Redactie Columns 11 jul 2019, 17:00

Leestijd: 3 minuten

Sandra: ‘Ik zou het zo fijn vinden als hij op een ochtend als deze zou zeggen: blijf jij nog maar even liggen, ik ga wel’

Sandra is getrouwd en moeder van een jongetje van 8 en meisje van 4,5. Ze werkt als vertaler en tekstfreelancer en is dol op boeken.

Column: Nog even blijven liggen

Het is zeven uur op een zondagochtend. Dochtertje is wakker en komt, zoals gebruikelijk, meteen met een heel verhaal bij me. Fluisterend, maar dan wel fluisterend-voor-een-kleuter. Ze stampt vrolijk door de gang met blote voeten op het linoleum. Papa draait zich brommend om.

Spelen

Gisteravond heb ik nog vrij lang doorgewerkt om iets af te krijgen. Dat is niet gelukt, maar het was wel bijna één uur toen ik het licht uitdeed. Vandaar dus dat ik deze ochtend vol ongeloof naar de wekker staar als de kleine meid zich vrolijk aangekleed en wel naast mijn bed meldt. Ik ben nog niet klaar met slapen, echt niet. ‘Ga jij maar even stilletjes spelen, goed?’

Dat belooft ze, maar al gauw komen de stapvoetjes weer door de gang. Ze kan iets niet vinden. Of ze verveelt zich. Of ze wil naar beneden. Of ze moet nog even een knuffel. En vertellen dat ze naar de wc is gegaan. En een rokje heeft aangetrokken. Vind ik het mooi? Ja, schat, maar over ongeveer een uurtje vind ik het ook mooi en ben ik een stuk wakkerder.

Omdraaien, verder slapen

Naast me draait mijn man zich om en bromt iets over kinderen die veel te vroeg al beginnen te praten. Maar hij ligt twee tellen later weer evengoed te slapen. Net als toen de kinderen baby’s waren en meerdere keren midden in de nacht aandacht en verzorging nodig hadden. Dat kan ik dus precies sinds die tijd niet meer, dat verder slapen ’s ochtends.

Zeker als ik eenmaal zo ver wakker ben dat ik zinnig antwoord kan geven op al haar fluistervragen, lukt het me toch niet meer om nog om te draaien en verder te slapen. Ik hoor vanaf dat moment elk geluidje, elk naderend voetstapje en elke krakende traptrede als ze naar boven komt om te vragen waar ze het kammetje van haar popje gelaten heeft.

Kortom: mama staat wel weer op. En ik doe het graag, maar ik doe het elke dag in elk weekend. Het is heus niet dat ik hem het uitslapen niet gun, maar na een middagdutje en liefst ook nog een ongestoord avonddutje terwijl ik probeer door te werken, de kinderen te vermaken, ruzies te beslechten en de was te doen, zou het zo fijn vinden als hij op een ochtend als deze zou zeggen: blijf jij nog maar even liggen, ik ga wel.

Genieten

En vandaag heb ík gewoon nog even nodig voor ik uit bed kan komen. Wel hoor ik mijn meisje liedjes zingen in de woonkamer en ik lig stilletjes te genieten. Tegen de tijd dat ik de dekens wegsla is zoontje ook wakker en ze zijn blij als ik ook beneden kom. Terwijl zij lekker spelen en zingen zit ik met een bak koffie op de bank, nog even dat werk afmaken dat gisteravond laat niet meer is gelukt.