Valéry de Voijs Persoonlijk 21 nov 2021, 20:54

Leestijd: 5 minuten

Veerle: ‘Een uur na het opstijgen begonnen de weeën’

Veerle was jaren werkzaam als stewardess, waar ze dagelijks allerlei avonturen beleefde. Van agressieve passagiers tot aan turbulente vluchten: ze keek nergens meer van op. Toch zal ze deze vlucht nooit vergeten.

Als stewardess kreeg Veerle (30) een uitgebreide training, waarbij ze werd voorbereid op de meest uiteenlopende medische gevallen. Toch had ze nooit verwacht dat ze dit ooit zou meemaken.

Vertraging

Samen met mijn collega’s verbleef ik in Nairobi, Kenia. We hadden een paar leuke dagen gehad, maar toch had ik zin om weer terug naar huis te gaan. Om stipt 8 uur ‘s avonds stond onze bus voor het hotel, en vertrokken we naar het vliegveld. Er waren die avond protesten in de stad, waardoor we in een gigantische file terecht kwamen. Uiteindelijk kwamen we daardoor twee uur te laat aan op het vliegveld. Alle passagiers stonden natuurlijk ongeduldig te wachten. De captain drukte ons dan ook op het hart om alles zo vlug mogelijk voor te bereiden zodat we snel konden vertrekken.

Nadat we onze security checks hadden uitgevoerd, en de stoelen hadden voorzien van dekentjes en headphones, kon het boarden beginnen. Dit verliep nogal chaotisch. Het was een vrij volle vlucht, en de passagiers waren duidelijk geïrriteerd door de lange vertraging. Mijn collega’s en ik deden er dan ook alles aan om iedereen zo snel mogelijk te installeren.

Toen iedereen op z’n stoel zat, en alle bagage was opgeborgen, konden we eindelijk vertrekken. Het was ondertussen bijna middernacht toen het vliegtuig opsteeg. De stem van onze captain klonk door de speakers. Hij stelde zichzelf voor en verontschuldigde zich voor de vertraging. Hij beloofde dat iedereen over 5 uur veilig in Dubai zou aankomen.

Een beetje buikpijn

Die belofte kwam hij na. Alleen op een wel heel bijzondere manier. We waren ongeveer een uurtje in de lucht, toen een collega naar me toe kwam. Hij zei dat een vrouw achterin zich opvallend gedroeg. Ze ging schijnbaar vaak naar het toilet, en ze had geklaagd over buikpijn. De vrouw, op stoel 80H, droeg een traditionele lange jurk, en zat voorovergebogen op haar stoel. Toen ik haar vroeg of iets voor haar kon betekenen zei ze in gebrekkig Engels dat ze alleen een beetje buikpijn had. Ik vroeg wanneer ze voor het laatst had gegeten, of ze allergieën had, en of ze medicijnen had gebruikt. De standaard vraagjes. Niets leek erop dat dit geen standaard geval zou zijn.

Ik stond net op het punt om een koffietje te maken toen een passagier naar me toe kwam. Hij zei dat de vrouw naast hem in haar broek had geplast, en dat ze niet helemaal oké leek. Ik wist meteen om welke vrouw het ging. Omdat de vrouw nauwelijks Engels sprak riep ik mijn Keniaanse collega erbij. Samen liepen we naar haar stoel. Haar jurk was doorweekt, en het leek erop dat de vrouw inderdaad in haar broek had geplast. Mijn collega vroeg iets onverstaanbaars aan de vrouw.  Ik zag aan het gezicht van mijn collega dat er iets niet goed was. ‘What’s wrong?’ vroeg ik aan hem. ‘She’s having a baby!’ zei hij in paniek. ‘NOW?!’ Ik kon het haast niet geloven. Hoe hadden we dit over het hoofd gezien?

Vanaf 28 weken moeten alle zwangere passagiers een certificaat bij zich hebben wat ze moeten laten zien wanneer ze inchecken, én wanneer ze aan boord gaan. Toch had deze vrouw geen certificaat bij zich, en door alle chaos tijdens het boarden had niemand iets opgemerkt. De traditionele lange jurk van de vrouw verhulde haar buik, waardoor het niemand was opgevallen.

Teamwerk

Hoewel we allemaal geschrokken waren, konden we ons verstand op nul zetten en alles toepassen wat we tijdens de training hadden geleerd. Eén collega belde meteen de captain. Een andere collega hielp de omzittende passagiers naar first class te verplaatsen. Op die manier had de vrouw een hele rij voor zichzelf. Ik deed ondertussen een oproep aan alle passagiers: ‘If there is a medical doctor on board, please make yourself known to one of the cabin crew.’  Ik herhaalde de boodschap twee keer, in de hoop dat er iemand zou reageren. En jawel hoor. Tot mijn grote opluchting stond daar een jonge Keniaanse man voor m’n neus. Snel controleerde ik zijn medical ID en paspoort. Toen hij zag dat ik zijn naam haast niet kon uitspreken zei hij dat ik hem ‘Kio’ kon noemen.

De crew had ondertussen nog meer dekens, EHBO-dozen en medische koffertjes erbij gehaald. Kio stuurde iedereen (op de Keniaanse collega en mij na) weg. Hij trok een paar rubberen handschoentjes aan en voelde hoeveel ontsluiting de vrouw had. Tot onze verbazing zat de vrouw al op negen centimeter ontsluiting. Kio instrueerde de vrouw haar weeën nog even weg te ademen. Hoewel ik niet verstond wat hij allemaal zei, begreep ik dat hij haar aanmoedigde. Ik hield ondertussen een koud handdoekje op het voorhoofd van de vrouw,  en hield haar hand vast. Een paar weeën later was het zover. Kio riep iets onverstaanbaars en de vrouw begon te pushen. Ze kneep mijn hand fijn, en pushte met al haar kracht. Net toen ik dacht dat mijn hand zou breken, hield de dokter het kleine baby’tje met beide handen vast. Het fragiele jongetje krijste het uit, en werd meteen op de borst van zijn moeder gelegd. De vrouw liet eindelijk mijn hand los, en keek me huilend aan. Terwijl de dokter de navelstreng doorknipte legden wij de dekentjes over de baby heen. ‘Congratulations‘ fluisterde ik.

Kio

Toen de captain een mededeling deed waarin hij opgelucht vertelde dat we er een gezonde passagier bij hadden, klonk het applaus door de cabine. Hij kwam zijn belofte na: vijf uur na vertrek kwamen alle passagiers veilig aan in Dubai, waar een medisch team klaar stond om de vrouw op te vangen. ‘What’s his name?’ vroeg ik vlak voor ze vertrok. ‘Kio’ antwoordde de vrouw trots.

Bevallingsverhaal Lisa: ‘Als ik de blikken in hun ogen zie, weet ik dat het niet goed gaat’