Redactie Columns 8 jul 2019, 19:00

Leestijd: 3 minuten

Sandra: ‘Nu heeft hij door die ene ‘nee’ ineens een rotdag en het is allemaal mijn schuld’

Sandra is getrouwd en moeder van een jongetje van 8 en meisje van 4,5. Ze werkt als vertaler en tekstfreelancer en is dol op boeken.

Column: Allemaal mijn schuld

Het is weer zo’n avond waarop er net op het laatste moment van alles misgaat. We hebben een leuke dag gehad, fijn gespeeld, lekker gegeten en na het eten was er zelfs nog even tijd om iets leuks te doen. Morgen kunnen we namelijk uitslapen, dus nog even een computerspelletje spelen met papa mocht vandaag. En daarna werd er zelfs nog een beetje voorgelezen voor het slapengaan.

Bedtijd

Maar… het was nogal een lang hoofdstuk. En de klok gaf aan dat het nu toch echt wel tijd was om te gaan slapen. Morgen kunnen we inderdaad uitslapen, maar dat doen ‘we’ nooit. De kinderen zijn elke keer weer rond een uur of zeven wakker (en daar mogen we nog blij mee zijn, als ik andere moeders zo hoor), wat er ook gebeurt.

Vandaar dus dat het hoofdstuk niet helemaal is uitgelezen. Er waren nog vijftien bladzijdes te gaan, wat nooit ging lukken in de paar minuten voordat het licht uit moest. Zoontje knikte bij zijn vaders voorstel dat hij alsnog in het grote bed in slaap kon vallen als hij heel stilletjes naar onze kamer sloop, waar zijn zusje al lag te slapen. Maar niet omdat hij dat een goed plan vond. Nee, hij had zelf een heel ander plannetje bedacht.

Vingers in de oren

‘Mam, papa wil niet meer voorlezen omdat het een lang hoofdstuk is, maar… als jij dat nou eens doet? Gewoon op mijn kamer, zodat Zusje er geen last van heeft?’ Super lief dat hij daaraan denkt, maar het is wel gewoon bedtijd. En hij mocht al een spelletje spelen na het eten, en er is al een deel voorgelezen. Bij mijn ‘nee’ trekt hij een sip gezicht. Als ik wil uitleggen waarom we dat nu niet doen – maar we er morgen weer alle tijd voor hebben – zie ik hem zijn vingers in zijn oren stoppen.

Dat hij teleurgesteld is, snap ik best. Dat hij het daarbij houdt en niet ook boos wordt, daar ben ik heel blij om. Maar dat kan ik allemaal niet uitleggen, want hij houdt zijn oren dicht. Nu heeft hij door die ene ‘nee’ ineens een rotdag en het is allemaal mijn schuld. Omdat ik niet verder ga voorlezen waar papa is gestopt. Mokkend gaat Zoontje liggen, en hij valt uiteindelijk na tien minuten in slaap zonder nog iets te zeggen.

Onopgelost

Ik zou moeten werken zodra ze slapen, en dat ben ik ook van plan. Maar het lukt niet. Het klinkt misschien stom, maar ik heb me mijn hele leven al voorgenomen om nooit boos te gaan slapen en dingen altijd uit te praten. Ik kan het ook vrij slecht hebben dat dit nu onopgelost blijft voordat ik naar bed ga. Hij lijkt pruilend in slaap te zijn gevallen en zal zich er morgenochtend niets of weinig meer van herinneren – en tegen die tijd kan ik verder gaan met voorlezen. Dus hoef ik er ook niet zo zwaar aan te tillen. Maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan.