Redactie Kinderen 27 jan 2022, 08:39

Leestijd: 3 minuten

5x dingen waarvan we hopen dat iemand anders ze (wél) aan onze peuters kan leren

Natuurlijk weten we dat ouders de eerste – en vaak ook belangrijkste – onderwijzers van onze kinderen zijn. Gelukkig maar, want daardoor kunnen we ze (hopelijk) subtiel enigszins opvoeden tot de mensen waarvan we hopen dat ze ooit worden. Toch zijn er een aantal zaken waarvan we het stiekem niet erg zouden vinden als iemand anders ze aan onze kleintjes zou bijbrengen.

Vrijwilligers?

Wat iemand mijn peuter wél kan leren

Om twee doodeenvoudige redenen: 1. Van ons lijken ze het met geen mogelijkheid aan te nemen en 2. Wij worden er soms behoorlijk moe(deloos) van.

1. Hoe ze haar billen – en de rest – (goed) af moet vegen

Als je dat dacht het ingewikkeld was om je kind zindelijk te krijgen – dat is het ook. Maar als dat er dan eenmaal in zit (hoera!), dan wacht je een minstens zo grote uitdaging: je kind uitleggen hoe je precies de billen afveegt. ‘Als je geplast hebt, dan veeg je je plassertje (ja, zo noemen wij het) af’ en als je gepoept hebt, dan richt je je vooral op je bips, want daar komt je poep uit, toch?’ Naast het doorhebben van de juiste locaties, is het minstens zo belangrijk duidelijk te maken dat er altijd van voor naar achter afgeveegd wordt.

2. Tafelmanieren

Hoeveel waarde je eraan hecht hangt helemaal van jezelf af, maar ikzelf vind het prettig als peuters enige vorm van tafeletiquette kennen. Natuurlijk hoeft een kind van twee heus niet anderhalf uur keurig aan tafel te blijven zitten, en verwachten dat ‘ie vervolgens het servet op z’n schoot ontvouwt, alvorens er keurig met mes, vork en lepel gegeten wordt. Maar nu mijn dochter halverwege de drie is, vind ik wel dat er iets meer discipline aan tafel getoond mag worden. Blijven zitten totdat iedereen is uitgegeten (20-25 mins) vind ik over het algemeen niet teveel gevraagd, knoeien kan heus gebeuren, maar niet per definitie, en hier en daar een vork gebruiken in plaats van de knuistjes moet kunnen. Blijven zitten lukt inmiddels aardig, de vork op zon- en feestdagen, maar als iemand zich aanbiedt om de rest van het palet af te maken – heel graag.

3. Op haar beurt wachten

Waarschijnlijk helpt het niet echt mee dat ik er zelf ook niet heel goed in ben, maar hoe vaak ik haar ook liefdevol toebijt dat ‘eerst de jarige een stukje taart mag’ of dat ze ‘even moet wachten met praten’ – het succespercentage is nihil. Conversatie-etiquette blijkt net zo lastig aan te leren als tafelmanieren. Nog steeds word ik non-stop door haar in de rede gevallen. Haar vader zegt overigens dat hij precies hetzelfde ervaart, en niet alleen door haar, dus ik steek die hand even heel diep in m’n decolleté.

4. Accepteren dat het niet altijd gaat zoals zij wil

Hoewel ik ten zeerste betwijfel of IEMAND OP DEZE WERELD dat wel aan haar verstand weet te peuteren.

5. Dat driftbuien nooit het gewenste effect hebben

Maar dan ook echt nooit. Verder: zie #4.

Wist je trouwens dat kinderen in deze cultuur wél door een hele familie en community worden opgevoed?

Jong geleerd, oud gedaan: tips om kinderen goede gewoonten aan te leren

Mom.me