veraguldemeester Persoonlijk 4 jul 2023, 10:23

Leestijd: 4 minuten

Rachel (30): ‘Het doet mij verdriet dat mijn kind zonder een opa of oma zal opgroeien’ 

Als kind is het fijn om tijd door te brengen met opa en oma, maar wat als je kind geen opa of oma meer heeft? Rachel is een aantal weken geleden bevallen van een gezonde dochter, maar zowel zij als haar vriend hebben geen ouders meer. “Konden ze haar maar even zien en even vasthouden”, vertelt ze aan Famme.

“Op het moment dat ik mijn vriend leerde kennen, was zijn vader net overleden. Een jaar daarvoor was ook mijn vader overleden, dus we herkenden de pijn en het verdriet. Ondanks het verdriet dat we hadden, waren we ontzettend blij dat we onze moeders nog wel hadden. Iedere week bezochten we ze en vaak deden we ook iets met z’n vieren.

Zwangerschap

Precies elf maanden geleden had ik een positieve zwangerschapstest. We wisten niet hoe snel we het nieuws met onze moeders moesten delen. We hadden een taart laten maken, met daarop de tekst ‘jullie worden oma’. Bij het zien van de taart, vlogen ze elkaar in de armen, zo blij waren ze. Eindelijk zou er weer iemand in hun leven komen waarvoor ze konden zorgen, zeiden ze. We wisten direct dat ze leuke oma’s zouden worden.

Alvleesklierkanker

Niet lang na onze zwangerschapsaankondiging voelde mijn schoonmoeder zich niet goed. Ze ging naar de dokter en werd doorgestuurd naar het ziekenhuis. Na veel onderzoeken, bleek ze alvleesklierkanker te hebben. Dit nieuws kwam keihard binnen. De artsen vertelden dat ze waarschijnlijk nog maar een paar weken tot maanden had. Ze was vastbesloten om haar kleinkind te zien, maar helaas mocht het niet zover komen. Op het moment dat ik vijf maanden zwanger was, overleed ze.

Kapot van verdriet

We waren kapot van verdriet. In die periode zocht ik veel steun bij mijn moeder. Iedere dag kwam ze wel even langs of gingen we naar haar toe. Toen ik 32 weken zwanger was, zou ze meegaan naar de laatste echo. Ik was aan het wachten en wachten, maar ze kwam maar niet. Ook nam ze haar huistelefoon en mobiele telefoon niet op. Ik wist direct dat er iets niet klopte, want mijn moeder was altijd bereikbaar. Ik ging naar haar huis en terwijl ik de sleutel in het slot deed, werd ik overvallen door angst. Er zou toch niet iets zijn?

Volgende nachtmerrie

Eenmaal binnen zag ik dat mijn moeder in de woonkamer op de grond lag. Ik zag direct dat ze geen contact meer maakte. Ik belde 112 en probeerde een hartslag te vinden. Voordat ik het wist stond het ambulancepersoneel in de woonkamer. Al snel vertelden ze mij dat ze was overleden, ze had hoogstwaarschijnlijk een hartaanval gehad. Ik raakte in paniek. Eerst de moeder van mijn vriend en nu een paar maanden later ook mijn moeder? Wat een nachtmerrie was dit.

Zwarte wolk

De laatste weken van de zwangerschap zijn totaal aan mij voorbijgegaan. Ik sliep en huilde veel. Twee weken voor de bevalling voelde ik opeens de aanwezigheid van mijn ouders en probeerde ik weer iets te ondernemen. Ik moest dit doen, voor onze dochter. Toch kon ik maar niet begrijpen, dat ons kind zonder opa’s en oma’s zou opgroeien. Ze zouden stuk voor stuk zo leuk en lief voor haar zijn geweest.

Vernoemen naar oma’s

De bevalling was zwaar. De lichamelijke pijn maakte mij niets uit. Het was veel pijnlijker dat onze moeders, die hadden gezegd dat ze graag bij de bevalling wilden zijn, er allebei niet waren. Wat een verdriet. Het was voor ons logisch om onze dochter te vernoemen naar onze moeders. Ondanks de pijn, proberen we veel te genieten van onze dochter. Konden ze haar maar even zien, even vasthouden. Dat was geweldig geweest. In de kinderkamer staan foto’s van onze ouders, op die manier proberen we ze toch nog een beetje te betrekken in het leven van onze dochter. Al vanaf haar geboorte vertellen we onze dochter hoe speciaal haar opa’s en oma’s waren en hoe geweldig ze haar hadden gevonden. Op die manier proberen we onze pijn iets te verzachten.”

https://www.famme.nl/slaapgebrek-jonge-moeders-adv/