Susan Dalstra Persoonlijk 24 okt 2018, 14:35

Leestijd: 7 minuten

‘Ik wist dat ik niet met hem zou moeten trouwen, maar ik deed het toch’

Een beetje koudwatervrees wanneer je op het punt staat iemand eeuwige trouw te beloven, is heel normaal. Je onderbuikgevoel compleet opzij zetten, is dat niet. Deze vrouwen gaven tegen beter weten in hun ja-woord.

Intuïtie

Wat gebeurt er als je ergens diep van binnen weet dat een huwelijk een heel slecht idee is, maar je er toch voor gaat? Deze drie vrouwen vertellen waarom ze hun intuïtie negeerden en wat ze ervan hebben geleerd.

1.

Religie

Danette (40): ‘Ik leerde hem kennen op de middelbare school en ik had een rare kronkel in m’n hoofd die me wijsmaakte dat als ik me niet seksueel tot hem aangetrokken voelde, ik heilig was en religie-technisch het juiste deed. Ik wilde met seks wachten tot het huwelijk.

Van binnen wist ik wel dat er iets niet klopte, en dat ging gepaard met enorme angsten. Het was niet dat ik hem niet leuk vond, hij gewelddadig was of irreël gedrag vertoonde. Hij klopte op alle manieren en toch had ik ergens het gevoel dat dit niet goed was. Ik herinner me hoe we in ondertrouw gingen. Onderweg in de auto hielden we elkaars hand vast, we deden alles wat je op zo’n moment zou moeten doen. Vlak voordat we naar binnen gingen, zei ik: ‘Ik kan dit niet. Kunnen we dit op een andere dag doen?’

Ik wilde niet in ondertrouw en ik wist niet waarom. Ik weet hoe ik op onze trouwdag tegen mijn schoonzus zei dat ik niet wilde trouwen en zij zei dat iedereen nerveus is voor zijn trouwdag.

Ik weet nog hoe ik een enorme inzinking had in de auto. Ik schreeuwde, huilde en sloeg op het stuur omdat ik het gevoel had dat ik was opgesloten en niet kon ontsnappen. Alsof ik mijn eigen doodskist had gebouwd. ‘s Nachts lag ik in bed naast hem terwijl ik nadacht hoe ik deze relatie kon eindigen zonder scheiding. Ik droomde zelfs over hoe hij plotseling zou overlijden. Dat klinkt vreselijk, maar dat was mijn manier van overleven.

We verloren onze zoon. Toen bereikte ik het dieptepunt. Ik werd wakker bij mezelf. Ik stond in de keuken en bedacht me dat als we onze twee dochters niet hadden, ik zou vertrekken. Ook al was ik zo religieus geconditioneerd dat je niet kan scheiden. Maar dat voelde pijnlijker dan blijven.

Mijn leven is nu radicaal anders dan zes jaar geleden. Ik heb een geweldige band met mijn kinderen omdat ik een geweldige relatie heb met mezelf.’

2.

Het leger in

Altina (26): ‘Ik ontmoette mijn ex-man op een vrij normale manier. We stuurden elkaar af en toe berichtjes via Twitter, dat werd appen en uiteindelijk onze eerste date. Toen hij vertelde dat hij al twee kinderen had, maakte ik me een beetje zorgen, maar ik besloot dat dat geen probleem zou hoeven zijn en ik hem beter wilde leren kennen.

Gaandeweg kwamen er steeds meer alarmbellen. Na een maand of twee daten vertelde zijn ex hem dat ze in verwachting was van hem. Hij verzekerde me dat hij niet langer iets met haar had en dat hij zou uitzoeken of het kind echt van hem was als het geboren was. Toen dat moment was aangebroken, ontdekte hij dat het van hem was, wilde zijn ex niks meer met hem te maken hebben. Ik voelde me vreemd over de situatie, maar besloot het los te laten.

Toen we terugkeerden op school, bleven de alarmbellen maar komen. Hij had zijn studentenkamer opgegeven ‘omdat hij toch altijd bij mij was’. Een andere keer kwam hij naar mijn huis in de kerstvakantie en was hij de volgende dag opeens spoorloos. Hij was vertrokken zonder iets tegen iemand te zeggen.

Toen ik hem belde, deed hij raar en zei hij dat hij naar het huis van zijn oma was gegaan. Ik belde hem terug om te begrijpen wat er aan de hand was, maar hij werd boos en begon te schelden, om een paar weken later weer bij me aan te kloppen.

