Laurien Bleeker Persoonlijk 30 okt 2023, 07:48

Leestijd: 4 minuten

Maxime (33): ‘De opvoeding valt me erg zwaar, daarom nam ik een drastisch besluit’

Wanneer je aan kinderen begint, denk je een beetje te weten wat je te wachten staat. Natuurlijk kan het soms tegenvallen en soms meevallen. Moeder Maxime valt het erg tegen: ‘De opvoeding valt me zwaar, veel zwaarder dan ik had verwacht.’

Maxime (33): “Hoe ik mijn leven met een kind dan had voorgesteld, vroeg mijn schoonzus eens. Zij heeft drie kinderen, werkt en heeft nog een druk sociaal leven ook. Hoe ze het doet, geen idee. Ik doe het haar in ieder geval niet na. Ze is altijd eerlijk en stelde me deze vraag toen we het hadden over mijn dochtertje van twee. Sinds zij er is staat mijn hele leven op z’n kop.

Relatie onder druk

Mijn relatie staat onder druk, ik heb geen sociaal leven meer (want ik ben al-tijd moe) en het huis is een constante puinhoop. Het antwoord dat ik haar gaf was dat ik nooit had kunnen bedenken dat het zo zou zijn. De opvoeding valt me zwaar, zwaarder dan ik ooit had gedacht.

Waarschijnlijk omdat ik het haar zo gemakkelijk zag doen met drie kinderen. Dus eentje moet niet zo moeilijk zijn dan toch, vroeg ik mezelf later af. Maar dat klopte niet. Het valt me enorm zwaar, een kind. Na een prima zwangerschap werd onze dochter na een heftige en pijnlijke bevalling in het ziekenhuis geboren.

Meteen daarna kregen we beide koorts en na nog een week in het ziekenhuis mochten we eindelijk naar huis. De start was dus al niet zoals ik had gehoopt: geen fijne kraamweek en met elkaar genieten van de eerste uren en dagen. De eerste uren heb ik mijn baby niet eens gezien. Ik heb me nog nooit zo ontredderd gevoeld.

We wisselen de nachtdiensten af

Eenmaal thuis moesten mijn man en ik gaan zorgen. Zorgen voor een baby van een week oud. We hadden geen idee. Gelukkig hadden we nog wat kraamhulp kunnen regelen. Daarna ging het bergafwaarts. Niet met onze dochter, wel met mijn man en ik. We hadden geen gevoel bij het ouderschap. En werkelijk geen idee wat we aan het doen waren. Wanneer moest ze eten, hoeveel, wanneer moest ze slapen en hoe lang? Allemaal dingen die we niet aanvoelden, maar uit de ‘boekjes’ moesten halen. We vonden een schema online voor een baby van twee weken oud en zijn dat gaan volgen. Na een tijdje ging het iets beter. Tot ze waarschijnlijk in een sprong zat en we weer een compleet nieuw ritme moesten vinden.

Na een half jaar waren we kapot. We sliepen zo weinig en wisten gewoon niet hoe we om moesten gaan met een baby. Elke keer wanneer we een ritme gevonden dachten te hebben, veranderde er weer iets. Tot nu toe is er nog geen nacht geweest dat we doorgeslapen hebben. Natuurlijk wisselen we de ‘nachtdiensten’ zoals we ze noemen, wel af. Maar dan nog word je toch wakker van gehuil of gekrijs. Ook het naar bed brengen is elke avond weer een drama. We zijn minstens 1,5 uur bezig. Met ook nog een baan van vier dagen plof ik rond een uur of negen ‘s avonds op de bank, om vervolgens een half uur later mijn bed in te duiken.

De opvoeding valt me zwaar, daarom komt er geen tweede kind

Dit bevordert de relatie tussen mij en mijn man, die toch al aan een zijden draadje hangt, ook niet echt. En door het weinige slaap en de vele energie die onze dochter ons kost, snauwen we elkaar regelmatig af. We zijn net terug van twee weken vakantie en doordat we geen andere verplichtingen hadden, kwamen we weer een beetje tot elkaar. Met de gedachte dat deze fases overgaan, dat we meer slaap gaan krijgen en dat de opvoeding van onze dochter makkelijker wordt, gaan we er samen nog voor. Ook hebben we een oppas in de arm genomen. Zodat we vaker even kunnen ontspannen, samen of los van elkaar. Even weg van het ouderschap, maar weer even ons leven voordat onze dochter er was.

Dat helpt. En wat ook erg heeft geholpen is de gedachte die ik al een tijdje had, over een tweede kindje, naar mijn man uitspreken. We hebben het altijd gehad over twee kinderen, maar na de eerste wil ik helemaal geen tweede meer. Toen ik die gedachte eenmaal had uitgesproken, viel er zo’n last van mijn schouders. Mijn man bleek er namelijk precies zo over te denken. We hebben meteen alle babyspullen de deur uit gedaan en hopen op een betere tijd met ons drietjes.”

Deze dingen kunnen we leren van de Scandinavische opvoeding