Laurien Bleeker Persoonlijk 8 dec 2024, 16:29

Leestijd: 6 minuten

Saar: ‘Door die hele nare medische nasleep, is mijn rouwproces een stuk later pas begonnen’

Elke tweede zondag van december is het Wereldlichtjesdag, dit jaar is dat op 8 december. Wereldwijd herdenken mensen (hun) overleden kind(eren) op deze dag, door een kaarsje te branden en extra stil te staan bij alle kinderen die niet meer op deze aarde zijn. Ook ondernemer Saar staat samen met haar gezin stil bij deze bijzondere dag, want in 2021 verloor zij haar zoontje.

Saar is moeder van drie meisjes: Doortje, Kee en Pip. Na dochter Kee raakte zij zwanger van een jongetje, die na enkele maanden onverwacht overleed in haar buik. Een zware tijd volgde.

‘Ik vind het heel erg om te zeggen, maar ik kan geen kloppend hartje meer vinden’

Saar: “Vrij snel na Kee raakte ik zwanger, toen zij ongeveer een jaar oud was. Bij zeven weken hadden we de eerste echo die er goed uit zag: het hartje klopte. Ook de 12-wekenecho was goed en dan denk je eigenlijk wel dat de spannende periode voorbij is. De 13-wekenecho bestond toen nog niet, dus de periode naar de 20-wekenecho toe was best lang. Daarom leek het ons leuk om een extra echo in te plannen, zodat we het geslacht konden zien. Onze dochters Doortje en Kee namen we mee, zo konden ook zij de baby even zien.

Toen ik op de tafel lag, was de echoscopiste heel lang aan het zoeken, zonder dat ze wat zei. Uiteindelijk zei ze: ‘Ik vind het heel erg om te zeggen, maar ik kan geen kloppend hartje meer vinden.’ Ik begreep het niet en heb haar nog wel tien keer gevraagd om nog een keer te kijken. Ze heeft heel lang de tijd genomen, maar kon echt niks vinden. Ze mocht helaas niets bevestigen, omdat het een pretecho was. Dus we gingen daar halsoverkop weg met onze dochters, die er niets van begrepen. Ik ben vervolgens in mijn eentje naar mijn eigen verloskundigepraktijk gegaan, om bevestigd te krijgen dat het hartje van mijn zoontje inderdaad niet meer klopte.

Een periode van verdriet

Toen volgde er een periode van veel verdriet en vragen waar de verloskundige geen antwoord op had. Ze kon niks anders vinden dan dat zijn hartje niet meer klopte. Er is uiteindelijk ons uiteindelijk nog wel gezegd dat het waarschijnlijk een chromosoomafwijking is geweest en dat dit kindje echt geen kwaliteit van leven had gehad. Mijn vriend Nick en ik hebben Doortje, die oud genoeg was om het te begrijpen, uit moeten leggen waarom de baby niet meer bij ons zou komen en waarom we hem zouden begraven. We hebben dit op een heel kinderlijke manier gedaan. Zo hebben we haar verteld dat het lichaampje van de baby niet gezond en sterk genoeg was en dat hij daarom een sterretje aan de hemel is geworden.

Daarna begon het praktische gedeelte. We kregen de vraag of we de bevalling wilden opwekken met medicatie of wachten tot de bevalling vanzelf zou beginnen. Ik koos ervoor om mijn lichaam even de tijd te geven om te zien wat er zou gebeuren, maar er gebeurde niets. Ik merkte ook dat ik het niet prettig vond dat hij nog in mijn buik zat: ik wilde gaan verwerken dat hij niet meer leefde. Toen begon het medische proces en daarin zijn helaas veel fouten gemaakt.

Thuisbevalling zonder hulp

Voor de medicatie kreeg ik uitleg in het ziekenhuis van de gynaecoloog over het opwekken van de bevalling. De pillen zouden kramp veroorzaken in mijn baarmoeder en de bevalling op gang brengen. Ik kon dat gewoon thuis doen, werd mij verteld. Ik vind thuis bevallen fijn, dus ik vond het prettig dat dit kon. Wel voelde het ergens niet goed, om de bevalling thuis op te wekken zonder verpleegkundige erbij, maar ik kon haar bellen als er wat was.

