Vera Guldemeester Persoonlijk 27 sep 2024, 11:03

Leestijd: 3 minuten

Verona (35) zat onder de krentenbaard: ‘Ik durfde niet naar buiten’

Verona’s dochter had op het kinderdagverblijf krentenbaard gekregen. Vaak blijft het alleen onder kinderen, maar bij Verona niet. Ook zij kreeg het. “Het zag er niet uit. Ik kon wel huilen”, vertelt ze tegen Famme.

Mijn dochter (3) zat op het kinderdagverblijf, waar een uitbraak van krentenbaard was. Van de vijftien kinderen in haar klasje kregen tien kinderen ook krentenbaard. Het ene gezicht zag er nog erger uit dan het andere. Veel ouders deelden foto’s en updates in onze WhatsApp-groep. Heel vervelend. Ook mijn dochter Nova kreeg krentenbaard.

Begin krentenbaard

Het begon bij een wondje onder haar neus. Ze was sowieso altijd al gevoelig voor eczeem en ook schrale plekjes kwamen vaak voor. Voor we het wisten, had ze een honingkleurige korst onder haar neus te pakken. Binnen een dag zat haar halve gezicht onder. Hoe snel ging dat! De dag daarna konden we eindelijk naar de dokter. Daar kregen we een recept voor een crème. Gelukkig leek die te helpen. Na twee dagen zag de boel er al veel rustiger uit.

Ook aan de beurt

Na vijf dagen voelde ik iets in mijn neus. Het was geen snotje, nee… voor ik het wist, had ik daar ook een dikke honingkleurige korst zitten. Ik wist niet wat ik zag. Konden ouders dat ook krijgen? Ik dacht dat alleen kinderen tot ongeveer tien jaar daar vatbaar voor waren, maar niet dus. Ik baalde als een stekker. Als het maar niet ging uitbreiden, dacht ik telkens.

Snel crème smeren

Gelukkig had ik nog de crème van mijn dochter, dus die smeerde ik er snel op. Ik had het idee dat het dan, net zoals bij haar, ook bij mij snel onder controle zou zijn. Helaas was dat niet het geval. De volgende dag zaten mijn beide neusgaten vol. Dat niet alleen, ook zat het om mijn neus heen en op mijn bovenlip. Ik meldde mij ziek af van werk. Zo kon ik daar echt niet naartoe. Mijn huid zag er niet uit. Ik kon wel huilen.

Naar de dokter

Ik ging naar de dokter en hij gaf me een sterkere crème. Hij wist zeker dat het daarmee over zou gaan. Ik smeerde het royaal op de plekken met krentenbaard, maar na twee dagen was er nog geen verbetering te zien. Het liefst wilde ik terug naar de dokter, maar omdat het weekend was, zat er niets anders op dan te wachten.

Erger en erger

In het weekend werd het niet beter, integendeel. Het leek wel erger te worden. De crème deed zijn werk niet, dat was duidelijk. Ik durfde niet meer naar buiten. Eén keer moest ik naar de supermarkt, want we hadden echt niets meer in huis. Ik besloot een mondkapje op te doen, dat had ik gelukkig nog liggen. Liever dat mensen me raar aankeken omdat ik een mondkapje op had, dan dat ze gek zouden kijken omdat mijn krentenbaard er zo vies uitzag.

Antibiotica voor een week

De huisarts zag ook wel in dat het met die crème echt niet wegging. Hij besloot me daarom antibiotica te geven voor een week. Twee dagen later zag ik al verschil. Alles werd droog en rustiger. Binnen vijf dagen vielen de korstjes er stuk voor stuk af en na nog eens twee dagen durfde ik eindelijk weer naar buiten. Ik hoop écht dat ik het niet nog een keer krijg, want dit… dit gun ik niemand.”

Er zijn op dit moment veel ouders en kinderen met krentenbaard. Lees hier op welke andere kinderziektes het lijkt.

Steeds meer kinderen hebben krentenbaard: zo herken en behandel je het