Laurien Bleeker Persoonlijk 1 jan 2022, 13:45

Leestijd: 5 minuten

Rima kreeg de schrik van haar leven tijdens een controle bij het consultatiebureau

Wat een standaard controle afspraak moest zijn, liep uit op een nachtmerrie. Rima (36), kreeg de schrik van haar leven op het moment dat de stethoscoop op dochters borstje werd gelegd.

“Wat was ik blij toen ik zwanger bleek van mijn eerste kindje, het was een droom die uitkwam. Helaas verliep mijn zwangerschap niet vlekkeloos: ik was negen maanden lang constant misselijk en had veel last van bandenpijn. Dat was niet echt de zwangerschap waarop ik had gehoopt, maar toen mijn dochtertje geboren was, vergat ik dit allemaal meteen. Wat was ik verliefd op dat kleine wondertje, Valerie. Maar toen gebeurde er iets onverwachts…

Mijn omgeving liet weten dat ze wel erg veel huilde, maar ik zag het niet

Omdat mijn zwangerschap zo zwaar was, heb ik de eerste maanden met Valerie op een roze wolk gezeten, ook al was ze eigenlijk best wel een pittige baby. Maar mijn diepgewortelde kinderwens was uitgekomen en ik genoot intens van dat kleine mensje. De gebroken nachten waren natuurlijk geen pretje, maar dat hoort erbij, toch? Mijn omgeving liet me af en toe voorzichtig weten dat Valerie wel erg veel huilde, maar mijn roze bril bleef op en ik zag daar niks bijzonders in.

Ik verstijf en denk alleen maar: nee, dat kan niet waar zijn

Tijdens een controle, toen Valerie een maand oud was, werden vragen gesteld die ik achteraf een beetje vreemd vond. Vragen als, lopen haar lippen wel eens blauw aan, of: is ze vaak buiten adem? Maar goed, ik had geen referentiekader, dus beantwoordde de vragen en nam haar weer lekker mee naar huis. Toen brak december aan, de maand van Sinterklaas, de eerste verjaardag van Valerie’s nichtje, de kerstdagen en de jaarwisseling. Een drukke, maar gezellige maand. Het is de 22ste als ik weer een afspraak heb staan bij het consultatiebureau. Zorgeloos nam ik Valerie mee en weer werden diezelfde vreemde vragen gesteld. Ik besef dat er iets aan de hand is, maar ik weet niet wat. Dan wordt de kinderarts erbij gehaald en die legt de stethoscoop op het kleine lijfje van mijn dochter. Ik verstijf en kan alleen maar denken: nee, er is niks aan de hand. Ze is fit, er kan niets aan de hand zijn. Ze eet goed, ze is gezond, ze hebben het verkeerd…

Ik geef mezelf de schuld

De arts luistert en kijkt me dan aan, zonder iets te zeggen. Haar blik zegt genoeg, het is foute boel. Er is een ruis te horen bij haar hart die er niet hoort te zijn. Een controlebezoek aan het consultatiebureau, wordt een directe doorverwijzing naar de huisarts. Daar zit ik dan, alleen met m’n dochtertje in mijn armen, tranen in mijn ogen en een brok in mijn keel. Ik bel haar vader op die aan het werk is en vertel huilend dat we naar de huisarts moeten. Terwijl de tranen over mijn wangen lopen, wandel ik met Valerie in de kinderwagen het consultatiebureau uit. Mijn hoofd overstroomt met vragen en ik geef mezelf de schuld hiervan. Ik heb niet genoeg genoten van mijn zwangerschap en ik heb vast iets verkeerd gedaan… 

Samen met de vader van Valerie gaan we verslagen naar de huisarts en ook die vertelt ons dat dit niet goed is. Gelukkig worden we wel gerustgesteld met het feit dat er nu geen direct levensgevaar is, maar we moeten wel heel erg opletten met Valerie. Een infectie mag ze niet oplopen.

Het is geen goed nieuws…

Ruim een maand later zijn we op de een of andere manier de feestdagen doorgekomen en hebben we een afspraak bij de kinderarts met een specialisatie in cardiologie. Op het moment dat de stethoscoop op haar borstje wordt gelegd, vertrekt het gezicht van de arts. Het is geen goed nieuws. We worden versneld doorverwezen naar het Universitair Medisch Centrum Groningen waar testen worden gedaan en waar we een gesprek hebben met een kindercardioloog. Het blijkt dat Valerie een aangeboren hartafwijking heeft, maar gelukkig het is de mildste hartafwijking die goed te behandelen is. Er valt een zware last van onze schouders, maar we zijn er nog niet.

Een hartafwijking met levensbedreigende gevolgen

De hartafwijking die Valerie heeft is een open doctus Botalli, wat betekent dat de opening tussen de aorta en de longslagader niet gesloten is na haar geboorte (meestal sluit deze verbinding binnen enkele uren tot 3 dagen na de geboorte), waardoor haar hartje extra hard moet pompen. Dit kan levensbedreigende gevolgen hebben op de lange termijn… In het geval van Valerie zal er een plug geplaatst worden via een katheter. Daarvoor moet ze eerst wat aankomen, omdat ze vrij licht is. Dit blijkt ook een gevolg te zijn van haar hartafwijking.

Mijn hart breekt in duizend stukjes en de tranen lopen over mijn wangen

Dan is het zover, Valerie wordt geholpen aan haar hartje. Twaalf man staat op haar te wachten in de OK en ik mag met haar mee tot ze onder narcose is. Op een groot scherm speelt Nijntje af. Ik mag gaan zitten met Valerie op mijn schoot en ook haar vader is bij ons. Ze wordt op mijn schoot onder narcose gebracht en ik voel haar slap worden. Tegen al mijn gevoelens in leg ik haar op de operatietafel en verlaat de ruimte. Op de gang breek ik, tranen lopen over mijn wangen en mijn hart breekt in duizend stukjes. Ik voel me zo machteloos en verloren. En ook al gaat het vaker goed dan fout: zware, zwarte gedachtes spoken drie uur lang door mijn hoofd. Dan word ik gebeld: alles is goed gegaan en we mogen naar haar toe! We rennen door de gangen van het ziekenhuis tot we naast Valerie haar bedje staan, daar ligt ze, ons mooie meisje. Langzaam wordt ze wakker en binnen een paar uur is ze weer de oude, onbeschrijfelijk. De dag erna mag ze na een paar testen naar huis, het is voorbij!”

Dit verhaal is gedeeld door @zusvantwee.