veraguldemeester Persoonlijk 29 okt 2024, 13:01

Leestijd: 3 minuten

Opgebiecht… ‘Ik ben zwanger van een tweeling, maar ik wil er helemaal geen twee’

In de rubriek Opgebiecht… komt er elke week een moeder of vader aan het woord met iets wat zij willen opbiechten. Of ze nou iets is over vroeger, over hun kind of over het ouderschap. Deze ouders hebben allemaal iets met elkaar gemeen en dat is dat ze iets willen opbiechten.

Deze week spreken we met Marieke (38). Marieke is zwanger van een tweeling, maar ze wil eigenlijk geen twee kinderen.

“Tien jaar geleden wist ik al dat ik moeder wilde worden. Helaas had ik toen nog geen partner met wie ik het aandurfde. Twee jaar geleden ontmoette ik iemand speciaals bij wie ik het wél aandurfde. Zeven maanden geleden spraken mijn partner en ik uit dat we het graag wilden gaan proberen.

Grote droom

Mijn grote droom? Een klein jongetje of meisje. Eén maar. Meer wilde ik niet. Ik wilde mijn kind alles kunnen geven: alle liefde, de beste opleiding, begeleiding bij sport. Bij twee kinderen is dat, naar mijn mening, toch allemaal wat anders. Eén kind voelt zich vaak vergeten of achtergesteld. Dat wilde ik voorkomen.

Starten met proberen

Het proberen ging van start. Mijn partner was nog blijer dan ik. We vonden het geweldig om samen naar een zwangerschap toe te leven. Ook al was ik al 38, ik had echt het gevoel dat het moest lukken. Gelukkig had ik gelijk: al na twee maanden had ik een positieve zwangerschapstest. We waren door het dolle heen.

Erg misselijk

Twee weken na de positieve test werd ik enorm misselijk. Ik was gewoon doodziek en baalde ervan, want ik kon bijna niks meer. Zelfs werken lukte niet meer. Toch wist ik dat het voor het goede doel was; als alles maar goed was met mijn kleintje.

Eerste echo

Een paar weken later hadden we onze eerste echo. We konden niet wachten om ons kleintje te zien. Zou het hartje kloppen? Zou er al überhaupt iets te zien zijn? We waren heel benieuwd. Al snel zagen we iets wat ik nooit had verwacht. We zagen niet één, maar twee kloppende hartjes. We kregen een tweeling!

Tranen in mijn ogen

Ik kreeg tranen in m’n ogen, maar niet van blijdschap. Ik wilde helemaal geen twee kinderen; ik wilde er maar één. Altijd al, en dat ging niet veranderen. Wat moest ik doen? Ik bleef maar huilen. Mijn partner dacht dat ik zo emotioneel was omdat ik blij was, omdat we een tweeling zouden krijgen. Ik durfde hem niet te vertellen dat ik écht maar één kind wilde.

Schaamte

Inmiddels ben ik 20 weken zwanger van een tweeling, een jongen en een meisje. Ze doen het goed in mijn buik. Ze groeien goed en zijn gezond. Daar ben ik natuurlijk blij mee, maar toch merk ik dat ik niet blij kán zijn. Ik vind twee kinderen écht te veel. Ik wil er maar één. Toch kan en ga ik er niets aan doen. Ik word binnenkort moeder van twee kinderen, en ik schaam me kapot tegenover vrouwen die niet zwanger kunnen worden. Ik weet maar al te goed dat zij graag in mijn schoenen zouden staan, zwanger van twee kinderen. Ik ga er daarom maar het beste van maken.”

Emily is zwanger van een eeneiige drieling. Lees hier haar verhaal.

Molly en haar vriend ruziën wat af over de babynaam: ‘Ik wil mijn zin’