Saskia Columns 5 apr 2022, 20:13

Leestijd: 3 minuten

Single Sas #5: ‘Ik kan wel door de grond zakken van schaamte’

Na tien jaar kwam er een einde aan het huwelijk van Saskia (33). Nu woont ze al ruim een jaar alleen in de grote stad met haar twee kinderen, Loua (4) en Liam (2), en is ze klaar voor een nieuwe man in haar leven. Wekelijks schrijft ze voor Famme een column over het daten als single moeder.

“Het is inmiddels alweer een week geleden dat ik de knappe man in de gym heb gezien. Stiekem hoopte ik dat ik ‘m op het schoolplein zou tegenkomen. ‘Best triest dit’ zeg ik hardop tegen mijn spiegelbeeld wanneer ik een laagje mascara aanbreng. Normaal sta ik met een joggingbroek en ongewassen gezicht aan het schoolplein om m’n kids te droppen, maar nu sta ik in een jurkje een laagje lippenstift aan te brengen. Best treurig dat ik als gescheiden vrouw van 33 hoop een gesprekje aan te knopen met een gast waarvan ik niet eens weet of hij wel vrijgezel is.

‘Mamaaaaa!’ hoor ik vanuit de woonkamer. Ik roep dat ik eraan kom. Snel pak ik de lunch trommeltjes en zoek m’n fietssleutel. Die sleutel lijkt nergens te bekennen. Ik hoor mezelf vloeken wanneer ik door de speelgoedrommel in de hoop mijn sleutels te vinden. ‘Van papa mag je niet vloeken!’ roept Loua. ‘Nee lieverd, dat zal wel. Maar papa hoeft niet te stressen op schooldagen’. Loua kijkt me verbaasd aan en ik heb meteen spijt van mijn uitspraak.

Ondertussen gaat m’n telefoon. Het is mijn collega die vraagt waarom ik niet in de meeting ben. Nu heb ik de vrijheid om vanuit thuis te werken, maar dat betekent niet dat ik er online niet bij hoef te zijn. Ik app terug dat er een huishoudcrisis gaande is en ik krijg een smiley terug. Easy Sas, we zullen de meeting skippen. Rustig aan.

Ik rol met m’n ogen. Ik weet dondersgoed dat mijn collega stiekem zelf op mijn functie uit is. Tijdens mijn zwangerschapsverlof heeft hij mijn taken overgenomen en lijkt hij wel érg comfortabel op die plek. Ik stuur terug dat ik over een half uurtje op kantoor ben.

Laat die sleutels maar zitten denk ik, en ik bestel een Uber. Gelukkig ligt Loua’s school vrijwel naast het kinderdagverblijf , dus kan ik het in één rit combineren. Wanneer Ahmed arriveert kijkt hij afkeurend naar het pakje appelsap dat Loua in d’r handen houdt. Als hij m’n chagrijnige gezicht ziet houdt hij wijs z’n mond. Ik doe ondertussen een schietgebedje in de hoop dat Loua d’r appelsap in d’r mond houdt. Ahmed probeert nog een gesprekje aan te knopen maar heeft volgens mij al snel door dat ik niet in de mood ben.

Als we bij de school arriveren knijpt Loua in haar pakje appelsap en lacht hardop wanneer het kleverige goedje over de leren bekleding drupt. Ahmed is not amused. Ik vind gelukkig wat tissues in m’n jaszak en probeer de boel te redden. Ik stap uit en even lijkt mijn adem te blijven steken in mijn keel. Ik kijk recht in de ogen van de gym guy. ‘Mooie sloffen’ zegt hij lachend. Ik kijk naar beneden en zie dat ik vergeten ben om m’n schoenen aan te trekken. Ik kan wel door de grond zakken van schaamte. Ook Loua lacht en wijst naar m’n sloffen. ‘Mama niet weer gaan vloeken eh!’ roept ze, en ze rent het schoolplein op. Sta je dan, op je sloffen met je lippenstift.”

Single Sas #4: ‘Ik wil weglopen, maar dan houdt hij mijn arm vast’