Julia van Buuren Persoonlijk 7 dec 2023, 16:06

Leestijd: 6 minuten

Rafaëla was zwanger en maakte een val met haar fiets: ‘Mijn gebit was verbrijzeld’

De 23-jarige Rafaëla heeft een zoon van elf maanden oud. Tijdens haar zwangerschap maakte ze een val met haar fiets waardoor ze letsel aan haar gezicht opliep. “Ik vond het lastig dat iedereen vroeg hoe is het met de kleine? terwijl mijn gebit verbrijzeld was”, vertelt ze aan Famme.

“Mijn vriend en ik hadden een huis gekocht en stonden ervoor open om een kind te krijgen. Een maand later was ik al zwanger.

Heel blij

Het ging erg snel maar we waren heel blij. Ik had een goede zwangerschap, in het begin was ik moe maar dat ik ook niet gek, het kost mijn lichaam natuurlijk veel energie om een kind te laten groeien. Ik voelde me verder goed en alle afspraken bij de verloskundige verliepen positief. De weken vlogen voorbij.

Bloed in mijn mond

Toen ik zestien weken zwanger was, gebeurde er iets ergs. Mijn vriend en ik gingen naar een verjaardag in Dronten, en aangezien wij in Swifterbant wonen was dit zeven kilometer fietsen. Het was eind juli en mooi weer dus we besloten om te fietsen. Mijn moeder zei nog: ga met de auto, dan kan mijn zus ook meerijden. Maar wij wilden met de fiets. Achteraf heb ik hier nog vaak aan gedacht, waren we maar met de auto gegaan.

Op de heenweg verliep alles goed. Maar toen we weer terug naar huis fietsten, probeerde mijn vriend telkens een blikje tussen het rekje van mijn fiets te klemmen. Ik zei nog: doe niet, straks lig ik op de grond. En toen gebeurde het; een paar meter verderop haakte zijn stuur aan mijn fiets en viel ik met mijn gezicht op de grond. Ik lag in een plas bloed en was volledig overstuur. Mijn vriend zag zoveel bloed in mijn mond dat hij dacht dat al mijn tanden eruit waren. Gelukkig was het stuur niet in mijn buik gekomen want ik viel direct op mijn gezicht. Mijn vriend viel op mij en had daardoor alleen een schaafwond.

Schuldig

Mijn vriend belde mijn moeder en 112 voor een ambulance. Het fietspad lag langs een autoweg, en allerlei mensen stopten om met flesjes water mijn mond en het bloed weg te spoelen. Eén voorbijganger had zelfs mijn tand van de grond opgeraapt en het in een servetje gestopt. Het duurde voor mijn gevoel een eeuwigheid voordat de ambulance kwam. Ik was helemaal overstuur en vond het verschrikkelijk dat er iets met mijn gezicht was gebeurd. Ik had zo’n grote klap gemaakt, mijn oogkas was helemaal blauw en mijn kin en neus deden veel pijn.

Het frappante is dat ik niet gelijk aan mijn baby dacht, want ik voelde direct dat het goed ging. Ergens voelde ik me wel schuldig dat ik niet gelijk daaraan dacht, maar mijn moedergevoel was zo sterk. Ik maakte me geen zorgen om hem want hij was oké, helaas was ik dat niet.

Spoedtandarts

Toen de ambulance er was, werd mijn tand teruggeplaatst. Ik bleek er uiteindelijk maar één te zijn verloren. Het ambulancepersoneel was heel aardig en probeerde me op de vrolijken met grapjes. Ze hadden contact gehad met de verloskundige en omdat mijn stuur niet in mijn buik terecht was gekomen, hoefde ik daar niet direct heen. Ik heb wel gelijk een afspraak voor diezelfde avond gemaakt.

Vervolgens moest ik naar de spoedtandarts, wat voor mij één van de grootste nachtmerries is, ik heb namelijk een grote angst voor de tandarts. Eenmaal daar moest ik lang wachten. En ik zat daar maar met een gebit vol bloed. Iedereen keek naar me en ik schaamde me zo erg.

De spoedtandarts maakte de teruggeplaatste tand goed vast en plaatste een spalkje. Dit was nodig omdat er ook één tand was gescheurd tussen de tand en de wortel in. Daarnaast was er een stukje bij mijn voortanden afgebroken, waardoor er een gat zat. Het was verschrikkelijk en ik was erg nerveus voor de verdoving. Gelukkig was mijn vriend lief voor mij en hield hij mijn hand vast.

Grote opluchting

Met hulp van familie werden we gehaald en gebracht, en na de tandarts konden we terecht bij de verloskundige. Ik kwam daar aan in een jurk die volledig bedekt was met bloed. Dit hadden de verloskundigen nooit eerder gezien, vertelden ze. Het was een grote opluchting toen we op de echo zagen dat de baby veel bewoog en alles goed was. Dit was voor mij het enige lichtpuntje van de avond.

‘Ik voelde me achtergesteld’

Na het ongeluk heb ik een week thuis gezeten. Alles werd met de dag beurser en ik had veel hoofdpijn. Het ging wel goed met mijn baby en dat verzachtte de pijn. Tegelijkertijd vond ik het lastig dat wanneer bekenden over mijn ongeluk hoorde, ze als eerste vroegen hoe het met de baby ging. Dit was confronterend en ik voelde me daardoor achtergesteld. Ik was degene van wie het gebit verbrijzeld was en mijn gezicht zag er net zo verschrikkelijk uit als hoe ik me voelde. Het leek alsof mijn pijn er niet toe deed.

Afsluiten

De rest van mijn zwangerschap verliep over het algemeen goed. Richting het einde kreeg ik alleen meer maagzuur, en ik probeerde alles wat ik op internet kon vinden om dit tegen te gaan. Zo at ik in de avond droge havermout, dit is overigens geen aanrader. Ook voelde ik steeds vaker een steek in mijn buik, dit kwam doordat de baby op een zenuw lag. Al met al waren we, na alle belevenissen, erg blij toen onze zoon was geboren.

Inmiddels heb ik het kunnen afsluiten, mijn gebit ziet er alweer stukken beter uit en daardoor voel ik me ook beter. Ik ben me ervan bewust dat het heel anders had kunnen aflopen. Als het niet goed zou gaan met mijn baby, wist ik niet waar ik nu was geweest. Ook al was ik pas zestien weken zwanger toen het ongeluk gebeurde, het moedergevoel was al sterk aanwezig.

Positief

Deze ervaring heeft me geleerd dat je echt iets moet doen wat je leuk vindt en wat je energie geeft, want als er iets fout gaat kun je positief terugkijken op alles wat je hebt gedaan. Mede hierdoor heb ik besloten om zelfstandig aan de slag te gaan als fotograaf, een grote passie van mij. Met de kleine gaat het ook goed, hij groeit hard en aan niks is te merken dat hij in mijn buik zat toen ik die val maakte.”

Rafaëla fotografeert bruiloften, zwangerschappen, newborns en familie’s. Bekijk hier haar website.  

Piens zus fietst met haar baby in een draagzak: ‘Wanneer grijp je in?’