veraguldemeester Persoonlijk 15 jul 2024, 10:24

Leestijd: 4 minuten

Quinty (34) was twee dagen na de bevalling weer vrijgezel: ‘Hij kon het vaderschap niet aan’ 

Niet elke vader is blij om vader te worden, en dat merkte Quinty al snel toen haar vriend haar in de steek liet, nog voordat hun baby geboren was. Hij verdween uit haar leven, waardoor Quinty alles alleen moest doen. “Daar stond ik dan, met stuwing en een baby van twee dagen oud in mijn armen,” vertelt ze aan Famme. Ondanks de moeilijke start heeft ze sindsdien alles op eigen kracht gedaan.

Quinty en Derk waren drie jaar samen. Ze leerden elkaar kennen tijdens een vakantie in Portugal, waar ze drie weken lang intensief met elkaar optrokken. Terug in Nederland vonden ze elkaar opnieuw, ondanks de 200 kilometer die tussen hun woonplaatsen lag. Ze zagen elkaar ieder weekend, en na een jaar besloten ze samen te gaan wonen in haar appartement. Dat maakte het makkelijker, vooral omdat Derk voor zijn werk toch vanuit huis kon werken.

Samen verder

Op het moment dat we gingen samenwonen, was het voor ons echt het moment waarop we dachten, dat ons leven samen was gestart. Eerder zagen we elkaar alleen in het weekend, dus dat was anders. Nu konden we alles samen doen. Samen naar de supermarkt, uit eten op een doordeweekse dag, na het werk nog even samen de sportschool in. Heerlijk vonden we dat. 

Serieuze plannen

Nadat we een halfjaar samen in mijn appartement woonden, vertelde Derk dat hij met mij een gezin wilde stichten. Ik vond dit geweldig nieuws, want ik wilde ook graag een kind. Ik merkte aan alles dat ik daar klaar voor was. Die avond gingen we uit eten en waren we aan het fantaseren over hoe hij of zij eruit zou komen te zien. Ook gooiden we nog diezelfde avond samen de pil weg. 

Snel zwanger

Twee maanden na dat moment was ik zwanger. Ik vond het spannend, maar ik was zo blij. Ook Derk vond het fantastisch. Hij vertelde direct na de positieve zwangerschap het goede nieuws aan zijn familie en beste vrienden. Ik had het liever nog even voor me gehouden, maar hij was zó enthousiast, dat ik dat ook erg schattig vond. 

Ander gedrag

Op het moment dat ik twintig weken zwanger was, merkte ik een verandering in Derk zijn gedrag. Hij was wat nerveuzer en had af en toe gekke uitspattingen. Dan ging hij ineens tot 6.00 uur in de ochtend naar de discotheek met zijn vrienden, terwijl hij dit eerder nooit deed. Toen ik ernaar vroeg vertelde hij dat hij nerveus was voor wat er komen ging. 

Niet meer mee naar verloskundige

Zijn gedrag bleef maar veranderen. Hij was zelfs niet bij de laatste drie afspraken bij de verloskundige. Eerder was hij er altijd bij, hoe druk hij het ook had op zijn werk. Ik vond het raar, maar wilde me ook op mezelf en de baby focussen. Ik moest binnenkort bevallen, dus wilde niet te veel stress hebben. 

Bang voor vaderschap

Toen de bevalling eenmaal begon, zag ik hoe gestrest Derk was. Hij keek niet naar mij om, maar hij had het er alleen maar over, dat hij het eng vond en hier helemaal niet klaar voor was. Eindelijk kwam de aap uit de mouw. Hij was gewoon bang voor het vaderschap. Ik vertelde hem dat het echt wel goed zou komen, maar dat de baby er eerst uit moest. Hij moest me steunen en niet alleen maar aan zichzelf denken. 

Niet vasthouden

Na de bevalling vond Derk het al direct niets om onze baby vast te houden. Hij vond het maar ‘eng’, zei hij, zo’n kleintje. Ook de rest van de dag en de dag erna was hij óf niet thuis, of hij keek niet naar ons om. Wist ik veel dat hij toen al stiekem kleding en spullen van zichzelf aan het overbrengen was naar een vriend van hem. Hij was gewoon van plan om er vandoor te gaan.

Vaderschap niets voor hem

Toen onze zoon twee dagen oud was, was ik weer vrijgezel. Het was zó gek. Die ochtend gaf hij ons kind voor het eerst een kus, dus ik had het gevoel dat het wel goed zou komen. Tegen mij zei hij dat hij even wat moest gaan doen. Maar dat even, dat was niet even. Hij was ‘gevlucht’. In de avond kreeg ik een berichtje van hem met daarin: ‘Sorry Quint, het vaderschap is niets voor mij. Het spijt me.’ Stond ik daar, met stuwing en een baby van twee dagen oud in mijn armen.

Nooit naar kind gevraagd

We zijn nu een paar maanden verder en ik heb sindsdien nog maar een paar keer contact met Derk gehad. Hij heeft daarin nooit naar ons kind gevraagd. Geen foto, niets. Ik ben ontzettend teleurgesteld in hem. Met mijn kleintje gaat het gelukkig goed, ik doe mijn best om vader en moeder te zijn en hoop dat hij nooit iets zal missen. En Derk? Die is inmiddels terug naar zijn oude woonplaats. Hij kan de pot op!”

6 dingen waar bijna alle alleenstaande moeders tegenaan lopen