Mirthe Diemel Kinderen 21 okt 2024, 11:03

Leestijd: 6 minuten

Opgebiecht: ‘Ik stuur mijn kind soms naar de opvang als hij ziek is’

In de rubriek Opgebiecht… komt elke week een moeder of vader aan het woord met iets wat ze willen opbiechten. Of het nou iets is over vroeger, over hun kind, of over het ouderschap: deze ouders hebben allemaal iets gemeen, namelijk dat ze iets willen delen wat ze moeilijk vinden om toe te geven.

Deze week spreken we met Margot (41). Zij brengt haar zoontje soms naar de opvang, ook als hij ziek is.

“Laat ik maar beginnen en de hand in eigen boezem steken: ik voel me inderdaad een loedermoeder. Dat ik niet voor mijn eigen kind zorg, terwijl het zijn moeder nodig heeft. En dat ik ervoor kies om te werken. Terwijl ik natuurlijk zielsveel van mijn kind hou, wat anderen ook denken. Maar die innerlijke strijd blijft sowieso een dingetje hoor, vind ik.

Drukke weken

Maar goed, nu het verhaal. Ik had gewoon echt twee megadrukke weken. Ik werk als freelance online specialist en ben afhankelijk van het aantal klanten dat ik heb – die wil ik dan ook te vriend houden. Dus op afspraken verschijnen die we hebben vastgelegd, en vooral niet moeilijk doen over tijdstippen die eigenlijk niet handig zijn omdat mijn zoon Luc tijdig moeten worden opgehaald – ik ben dan ook die ouder die pas om kwart over zes, half zeven ’s avonds op de kinderopvang is. Mijn man kan Luc ook niet tijdig halen, die heeft ook zijn eigen bedrijf en is nog meer afhankelijk van buitenlandse klanten, met dus ook andere werktijden.

Koorts

Maar goed, die drukke weken dus. Ik had eigenlijk teveel werk aangenomen. Het plan was om dan in de avonden meer te gaan werken, en dan zou ik in het weekend vrij hebben om een dag wat leuks te doen met Luc. Op papier leek het te passen, precíes. En toen was ik op een dinsdag aan het werk en kwam dat onheilspellende nummer in mijn telefoonscherm. Dat van de kinderopvang. Shit, ging er door me heen, en toen ik nog enigszins hoopvol de telefoon opnam, werd die hoop meteen de grond in geboord. Luc had koorts, 39 graden, en moest gehaald worden.

Zetpilletje en gaan

Het was gelukkig al het einde van de middag, dus ik kon er nog een beetje omheen werken. Niet toen Luc thuis was, welteverstaan; hij was alleen maar aan het jengelen. Maar ik voelde me wel meteen benauwd: wat zou dit voor de rest van de week betekenen? Ik deed een zetpilletje erin, hoopte op het beste en de hemel zij geprezen, de volgende dag was de koorts weg. Dat Luc hangerig was, daar kon ik even niet zoveel mee – ik zat echt met die enorme deadline qua werk, dus bracht hem naar de opvang. Om hem ’s middags wéér te moeten halen. Ik zag die leidsters kijken toen ik een uur na hun belletje kwam opdraven, het voelde alsof ik voor een soort jury stond.

Gespuugd

Gelukkig kon ik voor de twee overige dagen dat ik nog moest werken, oppas regelen, en knapte Luc dat weekend op, godzijdank. Zo gingen er een paar dagen voorbij toen ik ineens onaangenaam werd verrast toen Luc een keer wakker werd, middenin de nacht. Ja hoor: hij had zijn héle bed ondergespuugd. Superzielig, dat voorop, maar ik schoot meteen in de stress. Kwam ik wéér in de knoei qua werk, en ik wist niet hoe ik het moest oplossen.

Niks gezegd bij de opvang

Toen hij de volgende dag redelijk goed te pas was, besloot ik hem toch maar naar de opvang te brengen. Maar: ik besloot ook mijn mond te houden over zijn nachtelijke spuugpartij. Ik weet hoe dat gaat, dan houden ze hem in de gaten, is hij iets te jengelig en zien ze een excuus om me weer te bellen om hem op te halen. Dus riep ik dat hij goed had geslapen en wenste ik iedereen een fijne dag. De hele dag zat ik met samengeknepen billen, zou de telefoon gaan? Maar die ging niet.

Quasi verbaasd

Opgelucht haalde ik Luc die avond weer op, toen de leidster zei dat hij erg verdrietig was geweest en aan het einde van de middag had gespuugd. Ik zette mijn meest verbaasde blik op en zei dat ik van niks wist, en hoe vervelend het was. Deze keer iets relaxter, want de dag erna was ik vrij. Ik heb Luc mee naar huis genomen, hem extra geknuffeld en was er het hele weekend voor hem. Dat hielp, want hij knapte zienderogen op.

Opgebiecht: gelogen

Ik ben er niet trots op dat ik hierover heb gelogen, weet ook dat die leidsters het goed bedoelen, maar ik had stress en zag even geen uitweg. Maar opbiechten zal ik dat nooit: dan word ik nog meer verguisd en daar heb ik écht geen zin in.”

Ook Didi heeft wat op te biechten. Het lijkt haar soms heerlijk om weg te lopen van haar gezin.

Opgebiecht… Ik had het liever bij één kind gehouden