Demi de Boer
Demi de Boer Persoonlijk 26 mrt 2022
Leestijd: 6 minuten

Melanie stopte met IVF en werd spontaan zwanger: ‘Ik had na ruim 7,5 jaar eindelijk zes gegooid’

Melanie (37) is inmiddels moeder van Charlie (2) en zwanger van haar tweede dochter, maar haar kinderwens ging niet zonder tegenslagen in vervulling. Ze deelt haar verhaal met Famme, waarin ze vertelt over de vruchtbaarheidsbehandelingen met IUI en IVF die zij heeft doorlopen, de emoties die hierbij kwamen kijken en haar uiteindelijke zwangerschap. “Mijn hoofd zei ik dat het misschien niet voor mij was weggelegd om moeder te zijn. Toch voelde ik in mijn hart dat ik een keer moeder zou worden.”

“In 2012 besloot ik samen met mijn partner, Marcel, om de pil weg te gooien en vol goede moed te beginnen aan onze kinderwens. Na een half jaar bleek ik zwanger te zijn, ik was in de wolken. Helaas duurde mijn blijdschap niet lang want toen ik acht weken zwanger was bleek bij de echo dat het hartje niet meer klopte. Het was verdrietig, maar ik ging met goede moed verder. Het hoort er gewoon bij, dacht ik. Maar niks bleek minder waar, het duurde namelijk acht jaar voordat ik voor een tweede keer zwanger raakte.”

Naar het ziekenhuis

Een half jaar na de miskraam, ging ik mezelf allerlei vragen stellen. Ligt het aan mij? Ben ik er te veel mee bezig? Zijn we wel gezond? Ik probeerde het los te laten, maar toen ik na een jaar nog steeds niet zwanger was, zijn we naar het ziekenhuis gegaan. Ik werd door de hele medische molen gehaald. Hierbij moest ik telkens over mijn eigen grenzen gaan.

Toch hebben we doorgezet en gelukkig bleken we gezond te zijn. De arts vertelde ons dat we gewoon pech hadden. We hadden simpelweg nog geen zes gegooid. Hij zei: ‘Let maar op, binnen drie maanden ben je zwanger.’

IUI

Hij kreeg geen gelijk, dus na zeven maanden waren we weer terug in het ziekenhuis. Ik kon toen beginnen aan de eerste IUI-behandelingen. Ik zou drie behandelingen tijdens mijn eigen cyclus doen, ik was tenslotte gezond. Als het dan nog niet zou lukken, zouden er drie hormoonondersteunende behandelingen volgen.

Elke maand probeerden we het, we gingen ziekenhuis in en uit, maar helaas zonder resultaat. Bij de eerste poging met hormonen kwam ik braaf met mijn potje het ziekenhuis in lopen. Zeiden ze doodleuk dat er een probleem was in het lab en ging ik dus onverichterzaken weer naar huis. Ondanks dat zij er niks aan konden doen was ik boos en vooral verdrietig. Dat betekende namelijk wéér een maand vertraging.

Na de zes behandelingen was ik nog steeds niet zwanger, daardoor kwam ik in aanmerking voor IVF. Het was een heftige beslissing en er spookten weer allemaal vragen door mijn hoofd: Moet ik dit mijn lichaam echt aandoen? Ben ik nu echt op dit punt beland? Over hoeveel grenzen moet ik nog heengaan?

Melanie met haar dochter en partner. Fotograaf: Marissa van Osch

IVF

Na een tussenpauze van een paar maanden ben ik er toch voor gegaan. Het was inmiddels vier jaar geleden dat we besloten te stoppen met de pil. De periode van IVF was de meest heftige voor ons. Ik moest mezelf injecteren met allerlei hormonen en had daar veel last van. Ik doorliep dit traject, zwijgend voor de buitenwereld. Daardoor liep ik al die tijd met een zware rugtas op.

De IVF sloeg niet zo goed aan als gehoopt, ze wilden het zelfs bijna cancelen. Maar ik wilde graag door en spoot dus nog meer hormonen. Uiteindelijk dachten ze elf of twaalf blaasjes te zien en hier zijn zeven eitjes uitgekomen. Vier waren goed genoeg om terug te plaatsen. Het lage aantal was de zoveelste domper.

Ook na het terugplaatsen van de eitjes hadden we geen succes. Ik was nog steeds niet zwanger. Dat was het moment dat ik besloot om ermee te stoppen. Mijn hoofd zei ik dat het misschien niet voor mij was weggelegd om moeder te zijn. Toch voelde ik in mijn hart dat ik een keer moeder zou worden.

Het verwerken van tegenslagen

De periode daarna was iedereen om mij heen zwanger en werd ik op mijn werk ook constant geconfronteerd met moeders en baby’s. Dit vond ik in het begin heel pittig en ik ontdekte een nare kant van mezelf. Ik werd bijvoorbeeld jaloers op een vrouw die ik niet kende en hoopte dat haar kind een huilbaby zou worden. Ook kon ik heel boos worden als mensen beweerden dat ze mij begrepen. Ze hadden namelijk geen idee waar ik doorheen ging. Als ik het moest uitleggen zei ik altijd: “Het voelt alsof je vier jaar bent en als enige in de kring geen snoepje krijgt.”

Uiteindelijk ben ik bij een vrouw terecht gekomen met wie ik af en toe kon praten. Ik leerde relativeren en reflecteren en dat zorgde voor rust in mijn hoofd. Hierdoor besefte ik dat ik de wereld niet kan veranderen, maar dat ik wel kan veranderen hoe ik de wereld zie. Ik leerde om op bepaalde momenten mijn verdriet en emoties los te laten.

zwanger
Melanie met haar dochter. Fotograaf: Marissa van Osch

Ik had na ruim 7,5 jaar eindelijk zes gegooid

Twee jaar later kreeg ik opeens een bijzondere cyclus van twee maanden. Dus besloot ik op woensdag even een zwangerschapstest te doen die nog ergens onder in een la lag. Tot mijn grote verbazing had ik opeens een positieve test in mijn handen. Daarna heb ik direct tien testen gekocht. Tot en met zondag heb ik elke dag een test gedaan, voordat ik het aan Marcel vertelde. Ik heb er zo lang mee gewacht, omdat ik het gewoon niet durfde te geloven. Na ruim 7,5 jaar had ik eindelijk zes gegooid.

Tijdens de zwangerschap van Charlie dacht ik elke minuut na over hoe ver ik al was. Ik was heel erg gespannen. Nadat we te horen kregen dat de NIPT-test goed was, moest ik heel erg huilen. Dat was het moment waarop de meeste spanning van me afviel en ik durfde te zeggen dat ik écht zwanger was. Toch bleef ik wel van mijlpaal tot mijlpaal leven. Marcel zei wel eens dat ik moest stoppen met doemdenken, maar ik bleef toch altijd bang dat het van mij afgenomen zou worden. Toen ik Charlie voelde bewegen, werd ik een stuk relaxter.

Het tweede cadeautje

Inmiddels zijn we twee jaar verder en ben ik weer zwanger. We hadden een gesprek gehad over hoeveel tijd we zouden willen tussen Charlie en een eventuele tweede. Toen dachten we, we gaan gewoon beginnen en dan zien we wel. Na de derde keer was het opeens raak. Echt een cadeautje.”

https://www.famme.nl/als-zwanger-worden-niet-lukt/

Foutje gezien? Mail ons. Wij zijn je dankbaar.

Iedere zaterdag het beste van Famme in je mailbox

Een goed begin van je weekend met de mooiste verhalen van Famme