ‘Heb je nog geen rammelende eierstokken?’ Als mensen dit eerder aan mij vroegen, stond ik echt met mijn bek vol tanden.

Nu heb ik daar meer over geleerd en durf ik ook uit te leggen waarom de manier van vragen kwetsend is. Of ik kan gewoon zeggen dat ik het daar liever niet over heb. De manier van een vraag formuleren kan zoveel verschil maken. Ik vind het namelijk niet erg om te vertellen dat ik wensmoeder ben, maar een ander kan dat juist wel vervelend vinden om over te praten.

Schuldgevoel

Dat onze kinderwens nog niet vervuld is, komt door mij, het heeft namelijk met mijn menstruatie te maken. Ik voelde me daarover best wel schuldig naar mijn man, nog steeds wel af en toe hoor, met een andere vrouw kan hij dat gezinnetje wel hebben. Nu is hij zo ontzettend begripvol, warm en liefdevol en zegt hij: ‘Ik heb een kinderwens met jou, ik wil dat alleen met jou, met niemand anders.’ Dat vind ik dan weer heel fijn, hij is echt mijn steun hierin.

Sowieso heeft onze kinderwens ons eerder dichter bij elkaar gebracht dan dat het ons uit elkaar heeft gehaald. We kunnen heel goed praten samen, ik denk dat als je dat niet kan, het een stuk zwaarder zou zijn. Maar wij hebben natuurlijk nog altijd de hoop dat het wel gaat lukken, ik kan me ook voorstellen dat als je definitief hoort dat het er voor jullie niet inzit, dat dat wel heel zwaar is, ook voor de relatie.

Reacties van wensmoeders

Ik heb besloten om open over dit stuk uit ons leven te delen op Instagram, omdat ik merkte dat er heel veel vrouwen zijn die in dezelfde situatie zitten als ik. Ik ben blij dat ik erover ben begonnen, want ik krijg honderden reacties van wensmoeders en wensvaders die aangeven dat ze het fijn vinden om te lezen dat ze niet alleen zijn. Helaas krijg ik ook te maken met haatreacties, mensen die zeggen: ‘Denk je nou echt dat je man bij je blijft als je onvruchtbaar blijkt?’ of ‘Je bent echt egoïstisch, er zijn al teveel mensen op deze wereld’. Dat zijn echt heftige dingen.

Ik probeer me aan dat ene sprankje hoop vast te houden dat ik ooit een keer zwanger mag raken. Ik ben wel gewoon ongesteld geweest voordat ik aan de anticonceptie ging. Als dat nou niet zo was, dan was het een ander verhaal, maar ook dit zorgt ervoor dat ik de moed nog niet verlies. Wie zegt dat mijn lijf het niet kan?

Ben jij nou ook wensmoeder? Dan wil ik je graag meegeven dat je niet alleen bent. Succesverhalen over zwangerschappen worden het snelst gedeeld. Ik dacht op een gegeven moment dat iedereen zwanger was, behalve ik, maar we zijn echt met zoveel. En het is oké om daarover te praten. En het is zo zonde als je hier een schuldgevoel over krijgt, want dat maakt het alleen maar zwaarder. Jullie mogen mij altijd een berichtje sturen op Instagram als je erover wilt praten. Ik wil een andere wensmoeder alleen maar helpen, dat vind ik heel waardevol.”

Had ik maar nooit… ‘Zo lang gewacht met mijn kinderwens’