Laurien Bleeker Zwanger 18 feb 2022, 14:18

Leestijd: 9 minuten

Kirsten (36) over haar traumatische bevalling: ‘Mijn man keek me radeloos en in paniek aan’

In dit persoonlijke verhaal vertelt Kirsten, mama van Vik (bijna 4) over haar traumatische bevalling. Een bijna natuurlijke bevalling die toch uitliep op een heftige spoedkeizersnede. Emotioneel deed dit veel met haar, vooral in de periode na de geboorte van haar zoontje.

Kirsten (36): “Het is dinsdag 17 april 2018, op dat moment ben ik 41,5 weken zwanger. Mijn zusje appt me met de vraag: ‘Enne? voel je al wat?’. Ik zat op het toilet en liet haar weten dat ik me goed voelde en dat er nog niks spannends aan de hand was. Om 11:45 uur voelde me ineens niet goed, maar kon het niet plaatsen. Ik belde mijn man, hij was aan het werk en we hielden elkaar in die week goed op de hoogte. ‘Ik red me wel, het gaat wel’, zei ik nog. Ik ben namelijk iemand die dat al gauw roept dat het gaat. En mijn pijngrens, die ligt vrij hoog. Mijn man vertrouwde het niet, dus hij kwam naar huis.

Opeens een weeënstorm

Ik kreeg daarna een weeënstorm, het deed zo veel pijn en ik kon me geen draai vinden. Ik bleef als een zenuwpees op de overloop rondjes lopen. Mijn man kwam thuis en belde direct de verloskundige die meteen daarna naar ons toe is gekomen. Mijn ontsluiting was ineens heel hard gegaan: ik zat al op 9 cm… De verloskundige belde met het ziekenhuis en ik kon meteen mijn spullen pakken om te gaan. Mijn tas had ik klaar en we zijn direct met de auto naar het ziekenhuis gegaan. Het was toen inmiddels 13:00 uur. Ik kan me de weg ernaartoe nog goed herinneren: alles deed pijn, en deze rit leek wel een eeuwigheid te duren, terwijl het vanaf ons huis maar vijf minuten rijden is naar het ziekenhuis: snelweg op en snelweg af… Elke hobbel deed pijn.

We kwamen bij het ziekenhuis aan waar ik direct in een rolstoel naar de kraamafdeling werd gebracht. Ik werd op een bed gelegd. De leerling-verloskundige is gedurende de bevalling bij mij aanwezig geweest. Mijn man was natuurlijk ook aanwezig, maar die wilde ik op dat moment niet bij mij hebben. De verloskundige moest en zou bij me komen zitten. Ook al kende ik haar niet goed: het voelde vertrouwd en fijn. Ze heeft me erdoorheen geloodst en hield mijn hand vast, stevig, ik wilde haar niet meer loslaten. Ik zag mijn man naast mijn bed zitten, radeloos.

Ze zagen zijn volle haardos al, maar hij kwam niet verder…

Het zou een natuurlijke bevalling worden, want ik had bij het geboorteplan al aangegeven dat ik absoluut geen ruggenprik wilde hebben. Ik wilde het zelf doen. Ik ben verpleegkundige, maar naalden… nee daar heb ik eigenlijk een vreselijke hekel aan. Wel had ik onwijs veel pijn en ik vroeg mezelf af hoe ik dit zonder pijnstilling moest gaan doen. Het voelde alsof ik een meloen uit moest persen… Wat is dit, dacht ik. Ik heb me vergist, heb er veel te makkelijk over nagedacht. Dus vroeg ik toch om een ruggenprik, maar dit was te laat: ik had al teveel ontsluiting.

