veraguldemeester Persoonlijk 15 sep 2023, 08:30

Leestijd: 4 minuten

Iria (34): ‘Ik heb twee keer een buitenbaarmoederlijke zwangerschap gehad’

Het gevoel wanneer je na lang wachten eindelijk met een positieve zwangerschapstest in je handen staat, is met geen pen te beschrijven. Als het dan toch misgaat is het extra verdrietig. Iria weet er alles van, zij heeft al twee keer een buitenbaarmoederlijke zwangerschap gehad: “Ik kwam terecht in een grote nachtmerrie.”

“Al van jongs af aan heb ik een grote kinderwens. Mijn moeder noemde me altijd een geboren moeder. Hoe ik met poppen speelde en zorgde voor mijn twee jongere zusjes, het ging allemaal heel natuurlijk. Zes jaar geleden kwam ik Ruben tegen. Hij had ook een grote kinderwens. Na een relatie van een jaar spraken we naar elkaar uit dat we graag een gezin wilden starten, ons eigen gezin.

Proberen zwanger te worden

Het was ontzettend spannend toen we onze eerste poging gingen wagen om zwanger te worden. We hadden het al over kindernamen en fantaseerden er op los over hoe ons kleintje eruit kwam te zien. Zou het mijn kleine wipneus hebben of de wat grotere neus van Ruben? Toen ik na de eerste maand gewoon ongesteld werd, voelde ik een lichte teleurstelling, maar we gingen vol goede moed door. We waren immers pas net begonnen.

Positieve test in handen

Na negen maanden proberen voelde ik me anders dan anders. Ik deed een zwangerschapstest en ik zag een licht streepje tevoorschijn komen. Ik was door het dolle heen en kon niet wachten om het Ruben na zijn werk te vertellen. Toen ik het aan hem vertelde, sprongen de tranen in zijn ogen. Hij was zo blij en gelukkig. Eindelijk zou onze grote droom uitkomen, we zouden vader en moeder worden.

Twee weken na de positieve test werd onze droom een nachtmerrie. Ik voelde me een beetje koortsig en ging die avond vroeg naar bed. In de nacht kreeg ik steken in mijn onderbuik, die alleen maar erger en erger werden. Toen ik op wilde staan viel ik zelfs flauw. Ruben zette mij in de auto en we reden direct naar het ziekenhuis, want dit kon niet goed zijn. In het ziekenhuis werd een echo gemaakt, waarbij ze niets in de baarmoeder zagen. De gynaecoloog vertelde ons toen dat hij dacht aan een buitenbaarmoederlijke zwangerschap. Daarna werden er meer testen gedaan, waaronder een bloedonderzoek.

Buitenbaarmoederlijke zwangerschap

Toen de resultaten binnen waren kwam de arts ons het slechte nieuws vertellen. Ik had inderdaad een buitenbaarmoederlijke zwangerschap en ik moest geopereerd worden. Tijdens de operatie is er een eileider verwijderd. Dit was een dubbele klap voor ons. De kans op een spontane zwangerschap zou hierdoor namelijk nog kleiner worden. Ook vertelde de gynaecoloog dat na een buitenbaarmoederlijke zwangerschap de kans op herhaling groter is. We moesten na de ingreep en al dit slechte nieuws echt bijkomen van alles.

Na een halfjaar waren we weer wat positiever ingesteld en besloten we toch om het nog eens te proberen op de natuurlijke weg. De gynaecoloog had het bij een eerdere afspraak over ivf gehad, maar we waren nog jong, dus dat zou later nog kunnen. We besloten er nog eens voor te gaan, in de hoop dat het nu wel goed zou gaan.

Nog een keer zwanger

Ook al was de kans klein, na acht maanden had ik weer een positieve test in handen. Ik was blij en ontzettend bang tegelijk. Wat als het nu weer niet goed zou gaan? Ruben deelde deze angst en we konden er gelukkig goed over praten. Tien dagen na de positieve test had ik een afspraak met de gynaecoloog voor een vaginale echo.

Toen de echo werd gemaakt zag ik al snel dat er iets niet klopte. Het was ook te zien aan het gezicht van onze gynaecoloog. We wisten dat de kans op nog een zwangerschap buiten de baarmoeder voor ons hoger was, maar je houdt toch altijd nog een beetje hoop. Die hoop was bij het zien van de echo direct vervlogen. Gelukkig had ik nu nog geen verdere klachten, waardoor ik medicijnen kon krijgen om de zwangerschap af te breken. Ik hoefde niet weer een operatie te ondergaan.

Knoop doorhakken voor toekomst

We zijn nu een lange periode verder en nog steeds weten we niet wat we gaan doen. Ik geef niet op, maar ik heb het gevoel dat het er voor mij niet in zit om zelf een kindje te dragen. Dat doet pijn, heel veel pijn. Onze arts stelt nog steeds ivf voor, maar we weten inmiddels ook dat je met ivf ook een buitenbaarmoederlijke zwangerschap kunt krijgen. Dat kunnen we niet nog een keer aan. We moeten binnenkort de knoop door gaan hakken. Hopelijk gaat onze droom ooit nog uitkomen. De toekomst zal het leren.”

De oorzaken van bloedverlies tijdens de zwangerschap