Valéry de Voijs Persoonlijk 28 dec 2021, 19:09

Leestijd: 3 minuten

Romy (39) is bang voor haar eigen zoon: ‘Ik heb twee sloten op mijn slaapkamerdeur’

Dat onze kinderen soms geen lieverdjes kunnen zijn, weten we allemaal. Dat het ene kind wat agressiever uit de hoek kan komen dan het ander kind is dan ook geen verrassing. Bij Romy (39) loopt het echter vaak de spuigaten uit.

De alleenstaande moeder van Ella (10) en Mark (13) weet dat het zo niet langer kan. Ze is namelijk bang voor haar eigen zoon.

Bijten

“Al vanaf kleins af aan is Mark een rebels kind geweest. Het woord ‘nee’ kent hij niet, en het telefoonnummer van de schooldirecteur ken ik onderhand uit mijn hoofd. Ik word namelijk regelmatig gebeld met het verzoek of ik even langs kon komen. Dan loop ik weer met het schaamrood op mijn wangen dat schoolplein op. Vreselijk.

Als peuter kon hij al vaak heel hard schoppen, slaan of bijten. Toch wist ik altijd de controle te houden. Dan zette ik hem op zijn kamer, of sprak hem streng toe. Eén keer heb ik hem zelfs terug gebeten. Ik ben daar niet trots op, maar ik was ten einde raad. Ik liep samen met mijn kinderen door de supermarkt toen Mark het winkelkarretje van zijn zusje afpakte. Toen Ella begon te schreeuwen pakte Mark haar armpje en zette zijn tanden erin. Wat ik ook zei, hij liet niet los. Mijn hart brak toen ik de paniek in Ella’s ogen zag. Toen heb ik de arm van mijn zoon gepakt en erin gebeten. Natuurlijk niet hard, maar het was genoeg om hem te laten schrikken.

Het bijten is vanaf die dag verleden tijd. Maar dat betekent niet dat hij niet meer agressief is. In tegendeel zelfs. Als hij zijn zin niet krijgt, slaat hij er nog steeds op los. Naarmate hij ouder wordt, is het steeds moeilijker om de controle te houden. Hij is namelijk bijna even groot als ik, zit midden in zijn puberteit en lijkt met de dag sterker te worden. Nu ben ik zelf niet de slankste, maar toch kan ik hem bijna niet meer houden.

Machteloos

Ik probeer me groot te houden en hem aan te spreken op zijn gedrag, maar hij weet dat ik machteloos ben. Laatst hadden we een discussie over zijn kerstcadeau’s. Toen ik hem vertelde dat hij geen Playstation 5 zou krijgen, duwde hij me op de grond. Hij dreigde dat hij me in mijn slaap zou vermoorden. Ik neem zijn woorden niet altijd even serieus, maar toch heb ik voor de zekerheid een extra slot gehaald.

Zijn vader is niet meer in beeld, en mijn eigen ouders zijn beiden overleden. Ik heb er dus altijd alleen voor gestaan. Het is ontzettend vermoeiend om constant op je hoede te moeten zijn. Over de meest simpele dingen kan namelijk ruzie ontstaan. Als ik hem bijvoorbeeld vraag om de tafel te dekken, smijt hij de borden op de grond.

Onhandelbaar. Dat is het enige woord dat ik kan bedenken voor zijn gedrag. En dit zeg ik met pijn in mijn hart. Want zijn gedrag valt niet goed te praten, maar het blijft wel mijn zoon. Ik weet dat het zo niet verder kan. Ik zal professionele hulp moeten inschakelen, maar ik vind het ontzettend moeilijk. Ik moet mezelf over een drempel heenzetten want wij kunnen als gezin zo niet verder.

Hoewel ik weet dat dit niet mijn fout is, voel ik me enorm schuldig. Ik heb mezelf jaren afgevraagd wat ik anders had kunnen doen, of hoe het zover heeft kunnen komen. Ik dacht altijd dat het wel los zou lopen, en dat ik het als moeder wel alleen kon oplossen maar nu moet ik toegeven dat ik het niet kan. Als moeder voel ik me ontzettend gefaald. Toch hoop ik dat we geholpen kunnen worden zodat we volgend jaar zonder servies scherven de kerst kunnen overleven.”

Laura: ‘Tantrums? Met deze 10 tips overleef je een woedeaanval van je kleuter!’