Dus moest ik door zonder pijnstilling en heb ik geprobeerd om natuurlijk te bevallen. Vik was er al een paar centimeter uit, ze zagen zijn donkere volle haardos al. De gynaecoloog, een oude rot in het vak bleef maar hameren: ‘Je kan het, je kan het, je doet het zo goed!’ Het kon me geen bal schelen wat ze zei. Zij kon wel zeggen dat het lukte, maar het ging niet. Achteraf bleek dat Vik simpelweg te groot was om op de natuurlijke manier ter wereld te komen…

Er werd hard op mijn buik geduwd en ik werd ingeknipt

Zijn hartslag daalde en ik moest stoppen met persen. Daarna weer door, vervolgens werd er hard op mijn buik geduwd. Toen werd ik ingeknipt. Niets leek te helpen, het was te nauw voor Vik om er via deze weg uit te komen. Een vacuümpomp werd erbij gehaald, maar ook dat haalde niets uit. Zonder overleg werd een schedelelektrode op het hoofde van Vik geplaatst, om zijn hartslag te monitoren: die daalde sterk. De apparaten begonnen steeds zenuwachtiger te piepen. Toen bleek dat Vik ook nog draaide én hij had de navelstreng om zijn nekje zitten. Mijn man en ik keken elkaar aan, hij keek radeloos en in paniek. Toen stroomde de ruimte vol met steeds meer mensen, ik zag artsen in blauwe pakken en verpleegkundigen.

Ik bleef vragen wat er aan de hand was, want ik voelde natuurlijk aan alles dat het mis was. Ik voelde de paniek in de kamer en vroeg wat al die mensen daar deden. Toen hoorde ik de gynaecoloog zeggen ‘Kirsten, ik heb geen goed nieuws. Je krijg een spoedkeizersnede en je wordt nu naar de OK gebracht, je moet onder volledige narcose.’ Eigenlijk maakte het me op dat moment allemaal niet meer uit en voelde ik ergens ook wel opluchting. Ik liet het over me heen komen en werd met volle vaart over de gang naar de OK gebracht. Ik herinner me alleen nog de lichtflitsen van de plafondlampen, dat typische beeld dat je in films ook wel eens ziet. Alles ging zo snel, ik kreeg een zuurstofmasker op mijn gezicht en toen viel ik weg.

Een onwerkelijk gevoel: ik had een kind

Vik is geboren door middel van een spoedkeizersnede om 17:11 uur. Ik werd langzaam wakker uit de narcose, voelde me verdoofd en niet van deze wereld. Alles om me heen was stil en rustig, ik zag dat ik in een gele kamer lag en de gordijnen vielen me op. Links van mij zat mijn man en ergens in de verte hoorde ik hem zeggen dat we een zoon gekregen hadden. Hij liet me rustig wakker worden en na een tijdje was ik weer bij en zag ik Vik voor het eerst. Mijn man legde hem bij me neer.

De tranen van geluk en blijdschap liepen over mijn wangen, maar het voelde ook gek. De wereld leek even door te zijn gegaan zonder dat ik het wist. Ik had totaal geen besef meer van tijd en ik kon alleen maar denken: ‘Oh ja, ik was bezig met bevallen. Huh, heb ik nu een kind? Hoe laat is het? Waar ben ik?’. Het was een heel raar en onwerkelijk gevoel dat ik mijn bevalling niet bewust meer mee had gemaakt.

Zij leek de enige te zijn die door had hoe ik me voelde

Die eerste dagen na mijn spoedkeizersnede gingen m’n emoties dan ook alle kanten op. Ik wist niet of ik me gelukkig voelde en of ik het wel goed deed. Mijn ouders, schoonouders en bonuskids kwamen als eerste op bezoek. Nog steeds was ik verdoofd en kon mijn emoties niet goed uiten. Een dag later kwamen mijn zwager en schoonzus op bezoek in het ziekenhuis. Mijn schoonzus kwam de kamer binnen lopen, liep direct naar me toe en ik zag de tranen in haar ogen staan.

