Redactie Persoonlijk 14 nov 2023, 09:48

Leestijd: 2 minuten

Hanna (22): ‘Ik vind het lastig om mijn vriendin te steunen na de afbreking van haar zwangerschap’

Iedere week doet een lezeres bij ons haar verhaal. Dit kan een betekenis zijn, maar ook een zorg óf een gedachte die zij hebben. Van ongemakkelijke dates tot vriendinnenirritaties, en van geldzorgen tot geheime verlangens. Deze week doet Hanna (22) haar verhaal.

Hanna wil haar beste vriendin graag steunen tijdens het afbreken van haar zwangerschap, maar vind dat wegens haar geloofsovertuiging erg lastig.

‘Ik vind het lastig om mijn vriendin te steunen bij de afbreking van haar zwangerschap’

Hanna is opgevoed in een gezin waar het afbreken van de zwangerschap uit den boze is. Nu heeft ze het moeilijk met het steunen van haar vriendin, omdat het tegen haar principes ingaat.

Hi Hanna, kan je iets meer vertellen over jouw situatie?

‘Uiteraard. Ik ben bevriend met Maya, al meer dan tien jaar. We komen uit hetzelfde dorp, maar uit een totaal ander gezin. Ik ben gelovig opgevoed en Maya komt uit een gezin waar alles kan en mag. Zij heeft mij geleerd om ook eens buiten de lijntjes te kleuren, terwijl ik haar juist veel rust breng. Ondanks dat we zo verschillend zijn, passen we als vrienden erg goed bij elkaar.

Toch zijn de laatste weken niet makkelijk geweest. Voor mij niet, maar vooral voor Maya niet. Ze raakte zwanger na een eenmalige vrijpartij en heeft uiteindelijk de zwangerschap afgebroken. Wat mij betreft, is zwangerschap niet oké en daarom vind ik het lastig om haar verhaal met begrip aan te horen.”

Wat vind je daar lastig aan?

‘Het afbreken van een leven staat voor mij gelijk aan moord. Wanneer de eicel bevrucht is, is er al leven gecreëerd. Ik vind het dan erg cru om daar een einde aan te maken.

Dit is een discussie waarin Maya en ik altijd al lijnrecht tegenover elkaar stonden. Dat Maya nu zelf abortus pleegt, maakt het daar niet makkelijker op.”

Hebben jullie ook gediscussieerd over haar zwangerschap?

”Nee, want Maya heeft het mij pas verteld toen het net gebeurd was. Ze wist op week negen dat ze zwanger was en heeft de zwangerschap in de vijftiende week afgebroken. Ze wilde niet dat ik op haar ging inpraten, daarom meldde ze het na de abortus.”

Heeft dat je gekwetst?

”Ja, maar ik begrijp het wel. Ze weet wat ik van zwangerschapsafbreking vind. Ik was waarschijnlijk ook op haar in gaan praten.”

Heeft ze daarna om jouw hulp gevraagd?

”Niet direct. Toch zie ik dat ze lang niet meer de vrolijke meid is, die ze eerst wel was. Ze zit niet lekker in haar vel en normaal gesproken zou ik er alles aan doen om haar op te vrolijken. Alleen dat vind ik nu erg lastig. Daar voel ik me best schuldig over.”