Saskia Columns 17 mei 2022, 13:19

Leestijd: 5 minuten

Single Sas #10: ‘In één handige beweging wipt hij me op z’n rug’

Na tien jaar kwam er een einde aan het huwelijk van Saskia (33). Nu woont ze al ruim een jaar alleen in de grote stad met haar twee kinderen, Loua (4) en Liam (2), en is ze klaar voor een nieuwe man in haar leven. Wekelijks schrijft ze voor Famme een column over het daten als single moeder.

Een weekje weg

“‘Nee Anne echt niet. Ik kan dat niet. Wat als er iets gebeurd?’, zeg ik. Noem me een schijterd, maar ik durf niet zonder m’n kinderen op vakantie. Een weekendje weg zal nog wel lukken, maar een vakantie? Als in: ik moet naar het buitenland, ik moet in zo’n vliegtuig stappen, ik kan m’n kinderen een week niet zien? Nee, dat gaat ‘m echt niet worden.

‘Je moet echt wat vaker aan jezelf denken Sas’, gaat Anne verder alsof ze m’n tegenargumenten niet heeft gehoord. Ik ken Anne al langer dan vandaag. Als ze iets wil, gaat ze net zolang door tot ze haar zin krijgt. Die vakantie naar Mallorca zal geen uitzondering zijn.

Ik pruttel nog wat tegen, maar zit het weekend daarop toch met m’n koffertje bij de gate. Ik bel nog één keer met m’n ex om het weekschema van de kinderen te bespreken, maar als hij zelfs met z’n ogen rolt wanneer ik zeg dat hij Liam’s beer niet op het kinderdagverblijf moet vergeten besef ik dat ik misschien een tikkeltje overdrijf. Het zijn immers maar vijf dagen, dat overleef ik wel.

De eerste drie dagen heb ik het wel moeilijk. Ik voel me een vreselijke moeder en wanneer ik een andere moeder met haar kinderen zie ben ik stikjaloers. Om de hele emotionele rollercoaster af te maken word ik ongesteld en heb de ene huilbui na de andere. Wanneer ik op het strand lig en de ene na de andere jonge Spaanse griet voorbij zie lopen voel ik me nóg ellendiger. Vroeger liep ik er ook topless en zelfverzekerd bij, maar tegenwoordig durf ik niet eens in een bikini.

Een lange hike

De vierde dag is m’n mood duidelijk beter. M’n PMS heeft plaatsgemaakt voor meer energie en besluit zelfs een stuk te gaan hiken. Anne blijft aan het zwembad hangen, dus trek ik er in m’n eentje op uit. Ik open Google Maps en start m’n hike. Ik loop aardig door en kom na twee uur op een prachtig uitkijkpunt. Het ‘pad’ (wat bijna geen pad te noemen is) loopt steil naar beneden. Ik zet een grote stap en zwik om. Na een minuut keihard gevloekt te hebben zie ik dat m’n enkel meteen dik wordt. Ik haal m’n telefoon uit m’n zak en zie dat ik geen bereik heb. Fuck! Ik probeer rechtop te staan, maar kan m’n voet niet eens neerzetten. Ik hinkel terug over het pad en kijk opnieuw of ik bereik heb. Geen succes. Het is inmiddels al over vieren. Ik heb nog zo’n vijf uur voor het donker wordt. Als ik het rustig aan doe, zal ik dan nog voor de schemer thuis kunnen zijn? Maar ik voel de zon branden en m’n enkel wordt dikker.

Wanneer ik een half uurtje wankelend onderweg ben hoor ik iemand en er verschijnt een man uit een zijpad. Hij draagt geen shirt waardoor z’n gespierde buik goed zichtbaar is. Zijn shirt steekt door een lusje van z’n korte broek. Hij is een kop groter dan ik en ziet er sterk uit. ‘Ola chica!’, zegt hij verbaasd. ‘Ola! You speak English?’ ‘Me Espanol. Very little English… You need help?’, vraagt hij. Dan wijs ik naar m’n enkel. Daar is geen vertaling voor nodig. De man schrikt en roept iets in het Spaans. Dan wijst hij naar zijn rug. Even vraag ik me af of ik niet te zwaar zal zijn, maar de pijn is ondertussen ondragelijk dus stem ik toe. In één handige beweging wipt hij me op z’n rug.

‘No, single’

Ik klem mijn benen om z’n middel en zwaai m’n armen om m’n nek. Mijn gezicht is nu zo dichtbij dat ik z’n baartje op mijn wang voel kriebelen. Hij lijkt geen moeite te hebben met m’n gewicht, maar toch vraag ik af en toe af of hij het wel aankan. Hij ruikt naar een mix van parfum en mannenzweet en ik betrap mezelf dat ik naar z’n handen kijk of ik een ring zie. Hij ziet dat ik kijk. ‘You married?’, vraagt hij. ‘No, single’, antwoord ik. Opeens lijkt mijn huwelijk een eeuwigheid geleden. ‘Same‘ en even is het stil. Er hangt altijd een soort ongemakkelijke stilte wanneer twee volwassenen mensen zeggen allebei vrijgezel te zijn. Daar had ik vroeger nooit last van, maar tegenwoordig lijkt iedere single guy wel potentieel relatiemateriaal.

Wanneer we bij een bruggetje komen besluiten we om te pauzeren. Met een Spaans accent legt de man uit dat zijn auto verderop geparkeerd staat, en dat hij me naar het ziekenhuis kan brengen. ‘Don’t worry, I’ll take care of you‘, zegt hij. Opeens begin ik te huilen. Ik weet niet waar het vandaan komt en schaam me dood, maar ik kan de tranen niet meer tegenhouden. Ik ben gewend alles in m’n eentje te doen en sta altijd op eigen benen. Natuurlijk heb ik Anne. Heb ik m’n lieve ouders. Heb ik de liefste vrienden en kennissen om me heen, maar een zorgzame man heb ik al lang niet meer ontmoet. Zijn blik ontroerd me en ik voel m’n lip trillen.

De man zegt iets in het Spaans en geeft me een kus op m’n voorhoofd. Dan tilt hij me op en draagt me op z’n rug. Het laatste stukje verloopt vlotjes en voor ik het weet komen we bij zijn auto. Onderweg naar het ziekenhuis bel ik Anne, die ondertussen heel ongerust is. Het ziekenhuisbezoek verloopt volgens Spaanse taferelen en ondanks dat ik tegen de man zeg dat hij naar huis kan gaan blijft hij geduldig wachten. Wanneer ik een paar uur later door een rolstoel naar de uitgang wordt gerold zit hij nog steeds op te wachten. In z’n ene hand een grote rode ballon. In de andere een teddybeer. ‘You’re still here?’, zeg ik. Ik kan mijn ogen niet geloven. ‘I’ll take you home. I told you I’ll take care of you.’ En dat deed hij. Een zorgzame man, een man naar mijn hart.”

Iedere maandag lees je op Famme een nieuwe column van Saskia.

Single Sas #9: ‘Ik duw hem weg en voel de alcohol omhoog komen’