Ze vroeg aan me hoe het ging en gaf aan dat ze ervan geschrokken waren hoe heftig het allemaal verlopen was. Begrijp me niet verkeerd, ik had lieve mensen om me heen zoals mijn ouders en schoonouders ,maar op dat moment leek het alsof zij de enige was die me begreep hoe ik me voelde. Ze hield me stevig vast en ik haar, een storm aan emoties kwamen los. Het was fijn dat ik me heel even begrepen voelde.

We moesten nog even in het ziekenhuis blijven want ik had tenslotte een keizersnede gehad, maar nadat ik na een dag zelfstandig naar het toilet kon lopen, mochten we die middag naar huis gaan.

Ik voelde me eenzaam en radeloos

De eerste dagen heb ik me verdrietig, boos en erg eenzaam gevoeld. De kraamweek was voor mij echt een hel. Mijn man was op dat moment de hele week thuis, maar ook mijn twee bonuskinderen die op vrijdag altijd naar ons komen voor een week. En meteen die vrijdag moesten ze ook nog naar de Koningsspelen gebracht worden…  Waarom? Ik wilde rust en genieten met mijn pasgeboren kind, dacht ik. Daar lag ik dan met een baby en met mijn kraamhulp die ergens door het huis heen liep. Was ik dan niet belangrijk? Ik was boos, wilde dat het om mij draaide en niet om de andere twee. Ik had het zwaar gehad en het voelde alsof ik het alleen moest doen. Ik voelde me radeloos en eenzaam en ik vroeg me af of ik dit wel kon en wilde…

Kraamtranen, nou ook dat heb ik geweten. De eerste drie dagen thuis huilde ik aan een stuk door. Ik gaf borstvoeding, maar op de tweede dag was ik er al klaar mee (achteraf bleek dat Vik te weinig aankwam, omdat ik te weinig melk produceerde). Het voelde niet fijn en niet goed. Ik wilde Vik niet bij me hebben en vroeg aan mijn man of hij Vik kon overnemen. Ik was op: een emotioneel wrak. Ik heb me hier een lange tijd schuldig over gevoeld. Ik kon het niet en wilde het niet.

Jenny, een van mijn beste vriendinnetjes kwam op de tweede dag dat ik thuis was op bezoek. Nog nooit had ik me zo blij en gelukkig gevoeld dat ik haar daar in onze deuropening zag staan. Ik sloot haar meteen in mijn armen en een stortbui van tranen vloeide. Ik was zo blij om haar te zien.  Iemand die er echt voor mij was.

Vik heeft nog steeds een bult op zijn hoofd

Door de vacuümpomp was Vik zijn hoofdje uit gaan staan, we noemden het een Bumba-hoedje omdat hij echt een punthoofdje had. Het zou na een jaar bijtrekken, vertelde de gynaecoloog waar we na een maand een evaluatiegesprek mee hadden. Ik had er mijn bedenkingen bij dus we vroegen om een helmpje, maar dit was niet nodig volgens haar. Nu, na bijna 4 jaar, heeft Vik nog steeds een bult op zijn hoofd. Het is wel wat minder geworden en gelukkig heeft hij veel haar dus valt het ook niet op, maar mijn gevoel was dus wel terecht.

Ik heb lang gewacht om dit te delen, ik heb het wel vaker geprobeerd, maar het lukte me niet. Door schaamte, maar ook het verdriet dat erdoor naar boven zou komen. Het heeft impact gehad, veel impact. Het heeft daarom ook een tijd gekost dat ik dit fatsoenlijk op papier kon zetten. Ik vond het heftig en had het voor mezelf namelijk nog niet echt een plekje kunnen geven. Maar nu, na bijna vier jaar lukt het me steeds beter. Praat erover, schrijf erover als je een traumatische bevalling meemaakt, dat geeft je meer de kans om het een plek te kunnen geven. Althans, dat is bij mij wel zo.

Bevallingsverhaal Lisa: ‘Als ik de blikken in hun ogen zie, weet ik dat het niet goed gaat’