Valéry de Voijs Persoonlijk 2 jun 2023, 17:06

Leestijd: 3 minuten

Sanne (31) heeft hyperacusis: ‘Ik kan mijn baby niet troosten’

Sanne (31) heeft hyperacusis; oftewel, ze is hooggevoelig voor geluid. Deze gevoeligheid heeft jarenlang haar leven beïnvloedt. Nu ze moeder is, heeft ze er extra veel last van. Aan Famme vertelt ze hoe het is om met hyperacusis te leven.

“Al vanaf jonge leeftijd was ik extra gevoelig voor prikkels. Mijn reukorgaan was extreem ontwikkeld waardoor ik dingen al vanaf meters afstand kon ruiken. Daarnaast hoor ik dus alles extra luid. Zelfs in het bos ben ik niet ‘veilig’: het ruisen van de blaadjes klinkt heel heftig, en veroorzaakt hoofdpijn.

Leven met hyperacusis

In ons gezin moest vroeger de tv altijd heel laag staan, omdat ik anders overprikkeld raakte. Als ik nu in de buurt ben van een tv, krijg een soort kortsluiting in mijn hoofd waardoor het lijkt alsof mijn ogen uit mijn gezicht springen. Het is niet te doen.

Ik kon nooit naar restaurants, bioscopen of festivals en ik vermeed vliegtuigen. Als ik écht een vlucht moest nemen, nam ik speciale oordopjes mee, zodat ik niet gek werd van het geluid. Door mijn hyperacusis heb ik veel sociale aangelegenheden moeten missen.

Na mijn studietijd ben ik naar een onwijs rustig dorp verhuisd. Het is een tikkeltje aan de saaie kant, maar voor mij is het perfect. Een stad is gewoon te rumoerig voor mij, waardoor ik standaard slaaptekort had. In dit dorp gaat het beter. Daarbij werk ik als zzp’er waardoor ik vanuit huis kan werken. Hierdoor hoef ik niet in een luid kantoor te zitten met andere collega’s.

Ik leer trucjes

Ook heb ik standaard een grote koptelefoon bij me, met noise cancelling, zodat ik de geluiden in mijn omgeving kan dempen. Daarbij bezoek ik wekelijks een zoutbad, waardoor er veel magnesium wordt opgenomen door mijn huid en mijn lichaam tot rust komt. Dit alles helpt mij enorm om de dag door te komen. Over het algemeen heb ik dus trucjes gevonden om met mijn hyperacusis om te gaan.

Vorig jaar ben ik moeder geworden en dit heeft veel roet in het eten gegooid. Ik kan niet langer dan een paar uur met mijn dochter in dezelfde kamer zijn. Mijn dochter huilt niet overdreven veel, maar ze kan soms natuurlijk flink te keer gaan.

De geluiden komen extra schel binnen, waardoor mijn haren letterlijk rechtop gaan staan. Ook wanneer ze niet huilt, maar andere geluidjes maakt, raak ik heel snel overprikkeld.

Schuldgevoel

Sinds de bevalling slaap ik boven op zolder en mijn partner slaapt beneden in de woonkamer naast het wiegje. Gelukkig steunt mijn man mij enorm en hij heeft veel begrip voor de situatie. Hij weet namelijk dat ik er niets aan kan doen.

Ik loop zelfs bij een psycholoog, waar ik leer om te gaan met deze situatie. Ik voel me namelijk ontzettend schuldig en heb het idee dat ik de meest waardeloze moeder ooit ben.

Volgens mijn nicht had ik beter moeten weten. ‘Ik snap niet dat je moeder bent geworden, wat had je dan verwacht met jouw hyperacusis en een pasgeboren baby?’ Heeft zij wel eens gezegd. Keihard natuurlijk, maar misschien had ze gelijk.”

Laurien: ‘Voorzichtig leg ik uit dat een aap echt geen geschikt huisdier is’