Lise Steegmans Persoonlijk 7 jun 2022, 17:14

Leestijd: 5 minuten

Patty (32): ‘Ik voelde me ontzettend schuldig over die schoenen van 400 euro’

Om de zorg van hun drie kinderen op zich te nemen, stopte Patty met werken. Toen ze een jaar na haar laatste bevalling zichzelf trakteerde op nieuwe schoenen à 400 euro kwam het schuldgevoel. “Voor mij stonden de schoenen voor een nieuwe, hervonden versie van mezelf. Maar mijn man vond ze spuuglelijk.”

“En hij heeft de schoenen betaald.”

Een slopende mamamorfose

“Toen mijn man en ik elkaar leerden kennen, waren we allebei echte carrièretijgers. Hij werkte bij een grote multinational in voedingsmiddelen, ik werkte als freelancer voor print- en online tijdschriften als creatief conceptontwikkelaar. Ik leefde voor mijn werk, bruiste van de creativiteit en kwam dankzij veel persevenementen op de mooiste plekken, zowel in Nederland als ver daar buiten.

En toen werd ik zwanger van Sterre. Dat was niet helemaal volgens plan… Niet gepland wel gewenst zeggen ze dan heel mooi. Het eerste jaar met Sterre vond ik zwaar. Dat lag niet zozeer aan Sterre, maar aan mij. Ik had moeite met mijn nieuwe identiteit. Wie was ik nog, behalve moeder? Waar zat de oude Patty? Door de vermoeidheid, de wallen, het verzakte lichaam herkende ik haar niet meer terug in de spiegel. Mijn hoofd liep over van de brain fog, alle scherpte was ik kwijt. Terwijl ik juist zo gewend was om altijd aan te staan. Maar nu liep ik, voor mijn gevoel, continu achter de feiten aan en was ik steeds zoekende naar mijn nieuwe identiteit. Puf om te excelleren in werk had ik niet meer, laat staan het bijwonen van feestjes…

Sterre, Stip en Siep

Vlak na Sterre’s eerste verjaardag bleek ik opnieuw zwanger. Een grote schok, want we wisten wel dat we een tweede kindje wilden, maar zo snel hadden we dit niet bedacht. En toen moest de grote verrassing nog komen: ik bleek zwanger van een tweeling. Na dat eerste slopende jaar met Sterre wist ik gelijk dat ik niet opnieuw het nieuwe ouderschap wilde combineren met mijn werk als freelancer. Daarom besloot ik, uiteraard in overleg met mijn man, te stoppen met werken. Hij verdiende genoeg voor het volledige gezinsonderhoud en zo kon ik me focussen op de kinderen, zonder al te veel (werk-)druk op me te leggen.

Het was wel flink omschakelen voor mij. Van een wervelend bestaan als zzp’er en onafhankelijke vrouw die haar eigen geld verdiende naar stay at home mom van drie kinderen. En ook al werkte ik niet meer, de dagelijkse rompslomp met drie kinderen onder de twee bleek heel zwaar. Sterre, Stip en Siep, het zijn drie schatten van kinderen maar eigenlijk was ik nog meer vervreemd van mezelf dan het jaar daarvoor. Liep ik er eerst altijd verzorgd bij, nu waste ik soms een week lang mijn haar niet. Mijn nail artist had ik al maanden niet gezien, evenals de kapper en de pedicure.

Goodbye brain fog

Maar na de eerste verjaardag van Stip en Siep merkte ik langzaam dat ik weer ruimte in mijn hoofd kreeg. De mist trok op, ik kon weer verder denken dan morgen. Mijn zelfvertrouwen groeide, ik was vrolijker, ik zat simpelweg beter in mijn vel. En daar hoorde nieuwe schoenen bij, dacht ik zo. Wanneer had ik voor het laatst iets voor mezelf gekocht of gedaan? Ik kon het me niet heugen. Oké, ik had in Sterre’s eerste jaar één jurkje voor een bruiloft besteld, maar daar voelde ik me reusachtig en onzichtbaar in.

Western boots voor 400 euro

Nu was het tijd voor míj en de hoogste tijd voor de vrouw die ik ooit was – modieus en up to date – en de vrouw die ik wil zijn: een modieuze moeder. Via Instagram zag ik een paar fantastische laarzen voorbij komen. Noem het gerust cowboy boots of western boots, in allerlei verschillende pasteltinten. Ik vond ze fantastisch, dit zijn precies het type statement shoes die uitstralen wat ik wil uitstralen. Nog niet eerder had ik zulk heftig schoeisel ooit gekocht, maar iedere vezel in mijn lichaam riep ja, ja en nog eens ja. Deze schoenen staan voor mijn nieuwe, hervonden zelf. Dat mag wat kosten, zonder enige aarzeling rekende ik 400 euro bij de online kassa af.

Twee dagen later werden ze bezorgd. Mijn man nam het pakket aan en kwam vrolijk de woonkamer binnen. ‘Hee wat leuk, heb je nieuwe schoenen besteld? Goed zeg, laat zien!’ Ik kon natuurlijk niet wachten, dus trok ik dolenthousiast de tape van de doos af. ‘Tadaa!’, riep ik, ‘Dit zijn ze!’ Je had het gezicht van mijn man moeten zien. Hij trok wit weg en echt, het huilen stond hem nader dan het lachen. Spuuglelijk vond hij ze, zo kon je aan zijn gezicht aflezen. ‘Je vindt ze niet mooi?’, vroeg ik. ‘Eh, nee, nou ja, niet echt nee. Het zijn niet mijn type schoenen.’

These boots are made for…

En hoppakee, daar was mijn schuldgevoel. Weg was de magie van de schoenen. Waar ik me voorheen niet echt om zijn mening bekommerde (in het geval van schoenen hè) en trots die 400 euro uit eigen zak had getrokken, werd ik nu overvallen door schuldgevoel. Oh men, wat voelde ik me opgelaten. Dit was zijn geld. Zijn geld waarmee ik – in zijn ogen – iets spuuglelijks had gekocht. Terwijl deze schoenen juist stonden voor een nieuwe periode die om míj draaide, zonder onzekerheid. En was ik nog wel zo hip? Moest ik mijn nieuwe leven, zonder luxe borrels en extravagante feestjes, niet eens accepteren?

Na lang wikken en wegen besloot ik de schoenen te houden. Oké, ik heb ze niet meteen durven dragen, maar nu loop ik bijna nergens anders meer op.”

https://www.famme.nl/amandas-jongste-kind-basisschool/