Malu Kirschbaum Persoonlijk 11 apr 2023, 15:35

Leestijd: 5 minuten

Sara (34): ‘Ik koos voor abortus en vertelde het niet aan de biologische vader’

Vijf dagen nadat Sara (34) het had uitgemaakt met Job kwam ze erachter dat ze zwanger was. Ongewenst, want ze had net honderd redenen bedacht waarom ze niet meer met deze man samen wilde zijn. Dus no way dat ze zich voor de rest haar leven aan hem ging verbinden. “Ik zou best graag een kind willen, maar níet van hem. Dat wist ik heel zeker.” Daarom onderging ze een abortus zonder het te vertellen.

“Al vanaf het begin van mijn relatie met Job voelde het niet helemaal goed. Ondanks dat we het allebei graag wilde laten werken, hadden we veel ruzie. Iets wat ik niet kende uit mijn vorige relaties. Job kon echt drama creëren, terwijl er dan in mijn ogen helemaal niets aan de hand was. Het voelde erg toxic, dus na een half jaar heb ik onze relatie beëindigd.

Volledig achter mijn beslissing

Hij was het nog niet helemaal eens met mijn beslissing en gaf aan dat hij het nog niet wilde opgeven, maar de dagen erna voelde ik me opgelucht, bevrijd en sterk, omdat ik volledig achter mijn beslissing stond. Ik kon me eindelijk weer gaan focussen op mezelf, in plaats van me continue druk maken over wat hij allemaal zei en deed en vond. Het was echt beter zo en ik wilde afstand van hem, om helemaal los te kunnen komen.

Twee streepjes

Toen ik een paar dagen later overtijd was begon ik me ineens zorgen te maken. Ik zou toch niet zwanger zijn? We waren namelijk heel actief bezig met niet-zwanger-worden. Ik hield mijn cyclus nauwkeurig bij in een app, die ik zelfs ook op zíjn telefoon had gezet. In mijn vruchtbare periode deden we het niet, of met condoom. En als deze was gescheurd, haalde ik een morning-afterpil. Iets wat ik al twee keer had gedaan dat jaar.

Een zwangerschapstest had ik nog nooit eerder in mijn leven hoeven doen, maar in dit geval wilde ik het héél graag uitsluiten. Ik bleef maar denken: het zal toch niet waar zijn? Dus ik deed een test. Voor de zekerheid.

En ja hoor. Twee streepjes. Nee!

Grotere partnerwens dan kinderwens

Ik had net honderd redenen bedacht waarom ik niet meer bij deze man wilde zijn, dus ik zou mezelf alleen maar pijnigen als ik dit kind zou houden en me de rest van mijn leven aan hem ging binden. Nee, dat was echt een heel slecht plan. Ik wilde best graag een kindje, maar níet van hem. En ik heb altijd gezegd dat ik het nooit alléén zou willen doen. Mijn partnerwens is groter dan mijn kinderwens.

Als ik eenmaal met een leuke man samen ben en daar komt een kind uit, fantastisch. Maar dat is niet mijn doel. Al ben ik dol op kinderen en denk ik dat ik best een goede moeder zou zijn. Ik zie het niet als het grootste goed of iets dat ik nodig heb om gelukkig te zijn. Daarbij ben ik al tante van heel veel leuke kinderen en daar geniet ik ook ontzettend veel van.

Abortus niet vertellen

Gelukkig had ik dus geen twijfels over de beslissing: wel of geen abortus. Mijn grote vraagstuk was of ik het aan Job moest vertellen of niet. Mijn eerste gevoel was: vertellen. Ethisch gezien had hij het recht om het te weten. Het was ook zíjn kind en hij was medeverantwoordelijk. Maar aangezien ik mijn beslissing over de abortus al had gemaakt en de relatie al had beëindigd, besefte ik me dat hij er helemaal niks aan had om het te weten.

Ik heb er echt nachten wakker van gelegen. Ik stond ermee op en ging ermee naar bed. Soms ging ik wel tien keer per dag van ‘wel vertellen’ naar ‘niet vertellen’ en weer terug. Vréselijk. Natuurlijk was ik liever eerlijk tegen hem, maar ik moest ook eerlijk zijn tegen mezelf en bedenken: wat is het beste voor mij? Het was namelijk allemaal al vervelend genoeg.

Nóg meer drama

Door mijn zwangerschap met hem te delen, zou ik alleen nog maar meer pijn en verdriet creëren. Bij hem, maar ook bij mezelf, omdat dit ervoor zou zorgen dat ik nog moeilijker los kon komen. Hij had een week daarvoor nog aangegeven dat hij nog verliefd op me was en dat hij het er nog niet bij wilde laten zitten. Dus hij zou dit sowieso gaan gebruiken om mij weer dichterbij te krijgen.

Misschien zou hij gaan proberen om mij ervan te overtuigen dat ik het moest houden. Dat het een teken was dat wij voor elkaar bestemd waren. Of, als hij mijn beslissing wél zou respecteren, zou hij me willen steunen in het proces. Hij zou mee willen naar de kliniek. Hij zou me weer gaan bellen, appen en dit als excuus gebruiken om contact te houden en daar zat ik helemaal niet op te wachten.

Ik kon zijn pijn er niet bij hebben

Het was iets van mij en van mij alleen. Anders werd het iets van ons samen en dat wilde ik niet. Het was míjn lijf, míjn leven, míjn baarmoeder, míjn beslissing. Ik was hem niets verschuldigd. Daarbij zou hij misschien gevoelens van schuld en falen hebben gekregen, omdat hij iemand ongewenst zwanger had gemaakt. Die pijn kon ik er niet bij hebben, dus uit zelfbescherming heb ik het hem niet verteld.

Het was niet de makkelijkste weg, want ik wilde het veel liever wél met hem delen. Niet alleen omdat ik het dan kwijt was, maar ook omdat hij eigenlijk de enige was die er echt iets mee te maken had. Het was zijn zaad en dus óók zijn probleem. Maar tot op de dag van vandaag ben ik blij dat ik het hem niet heb verteld. Daar was echt helemaal níemand iets mee opgeschoten.”