Redactie Kinderen 28 sep 2020, 06:00

Leestijd: 5 minuten

7 x opvoedzondes waar je je he-le-maal niet schuldig over hoeft te voelen!

Vóór ik kinderen kreeg zag ik weleens ouders dingen doen waar ik een mening over had. ‘Wie laat zijn peuter nou een bitterbal eten (en z’n mondje verbranden)’. ‘Je geeft je kind toch geen iPad in een restaurant? Nee, ik (moeder in spé) zou nooit in een van deze opvoedzondes trappen.

Bij kind nummer één wilde dat nog aardig lukken. Daarna heb ik mijn rigide denkbeelden over het perfecte ouderschap laten varen en roep nu regelmatig ‘Thank god for Netflix‘.

Opvoeden is een kunst. En af en toe buiten de lijntjes kleuren, doen we allemaal

Kinderen opvoeden kan op bepaalde momenten nogal een uitdaging zijn. Zoals nu, nu we midden in een verhuizing zitten. Of als je het vliegtuig instapt voor een vlucht van tien uur, of wanneer je boodschappen moet doen met drie apen, of als het allemaal even te veel is. Stop dus maar met je schuldig voelen, want het is helemaal oké om je schuldig te maken aan een van deze zeven opvoedzondes.

Voel je geen slechte moeder als je het perfecte gezinnetje denkt te zien die ‘vast nog nooit hebben gehoord van opvoedzondes’. Reken er maar op dat daar (achter gesloten deuren) ook een hele playlist van Netflix klaarstaat en er zakjes chips en snoep op voorraad liggen. Voor het geval dat. Wedden dat de andere opvoedzondes ook bij hen wel eens voorbij komen?

Opvoedzondes: we trappen er allemaal wel eens in

Aan deze opvoedzondes maak ik me bij tijd en wijle schuldig. Val me bij of vul me aan, ik ben vast niet de enige die in een van onderstaande opvoedvallen trapt.

1. Omkoping

Als jij… moet ik verder gaan? Oké. ‘Als jij je speelgoed nu niet opruimt, mag je geen filmpje meer kijken.’ ‘Als je stopt met huilen en in de bakfiets gaat zitten, heb ik een lolly voor je.’ Wie heeft deze zinnen nog nooit gebruikt? Ik vind het een zwaktebod, maar het werkt wel soms.

2. Beeldscherm manipulatie

Ik heb een uitgesproken mening over beeldschermtijd. Vooral de iPad wordt regelmatig voor langere tijd opgeborgen, omdat het verslavende gedrag van mijn jongens schokkend is. Als een pot honing op een stel bijen, werken die beeldschermen vol met games en spelletjes. En die vingertjes maar swipen. Opa en oma mogen de kinderen dus nooit lang tv laten kijken en mijn au pair heeft ook duidelijke regels voor hoeveel tijd per dag besteed mag worden aan schermen. Daar ga ik dan, op de zaterdagochtend als ik doodmoe nog wat langer wil blijven liggen. Voor ik het doorheb zitten ze twee uur voor zo’n ding. En als ik nog snel een verhaal voor Famme aan het tikken ben op woensdagmiddag, schuif ik soms mijn mobiel richting kleuter en laat ‘m een potje of wat Subway Surfers spelen. Hé, ik ben ook maar mens!

3. Suiker overkill

Over het algemeen hebben we in ons huis duidelijke ideeën over de hoeveelheid snoep en suikerinname. Met beperkte mate, behalve tijdens Sinterklaas en onderweg in de auto op vakantie. Dan mogen alle remmen los. Toch lukt het lang niet altijd om me daaraan te houden. Zoethoudertjes heten niet voor niets zo. Een zakje Haribo-beertjes, zo’n ronde zwarte drop en vooral een lolly houdt de jongens lang stil en zo af en toe als ik thuis moet bellen zet ik deze efficiënte zoethouder in. Om er daarna drie dubbel en dwars voor te boeten als ze alle kanten opvliegen van de suikerovervloed.

4. Speelgoed verduisteren

Ik ben echt net begonnen in het boek van Marie Kondo, waarbij je rigoureus leert opruimen. Een manier om rommel voorgoed uit je leven te bannen. En het kost me geen enkele moeite om te filosoferen over het weggooien van die Paarse Furby die zelfs als ‘ie gaat slapen nog irritante snurkgeluiden maakt. Of het Brandweerman Sam boek dat keer op keer ‘de held van buurt’ zingt, toetert, piept en helikoptert… Laatst konden we de Ark van Noach playskool boot niet meer vinden. Het ding was op hol geslagen en kraamde te pas en onpas in het holst van de nacht dierengeluiden uit. Mysterieus genoeg kunnen we hem nergens meer vinden. Gek hè…

5. Milde verwaarlozing

Ooit, in het tijdperk één-baby, deed ik hem elke avond in bad. Een heel ritueel waar ik en hij intens van genoten. Op wat gespetter, gekwetter en gekir na, was het een oase van rust. Nee, dan in bad met mijn drie gozertjes nu. Ik kan oprecht zeggen dat ik begrijp hoe een Tsunami werkt. Je geeft een hoop water een flinke zet en het kiept er met liters aan de andere kant uit. Koppen worden onder water geduwd, als je er eentje staat af te drogen, spuit de ander een kwart liter Zwitsal schuimbad leeg. ‘Bubbels, mama, bubbels.’ Vechten om badspeeltjes, ogen die prikken van de shampoo en kkkkkk-koud. Ik skip wat dagen, kan ik je vertellen. En ik ben gestopt me er schuldig over te voelen.

6. Werk voor het kind laten gaan

Voor deze schaam ik me wel een beetje en dat is niet omdat anderen er iets van vinden, maar omdat mijn zoontje me erop aanspreekt. ‘Mama,’ zegt hij dan, ‘je hebt belooft Monopoly met me te spelen en je bent alleen maar met je telefoon bezig.’ Ouch, hij heeft gelijk. Nog even snel een mailtje versturen en terwijl het geld wordt verdeeld en de eerste dobbelsteen wordt geworpen, scan ik Facebook. Hij voelt als geen ander dat ik er niet met de volle honderd procent aandacht bij ben. Een keer is niet erg, maar nu ik van mijn ventje op mijn kop krijg, ga ik het drastisch verbeteren.

7. Pannenkoeken, pizza, frites

Je kunt nog zo je best doen om een mooie schijf van vijf voor te schotelen elke dag. ‘Ieuw, ik lust geen groene bomen (broccoli)’, roept mijn middelste dan. Op huiltoon: ‘Ik wil geen nasi, dat eten we ‘elleke’ week.’ Wat overigens waar is. Spaghetti, nasi en erwtensoep krijg ik nog net bij iedereen naar binnen. Met moeite. En soms wil je gewoon even helemaal geen gedoe. Geen gekrakeel aan tafel, maar rust. En dan ga je dus pannenkoeken bakken (met Nutella) of maak je een pizza. Moet kunnen, toch?

Meer lezen over opvoeden?

• Positief opvoeden: zo werkt het beloningssysteem
• De opvoedfouten die elke ouder maakt, ook al doe je nog zo je best