Brenda Schaaper Columns 12 sep 2021, 20:37

Leestijd: 4 minuten

Brenda: ‘Steeds weer opnieuw veiligheid zoeken’

Columnist Brenda (51) is moeder van Devin (13). Ze heeft een relatie met Roger die twee dochters heeft (15, 17). In het dagelijks leven is ze ondernemer, maar het allerliefst vertelt ze echte verhalen over haar kind Devin die net even anders is. Ze doet dit in haar blog Moeder enzo op Facebook of in het tv-programma Koffietijd.

De week van Moeder enzo – deel 29 – een veilige plek

Ik heb er als kind nooit over na hoeven denken. Althans dat deed ik niet. Nu ik een kind heb dat zich niet overal veilig voelt, ben ik mij er wel van bewust en ben ik er ook zelf over na gaan denken hoe dat met mij zat vroeger. Want zo werkt het.

Het is geen vanzelfsprekendheid dat je je overal fijn voelt. Dat je voelt dat je jezelf kunt zijn. Dat het veilig is om dit te doen en je recht heb op je eigen plek, een soort van bestaansrecht. Dat is wat ik ermee bedoel. Ik was een doorsnee kind, dat op voetbal zat en leuk kon meekomen. Op school en op vakantie maakte ik makkelijk vrienden en ik vond het volgens mij allemaal wel prima. Ik had niet het idee dat ik iemand anders moest zijn. Dat dacht ik ten minste. Maar nu ik er soms over nadenk, weet ik dat ik mij ook overschreeuwd heb of super bijdehand deed om maar niet mijn onzekerheid te hoeven laten zien. En op zulke momenten ben je verre van jezelf. Eigenlijk denk ik dat ik pas de laatste jaren meer mijzelf ben en ook mijn kwetsbaarheid durf te laten zien. En dat, lieve mensen, heeft met veiligheid te maken. Met je eigen plek innemen.

En die plek neem ik in een heleboel situaties helemaal nog niet in. Want ik kan mij nog steeds klein maken en steek nooit mijn hand omhoog als iemand vraagt, wie als eerste wil. Dat verwacht je niet als je mij kent en weet dat ik dit blog schrijf, dingen in de media doe en regelmatig op tv ben geweest. Bij tv moest ik enorm wennen aan het feit dat je gerust het woord mag nemen en ook mag uitweiden over dingen. Ik had het liefst dat ik precies wist wanneer ik wat mocht zeggen en hoe lang dit dan mocht duren. Een soort van verantwoord spreekrecht waarin ik mijzelf mocht laten zien zonder anderen te kort te doen.

Maar altijd maar afwachten, brengt je nergens en dus leerde ik om ook het woord te nemen en inmiddels kan ik er zelfs in doorslaan. Althans dat zullen de mensen waar ik mij echt bij op mijn gemak voel zeker beamen. Dat zijn mijn vriend (die zal wel eens denken, houd je kanis), mijn kind, mijn moeder, nichten en wat hele goede vrienden. En dan heb je het wel gehad. Bij die mensen durf ik helemaal mijzelf te laten zien, inclusief mijn schaduwkanten en onzekerheden. Maar in nieuwe situaties begint het hele circus weer van voor af aan.

Nu heb ik het bijvoorbeeld weer. Ik ben een nieuw bedrijf, Moeder enzo, begonnen, dat ontstaan is vanuit een maatschappelijke missie. Met alles waar ik zelf met mijn kind tegenaan loop, ben ik iets gaan doen. Zo maak ik momenteel een training voor ouders van kinderen die zich anders voelen die ergens in oktober op de markt moet komen en die het leven van deze ouders wat makkelijker moet maken. Ook ben ik bezig met een pop-up camping voor deze zelfde ouders en hun kinderen. Omdat het voor hen heel lastig is om ergens op vakantie te gaan waar het voor iedereen leuk is en waar je een beetje aansluiting hebt.

En diep in mijn hart weet ik dat het een goed idee is, maar daarna verstijf ik. Dan doe ik echt helemaal niets meer en komt er niks uit mijn handen. Dan voel ik mij niet veilig genoeg om stappen te zetten en twijfel ik aan alles. Ik vertrouw niet op mijn eigen kunnen en vind het eng om mij te laten zien. Want dan kan ook je kop eraf gaan. Maar daarentegen kan het ook een succes worden. Zelfsabotage heet dat. Heel vermoeiend eigenlijk. Inmiddels ken ik mijn eigen patronen en laat ik het even gaan (ook al vind ik het niet leuk). Het is okay om even stil te staan en te bevriezen, omdat ik weet dat ik nu eenmaal zo ben en uiteindelijk heus wel in actie kom. Dit keer heb ik er voor het eerst voor gezorgd dat ik niet alles meer alleen hoef te doen en samenwerkingen gezocht met mensen die mij graag willen helpen, omdat ze ook in die missie geloven. Dat geeft mij ook meer vertrouwen.

Brenda: ‘Je moet het natuurlijk even aankijken, maar…’