Valéry de Voijs Persoonlijk 24 feb 2023, 12:57

Leestijd: 4 minuten

Svenja (37): ‘Mijn kinderen hebben de huishoudster keihard weggepest’

Wanneer Svenja (37) door een ernstig ongeluk in een revalidatiecentrum terecht komt, schiet één vrouw het gezin te hulp. Deze huishoudster bekommert zich over de kinderen alsof het haar eigen kinderen zijn, maar wordt vervolgens geconfronteerd met het pestgedrag binnen het gezin.

“Ze deed alles voor ons gezin, maar ze is door mijn kinderen keihard weggepest.”

Ballet was mijn leven

“Samen met mijn nicht had ik een eigen balletschool, waar we kinderen tot 18 jaar klassieke balletlessen aanboden. Ballet was mijn hele wereld, en ik kon mij dan ook geen leven voorstellen waarin ik niet meer kon dansen. Toch is die nachtmerrie uitgekomen.

Bijna anderhalf jaar geleden kreeg ik namelijk een verkeersongeluk, waarbij mijn rug ernstig beschadigde. Ik beschadigde mijn onderste ruggenwervels, en heb ik een jaar intensief moeten revalideren. Ik ben een jaar lang opgenomen geweest in het Sint-Lucas revalidatiecentrum, waar ik van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat een intensief programma volgde.

In die tijd moest mijn man zijn hoofd boven water houden. Hij werkte fulltime, deed het huishouden, en zorgde dat onze drie kinderen van 4, 6 en 8 jaar hun ‘normale’ leven konden leiden. Onze kids zaten daarbij ironisch gezien niet op balletles. Mijn zoon had twee keer per week voetbaltraining, en mijn dochters zaten op atletiek. Kortom: het was een drukke boel thuis.

De huishoudster was een schat

Samen met mijn man besloten we een huishoudster aan te nemen, om de boel thuis draaiende te houden. Deze huishoudster was een schat en ze deed veel meer dan ze eigenlijk zou ‘moeten’ doen. Ze hielp niet alleen met het huishouden, maar ze keek om naar de kinderen. Al snel vroeg mijn man of ze vaker kon komen. Ze was dol op de kinderen en deed alles voor mijn zoon en dochters. Ze haalde de kids op van school, hielp met het avondeten en stopte ze in bad wanneer mijn man moest overwerken.

Aan het begin leek alles vloeiend te verlopen, maar na zes maanden kreeg de situatie een vervelende wending. In eerste instantie was het plan namelijk dat ik in totaal zes maanden in het revalidatiecentrum moest blijven. Daar hadden wij ons dan ook op ingesteld. Na een half jaar werd echter duidelijk dat ik nog een lange weg te gaan had. Ik kon amper lopen en had constant pijn. Alleen tijdens de oefeningen in het verwarmde zwembad kon ik mijn benen pijnloos bewegen.

Wanneer de artsen aan mijn kinderen en man vertelden dat ik nog zeker een half jaar moest blijven, werden de kinderen opstandig. Ze maakten vaker ruzie met elkaar en de oudste werd brutaler op school. Daarbij begonnen ze zich af te zetten tegen onze huishoudster.

Wanneer onze huishoudster bijvoorbeeld de bedden verschoonde, trokken de kinderen de lakens en kussens weg. Ook trokken ze de stekker uit het stopcontact wanneer ze aan het stofzuigen was, of ze gooide de emmer met sop om. Onze oudste dochter heeft daarbij haar leesbril door midden gebroken, en ze heeft haar handtas in de vuilnisbak verstopt.

Huilend nam ze ontslag

Mijn man kon praten wat hij wilde, maar de kinderen luisterden niet. Wanneer mijn man op zijn werk was, deden de kinderen wat ze wilden. Ze stookten elkaar op en gingen steeds een stapje verder. Ze schreven briefjes met lelijke teksten en maakten hier propjes van. Die propjes gooiden ze vervolgens naar haar toe en dan lachten ze haar keihard uit. Volgens mijn partner was dit de druppel.

Op een dag kwam hij thuis van zijn werk en de huidhoudster zat met al die briefjes aan tafel. Huilend vertelde dat ze ontslag nam. Ik schaamde me dood toen ik dit hoorde. Zij deed namelijk álles voor mijn kinderen, bekommerde zich om mijn gezin en dit is hoe mijn kinderen haar behandelden? Toch kon ik niets doen. Ik heb haar vanuit het Sint-Lucas meerdere keren proberen te bellen toentertijd, maar ze nam telkens niet op. Begrijpelijk natuurlijk.

Mijn man heeft de kar nog bijna twee maanden in zijn eentje moeten trekken. Ongeveer acht weken na het vertrek van de huishoudster mocht ik naar huis en kon ik zelf de boel thuis in het gareel houden. We hebben nog geen nieuwe huishoudster durven nemen, maar ik hoop dat mijn kinderen hun lesje geleerd hebben. Ooit zullen zij volwassen genoeg zijn om de schaamte omtrent hun gedrag te voelen, net zoals ik me schaamde.”

Millennialmoeders verbergen uit onzekerheid hun stress voor het gezin