Valéry de Voijs Persoonlijk 30 dec 2022, 15:50

Leestijd: 3 minuten

Sofie (33): ‘Ik laat mijn zoon (7) met make-up naar school gaan’

Zelf houdt Sofie (33) helemaal niet van make-up. Een laagje mascara en een beetje lippenstift is voor haar al voldoende. Toch denkt haar zoon daar anders over. Hoewel hij pas zeven jaar oud is, heeft hij een grote liefde voor make-up.

“Mijn zoon was drie jaar oud toen hij voor het eerst met een lippenstift begon te spelen. Zijn tante was een dagje komen oppassen, en had halverwege de avond haar make-up-tas tevoorschijn gehaald. Mijn zoon was erg nieuwsgierig en begon met de make-up te spelen.

‘Ik dacht dat het een fase was’

Mijn zus stuurde foto’s door waarop hij met veel make-up te zien was. Oogschaduw met glitters op zijn oogleden en felroze lippenstift als een snor boven zijn bovenlip. We konden er destijds allemaal om lachen. Maar bij mijn zoon bleef het niet bij die ene keer.

Telkens als zijn tante kwam, wilde hij met haar make-up-tas aan de slag. Hij vond het niet alleen leuk om zijn eigen make-up te doen, maar hij kleurde met net zoveel liefde onze lippen. Ik dacht eerlijk gezegd dat het een fase was, maar alles leek erop dat zijn liefde voor make-up niet meer over ging.

Naarmate de jaren verstreken, groeide zijn interesse in make-up. Wanneer ik bijvoorbeeld met hem naar de Hema ging, wist hij meteen de make-up-afdeling te vinden. Hij kon dan enorm zeuren omdat hij per se een bepaalde oogschaduw wilde.

Dan zat hij uren op zijn kamer met een YouTube-tutorial zijn eyeliner te perfectioneren. Ik liet hem binnenshuis zijn gang gaan, maar ik had één regel: je mag niet met make-up naar buiten. Mijn zus dacht daar anders over. Telkens wanneer zij ging oppassen, nam ze mijn zoon mee naar buiten. Met make-up en al gingen ze dan de stad in.

Geen glitters naar school

Mijn zus heeft mij ervan overtuigd dat ik mijn zoon in zijn waarde moet laten en hem moet accepteren zoals hij is. In het begin vond ik dat zij zich niet met mijn opvoeding moest bemoeien, maar na een tijdje begonnen haar woorden tot me door te dringen. In een ruzie heeft mijn zoon namelijk weleens geroepen dat hij wenste dat hij bij zijn tante kon wonen. ‘Die vind mij wél leuk hoe ik ben’ riep hij dan. Dat hakte er behoorlijk in bij mij.

Sindsdien heb ik mezelf recht in de spiegel aangekeken en ben ik wat milder geworden met mijn regels. Hij mag nu naar buiten met make-up. Sterker nog; hij mag er zelfs mee naar school. Mits hij de make-up natuurlijk houdt. Geen gekke en felle kleuren vol glitters, maar een eyeliner en mascara vind ik niet erg.

Ook heb ik hem ervan bewust gemaakt dat er kinderen zullen zijn die het niet zullen begrijpen. Ik heb hem geleerd dat hij zich daar niets van hoeft aan te trekken, en moet doen waar hij zich prettig bij voelt. Tot nu toe hebben zijn klasgenoten positief gereageerd. Laatst kwam een vriendinnetje op bezoek en zijn ze samen ‘make-upje gaan spelen’. Dan doen ze net alsof ze een make-up-tutorial opnemen en gaan ze elkaar opmaken.

Ik weet nu zeker dat het géén fase is. Hoewel het even geduurd heeft, heb ik zijn voorkeur voor make-up geaccepteerd. Sterker nog: ik heb ontzettend veel respect voor hem. Hij is niet bang om zichzelf te zijn. Ik denk dat veel volwassenen daar nog iets van kunnen leren.”

Columniste Brenda: ‘Wat een haat! Hoe kunnen mensen zo lelijk doen?’