Laurien Bleeker Persoonlijk 16 jan 2022, 13:48

Leestijd: 3 minuten

Rachel (27): ‘Als alles maar goed was met mijn baby…’ kon ik alleen maar denken

Toen Rachel (27) zwanger was van haar eerste kindje, kon ze haar geluk niet op. De echo’s waren goed en er was een zoontje op komst. Samen met haar vriend bedacht ze een lijstje met namen en begonnen ze met de inrichting van de babykamer. Tot die ene warme dag in juli die ze nooit meer zal vergeten…

Misselijk en cravings

Rachel: “De dag startte prachtig met een heerlijk zonnetje dat naar binnen scheen. Ik was toen 29 weken zwanger en de 20-weken echo, die ik best spannend vond, was helemaal goed gegaan. Er groeide een klein jongetje in mijn buik: we kregen een zoontje! Ook verliep de zwangerschap lichamelijk zonder al te veel klachten, op wat misselijkheid en cravings (hallo verse sinaasappelsap!) na, helemaal goed.

Ik werkte bij de designafdeling van een kledingmerk, waar ik me onder andere bezighield met het uitzoeken van kleuren, prints en stoffen voor nieuwe collecties. Een superleuke baan waar ik nog met veel plezier naartoe ging iedere dag. Toch kon ik niet wachten tot mijn verlof in ging: heerlijk verdwijnen in mijn bubbel en me alleen maar druk hoeven maken om babykleertjes en de rest van de uitzet.

Ik vloog over mijn fiets en lag opeens verward op straat

Deze dag was ik vrij en zou ik gaan lunchen met een vriendin in Utrecht, waar ik toen nog woonde met mijn vriend. Het tentje waar we hadden afgesproken was zo’n 10 minuutjes fietsen. Onderweg genoot ik van een muziekje in mijn oren en de zon op mijn huid. Mijn baby was denk ik in slaap gewiegd door het fietsen, want alles was rustig in mijn buik. Ik reed langs de grachten naar mijn vriendin toe tot ik iemand hoorde schreeuwen. Daarna ging het heel snel en ik weet niet precies meer wat er gebeurd is, maar ik vloog over mijn fiets en belandde op mijn schouder op straat. Ik was heel even in de war, maar kon daarna alleen maar denken aan mijn kindje. Als alles maar goed met hem gaat! Opeens stonden er allemaal mensen om me heen die vroegen of het wel ging en of ik me bezeerd had. Ik riep steeds ‘ik ben zwanger’ en hoorde daarna sirenes dichterbij komen. Voordat ik het doorhad lag ik op een brancard en werd ik de ambulance ingeschoven, nog helemaal verward van wat er zojuist gebeurd was.

Ze maakten een echo en toen kwamen weer tranen

Ik belde mijn vriend op aanraden van het ambulancepersoneel en barstte toen in tranen uit. Gelukkig waren we snel in het ziekenhuis en kwam hij ook snel daarna bij me. Ook mijn vriendin waarmee ik had afgesproken was er, zij had het hele verhaal gehoord van mijn vriend en was natuurlijk ook enorm geschrokken. De kamer stond vol met artsen en verpleegkundigen en ik werd van top tot teen onderzocht. Natuurlijk maakten ze een echo van mijn buik en hoopvol keek iedereen die nog in de kamer was naar het scherm: een kloppend hartje was te zien. Ook de placenta zat nog goed. Alles was goed. Weer tranen, nu van opluchting en schrik en adrenaline. Nog nooit ben ik zo bang geweest, bang om mijn kindje te verliezen nog voordat ik hem had kunnen ontmoeten.

Dit had heel anders kunnen aflopen

Ik ben nog een nachtje in het ziekenhuis gebleven aan de monitor, om te kijken of alles goed bleef gaan. Gelukkig mocht ik die dag erna naar huis. Uiteindelijk heb ik via de politie te horen gekregen dat iemand op een scooter te hard reed en mij niet meer kon ontwijken. Iemand schreeuwde nog ‘kijk uit’, maar dat had niet veel zin meer. De scooterrijder reed me aan en daardoor vloog ik over mijn stuur. Ik heb een engeltje op mijn schouder gehad denk ik, want als ik op mijn buik terecht was gekomen, had dit heel anders af kunnen lopen…”