Wilma Groothuis Persoonlijk 29 mrt 2025, 11:04

Leestijd: 6 minuten

Janneke (38): ‘Sinds we ouders zijn, voelt mijn partner als een huisgenoot’

Als je net ouders bent geworden, is het logisch dat de aandacht wat meer naar je kind gaat en dat het vuur een beetje dooft door de slapeloze nachten, huilbuien en simpelweg alle veranderingen. Maar wat als je kinderen al wat ouder zijn en je merkt dat de passie eigenlijk niet is teruggekomen? Dat ervaart Janneke met haar partner. “Een leven zonder Rolf zie ik niet voor me, maar dit leven ook niet.”

“Mijn man Rolf en ik hebben drie kinderen van 8, 6 en 3 jaar. Ze zijn alle drie gezond, de oudste twee doen het goed op school en de jongste is heerlijk alles aan het ontdekken. Wat betreft de kinderen had ik mij geen gelukkiger en rijker leven kunnen voorstellen. Alleen is er iets dat mij de laatste tijd erg bezighoudt, wat niet direct met de kinderen te maken heeft, maar indirect misschien ook weer wel.

Geen geliefden, maar huisgenoten

Even bruut gezegd: de passie tussen Rolf en mij is echt op het laagste puntje. Van passie überhaupt is er al lang geen sprake meer. We doen het hartstikke goed als ouders en zijn daarin heel goed op elkaar afgesteld. We zijn een goed team en weten precies wat we aan elkaar hebben als het over het ouderschap en de kinderen gaat. Maar tussen ons? Dat voelt eigenlijk niet meer als geliefden, maar als huisgenoten.

Ik baal enorm om het toe te geven, ik had het ook echt niet zo ver willen laten komen. Maar de laatste keer dat wij samen iets hebben gedaan, iets romantisch, kan ik me niet eens meer herinneren. Elkaar verrassen met een leuk uitje, lekker etentje of nachtje weg? We doen het nooit meer. En seks? Dat heeft ook echt een dieptepunt bereikt. En ik denk dat Rolf het zo wel prima vindt.

Passie in de verkeringstijd

In onze verkeringstijd was de passie absoluut aanwezig. We deden vaak leuke dingen, verrasten elkaar met weekendjes weg en de seks was geweldig. We konden geen genoeg van elkaar krijgen. Ik viel op het karakter van Rolf, maar dat ik hem ook enorm knap vond, was natuurlijk een dikke pluspunt. We waren gek op elkaar en wisten al snel dat wij samen een gezinnetje wilden stichten.

Natuurlijk wisten we dat als je kinderen krijgt, het vuur wel een beetje wordt gedoofd. Alle aandacht gaat aan het begin naar het kindje, dat is logisch. Je moet allebei wennen aan je nieuwe rol als vader en moeder en het is dan ook normaal dat je even moet uitvinden hoe je daarbij je rol als partner niet verliest. Aan het begin waren we daar ook wel open over en bespraken we veel samen.

Tweede kindje

Toch sluipt de sleur er heel langzaam in, dat heb je natuurlijk ook niet altijd gelijk door. Of je denkt: die tijd samen komt straks wel weer wat meer. En je geniet samen wel enorm van je kindje en toen we het over een tweede kindje hadden, hoefden we daar niet lang over te twijfelen. Dus voor je het weet, zit je opnieuw in de luiers, slapeloze nachten en darmkrampjes.

Met kinderen gaat de tijd ook snel en voor je het weet ben je weer een week, maand of zelfs paar maanden verder zonder dat je even wat tijd vrij hebt gemaakt voor elkaar. In die tijd deden we heus nog weleens wat leuks samen, dan gingen we samen uit eten of naar de bioscoop. Dan zeiden we ook altijd dat we dat vaker moesten doen, maar dan komt het er daarna toch een tijd weer niet van.

Op de achtergrond

Toch besloten we om ook voor een derde kindje te gaan, want op dat moment zagen we dit nog niet als een ‘probleem’. We genoten allebei heel erg van de kinderen, daar vonden we elkaar natuurlijk ook in. Dus toen opnieuw weer die hele babyfase door en ook hier ben je zo weer in de ban van je kleintje en je twee andere kindjes, dat onze tijd samen weer op de achtergrond kwam.

Maar nu is het anders. Het afgelopen jaar ben ik mij er steeds bewuster van geworden dat onze relatie zo anders is dan aan het begin. Ons leven is zo voorspelbaar, wat aan de ene kant heel fijn is, maar aan de andere kant neem je daardoor elkaar al snel voor lief. Ons leven is nu best druk met de kinderen; alles rondom school, hun sportclubs, afspraken met vriendjes: we hebben ook gewoon weinig tijd samen.

Moeite doen

De enkele keren dat we ‘s avonds alleen zijn, doen we allebei ons eigen ding of kijken we televisie. Of als we praten, is het voornamelijk over de kinderen of de afspraken die er die week zijn. En heel eerlijk: ik heb ook lang niet altijd zin om veel moeite te doen om iets leuks te regelen. Ik vind het ook wel even lekker om gewoon tijd voor mezelf te hebben. Maar eigenlijk is dat geen goed teken natuurlijk.

Ik heb de laatste maanden meerdere keren voorgesteld om iets leuks te doen samen. Maar elke keer komt er op het laatste moment wat tussen of heeft Rolf er geen zin in, omdat het al zo druk is die week. Als ik dan vraag of hij het niet mist om samen iets leuks te doen, dan zegt hij dat hij het wel prima vindt hoe het nu gaat. Dat het logisch is dat we wat minder tijd hebben samen, maar dat dat wel weer komt.

Teleurgesteld

Eerlijk? Dan voel ik me wel teleurgesteld. Hij wil eigenlijk niet eens echt moeite ervoor doen, dat vind ik wel vervelend. Dat hij zelf geen initiatief neemt, vind ik ook wel zorgelijk. Ziet hij dit dan voor zich voor de komende 18 jaar? Dan denk ik niet dat ik het zo lang nog met hem volhoud. Ik mis onze passie van vroeger, dat wat ons juist zo in elkaar aantrok.

Daarom heb ik ook een afspraak gemaakt bij een relatietherapeut. Rolf moest er eigenlijk niks van weten, vond dat maar onzin. Maar toen ik zei dat ik op deze manier niet verder wil samen, stemde hij uiteindelijk met tegenzin toe. Ik hoop dat we hier wat aan gaan hebben, want een leven zonder Rolf zie ik niet voor me. Maar een leven dat zo blijft, ook niet.”

Japke Janneke: ‘Ik geniet er heel erg van om het ouderschap te kunnen delen met mijn partner’