Een paar maanden later ging ik bij het leger en zou ik gestationeerd worden in Honolulu, Hawaii. Hij zei toen dat we moesten trouwen. Ik zei dat ik er niet klaar voor was, maar hij zei dat als we zeiden trouwen, het leger ons beide in Honolulu zou kunnen plaatsen. Hij zei ook dat hij niet aan een langeafstandsrelatie zou doen. Na een lang pleidooi van zijn kant en praten met mijn familie, besloot ik alles te doen wat tegen mijn gevoel in ging.

Omdat ik nog in training was, kon ik niet eens bij mijn eigen bruiloft zijn. Ik moest een handtekening zetten met een verklaring dat ik in het leger zat en hij ging in zijn eentje naar de rechtbank. Later die middag kwam hij naar me toe om te vertellen dat we officieel getrouwd waren. Mijn maag draaide zich om. Ik wist dat ik de verkeerde beslissing had gemaakt en het huwelijk niet lang zou duren. Ik kreeg gelijk. 16 maanden later gingen we uit elkaar.

Die relatie heeft me een hoop geleerd over het leven, maar vooral over mezelf. Ik haatte mezelf en de relatie toen ik er middenin zat, en ik weet tot op de dag van vandaag niet waarom. Ik weet nu dat ik sindsdien gegroeid ben en heel voorzichtig ben met relaties omdat ik nooit meer in zo’n situatie terecht wil komen.’

3.

De meest logische stap

Tara (39): ‘Toen ik 24 was, trouwde ik met de jongen die in groep 4 aan m’n staart trok en vroeg waarom ik zo lelijk was. We waren vrijwel onze hele jeugd vijanden. Toen we elkaar weer tegenkwamen op een feestje toen we begin 20 waren, gaf ik hem het voordeel van de twijfel. We gingen daten, samenwonen en na twee jaar deed hij een aanzoek.

Terwijl ik naar de ring staarde die hij voor m’n neus hield, zocht ik naar redenen om ‘nee’ te zeggen. Ik kon er geen enkele vinden. Het innerlijke ‘meh’-gevoel was kennelijk niet genoeg. We hadden een huis, een hond, vrienden en plannen: was dat alles dan niet genoeg? Trouwen leek de meest logische volgende stap. Dus ik ging akkoord.

We waren een jaar lang verloofd terwijl we een bestemmingshuwelijk voor alleen ons twee planden. Ik maakte openlijk grappen over dat ik wilde sparen voor de scheiding. Ik wilde niet dat mijn vader me naar het altaar zou lopen omdat ik niet wilde dat hij op een dag zou terugkijken en zich schuldig voelen omdat hij zijn dochter had weggeven aan een eikel.

De ceremonie was mooi en daarna trakteerden we onszelf op een decadent diner. Maar ik keek niet uit naar de huwelijksnacht. Over het algemeen wilde ik ook voor het huwelijk niet vaak seks. Ik zei altijd dat ik te moe of gestrest was. Ik zag enorm op tegen verplichte seks die avond en hoopte dat mijn man te moe zou zijn. Eerlijk gezegd kan ik me niet eens herinneren hoe die avond verlopen is.

Het leven verandere na het huwelijk. Mijn ex verwachtte dat ik me zou opstellen als een echtgenote. Hij wilde dat ik zou stoppen met werken, kinderen zou baren, het huis schoonmaakte. Ik weigerde. Ik was net begonnen aan een baan die ik geweldig vond.

We maakten bijna iedere dag ruzie. Ik haatte hem en mijn leven. Op een gegeven moment kon mijn eigen leven me niks meer schelen. Ik sliep veel en luisterde steeds naar kwade muziek als ik de kans kreeg. Nadat ik weken op de bank had geslapen, kwam hij binnen met de mededeling dat hij wilde scheiden. Ik was ziedend omdat hij tot die conclusie was gekomen zonder het met mij te bespreken. ‘Is dit dan wat je wil? Heb je niet een hekel aan me?’, vroeg hij. Toen wist ik dat een scheiding het beste was om te doen.

Het besluit voelde als een opluchting en ik was dolblij dat ik m’n eigen leven weer kon invullen. Dat is meer dan tien jaar geleden en mijn ex en ik gaan nu vriendschappelijker met elkaar om dan ooit.

Ik wist dat hij niet De Ware was, maar ik heb er geen spijt. Ik heb er veel van geleerd. Over mijn grenzen, mijn waarden, mijn doelen en hoe belangrijk het is om eerlijk te zijn naar jezelf.’

Ben je met de liefde van je leven maar twijfel je over het huwelijk? Waarom het totaal oké is om nooit te trouwen (ook als je kinderen hebt). 

Wil jij trouwen? Ben je getrouwd? Waarom wel/niet? Laat een comment achter en praat mee op ons forum.