Op de dag van de bevalling, ik was inmiddels 19 weken zwanger, brachten Nick en ik de kinderen naar de opvang en mijn moeder zou bij ons komen. Ik nam de medicatie en de bevalling volgde al snel, dat ging heel vlot. Mijn zoontje is in de badkamer geboren, toen ik naar de wc moest. Ik heb hem zelf aan kunnen pakken, maar merkte dat de navelstreng snel brak en belde daarop de verloskundige om advies.

Uiteindelijk kwam ook de placenta, maar wij hadden het gevoel dat dit niet de hele placenta was. Alleen leef je op dat moment in zo’n waas, dat je niet goed weet wat wel en niet hoort. We hebben ons zoontje in een bak met ijswater gelegd zodat hij mooi zou blijven. Ik bleef veel bloed verliezen en had zo veel pijn. We hebben daarom nog een paar keer de verloskundige en gynaecoloog gebeld, maar daar werd geen gehoor aan gegeven. Bloeden mocht wel even, werd ons verteld.

Mijn rouwproces is pas een stuk later begonnen door de medische nasleep

Toen begon ik weg te vallen en het bloed stroomde uit me. Nick heeft de spoedeisende hulp gebeld en die adviseerden om mij meteen naar het ziekenhuis te brengen, een ambulance zou niet snel genoeg zijn. Hij heeft me in de auto getild en is met zijn alarmlichten aan naar de spoedeisende hulp gereden. Daar bleek dat er nog veel restweefsel van de placenta in mijn baarmoeder zat waardoor ik veel te veel bloed verloor.

Er was geen tijd meer om een roesje of narcose toe te dienen, dus terwijl ik volledig bij bewustzijn was, is het restweefsel verwijderd. Mijn armen en benen werden ondertussen vastgehouden door verpleegkundigen… Dit is zo traumatisch geweest, bovenop de rouwverwerking, dat ik een jaar lang verschillende soorten therapie heb gevolgd om het te verwerken. Door die hele nare medische nasleep, is mijn rouwproces een stuk later pas begonnen.

Meerdere artsen hebben fouten gemaakt, maar ik wilde het voor mezelf afsluiten. Wel heb ik een officiële klacht ingediend tegen de gynaecoloog uit voorzorg voor andere vrouwen, maar daar heb ik het bij gelaten. Ook op aanraden van mijn psycholoog, want mijn herstel stond voorop. Vanuit het ziekenhuis heb ik excuses gekregen, maar er is nooit gezegd dat dit niet had mogen gebeuren. Achteraf had ik nooit op deze manier thuis mogen bevallen.

Een eigen plekje middenin de natuur

Wat fijn is, is dat je tot 20 weken zelf mag kiezen waar je je kindje begraaft. Mijn schoonouders wonen heel vrij en middenin de natuur. We vonden het een fijn idee om ons zoontje daar te begraven. Op een eigen plek en met een minder beladen sfeer dan een begraafplaats. We hebben een mooi tuintje gecreëerd waar we hem samen met familie hebben begraven.

Elk jaar planten we er nieuwe zaadjes, bloemen en boompjes. We hebben ook een mooie steen voor hem die door mijn schoonouders is gemaakt. Ik ben heel dankbaar voor deze plek en we gaan er regelmatig met onze dochters lang. Met het wisselen van de seizoenen maken we alles weer netjes en mijn schoonmoeder houdt zijn plek wekelijks bij.

Wereldlichtjesdag

Elke dag staan we stil bij zijn overlijden, maar even extra op Wereldlichtjesdag en op de dag dat hij geboren is. We hebben een plekje voor hem in huis, met zijn foto en een kaars. Op zo’n dag praten we met de meisjes en bladeren we door het fotoboek. Doortje heeft hem nog vastgehouden, dus daar praat ze dan ook over. Sowieso heeft ze het vaak over hem. Zo vertelde ze op haar eerste schooldag, toen ze vier werd, dat ze twee zusjes heeft en een broertje dat niet hier is.”

Influencer Kelly Camfferman: ‘Zwanger zijn ken ik nu wel, maar ondertussen heb ik nog steeds geen kind’