Janneke Juffermans Relatie 24 aug 2021, 12:03

Leestijd: 5 minuten

Rinske: ‘Ik wilde scheiden, maar huilde toen de ring af was’

“Het ging al heel lang niet goed tussen ons. Grote drama’s hebben zich niet afgespeeld, maar wel talloze kleinere botsingen en problemen waardoor we steeds verder van elkaar afgedreven waren. Toen we na jaren eindelijk besloten om een therapeut in te schakelen, was het te laat. En toen hij de ring af deed..

Toen hij de ring door had laten knippen, voelde ik me gekwetst

Ik begon al vrij sceptisch aan de therapie omdat ik me afvroeg of ik er nog wel in geloofde dat deze relatie ooit nog iets zou kunnen worden. In al die jaren van ons huwelijk was ik me steeds meer gaan afvragen of hij eigenlijk wel echt voor mij ging. Ik voelde me vaak alleen, verdrietig, gefrustreerd.

Enorme stress

Vooral de laatste jaren waren de stress en de druk enorm geworden. Ik probeerde voortdurend om het voor mezelf leuk te houden, maar ik voelde me op een gegeven moment niet meer op mijn gemak in mijn eigen huis. Ik kon me niet meer ontspannen, ook niet als ik in bed lag. Als ik wakker werd, voelde het alsof er een enorme druk op mijn borstkas werd uitgeoefend.

Al die tijd was ik toch doorgegaan omdat we samen kinderen hebben. Ik vond het zo belangrijk dat zij samen met beide ouders in een huis konden opgroeien. Daar moest ik mijn persoonlijke geluk dan maar voor opofferen. Het ging om hen, niet om mij. Maar ondertussen twijfelde ik toch voortdurend over blijven of weggaan.

Bij elkaar blijven voor de kinderen: do or don’t?

Venijnig

Ik voelde mezelf afglijden naar de afgrond. De laatste jaren realiseerde ik me steeds meer dat deze ‘opoffering’ niet perse betekent dat er iets goeds uit voortkomt. Ik voelde mezelf namelijk zo ongelukkig dat ik niet de moeder kon zijn die ik wilde zijn.

Ik was vaak moe en daardoor kortaf, en voor de ogen van de kinderen speelde zich keer na keer hetzelfde tafereel af: twee mensen die venijnige opmerkingen over elkaar maakten, elkaar niet steunden, geen enkel teken van intimiteit. Wat voor voorbeeld gaven we hen eigenlijk? En bood ik hen zo wel het thuis hen wilde bieden?

Onderzoeken

Misschien wist ik het antwoord al toen we aan de therapie begonnen. Maar ik wilde de therapie in elk geval een kans geven. Want voor de kinderen wilde ik alles geprobeerd hebben.

Na een paar sessies realiseerde ik me echter al: wat doe ik hier eigenlijk? Ik zit hier om te onderzoeken of ik nog kan en wil investeren in dit huwelijk, maar het voelt alsof ik zit te praten met een vreemde. Terugdenken aan het begin van onze relatie deed me helemaal niets meer, het idee van een gezamenlijke toekomst maakte me alleen maar benauwd.

Het is klaar

Dus uiteindelijk gooide ik de knuppel in het hoenderhok. Op een avond vertelde ik hem dat ik niet meer verder wilde. Hij reageerde geschokt, zei dat hij dacht dat er nog wel iets in zat. Maar in tegenstelling tot al die eerdere keren toen ik pogingen had gedaan om het gesprek aan te gaan en steeds had gedacht dat het nu misschien wel zou lukken, wist ik nu zeker: het is klaar. Het is echt klaar.

Vanaf dat moment begonnen de dingen op hun plek te vallen. Na zijn eerste geschokte reactie zei hij na een paar dagen dat het hem ook beter leek zo. Ineens lukte het weer om te praten – over hoe het nu verder moest met ons gezin, hoe we het de kinderen zouden vertellen, wanneer we apart zouden gaan wonen.

Belangrijk genoeg

In de weken daarna ging er van alles door me heen. Het ene moment had ik vrede met mijn besluit, het andere moment voelde ik diepe rouw over alles wat niet gelukt was. Soms had ik er spijt van, dan weer kon ik niet wachten tot het zover was.

Maar ik merkte ook dat de vraag die ik ons hele huwelijk al had gehad – ben ik eigenlijk ooit wel belangrijk genoeg voor hem geweest? – niet zomaar verdween. Sterker nog: het leek wel alsof die steeds groter was geworden voor mij. Want ineens popte hij op bij elk klein incident tussen ons. Het leek wel alsof ik alles alleen nog maar vanuit dit perspectief kon bekijken.

Doorgeknipt

Op een dag was hij even weggeweest. Toen hij terugkwam, was ik in de slaapkamer en begon hij wat praktische zaken te bespreken. ‘O ja’, zei hij ineens. ‘Ik ben net ook even langsgefietst bij de juwelier. Die kreeg de trouwring er niet eens normaal af. Dus hij heeft de ring doorgeknipt.’ Bijna triomfantelijk liet hij zijn hand zien.

Ik viel stil, verbijsterd. Als in een stormvlaag kwamen woede en verdriet in mij naar boven. Wat was dit voor onbenullige actie? Had hij dit niet even kunnen aankondigen of bespreken?

Voetnoot

Natuurlijk is een ring maar een symbool, maar op het moment dat je uit elkaar gaat, is hij juist een heel dramatisch symbool. Nu was met de ring de band tussen ons ineens letterlijk doorgeknipt. Ik huilde en maakte hem verwijten. Hij was verbaasd: dit was toch wat ik wilde? Wat was mijn probleem dan?

Ik hakkelde iets over ‘onverwacht’ en ‘definitief’, maar hij wist het allemaal zo te draaien dat ik het gevoel kreeg dat ik moeilijk zat te doen. Pas later realiseerde ik me: dit voorval was ons huwelijk in het klein. Het was de achteloosheid waarover ik struikelde, het gemak waarmee hij zich van me losmaakte. Het voelde alsof ik niet meer was dan een voetnoot in zijn leven. Misschien betekende ik wél meer, maar dat doet er nu niet meer toe. Ik maak me ook los.’

Kinderen van gescheiden ouders ervaren minste stress in co-ouderschap regeling