Mirthe Diemel Peuter 29 aug 2024, 15:06

Leestijd: 4 minuten

Opgebiecht: ‘Ik geef mijn peuter elke nacht appelsap’

Toen de zoon van Jenna nog een baby was, moest ze er iedere nacht al meerdere malen uit voor de nodige flesvoedingen – anders sliep hij echt niet verder. Dat gaat vast wel over als hij ouder is, dacht ze lange tijd. Dat klopte: flesvoedingen vraagt hij niet meer. Alleen zit ze nu vast aan nachtelijke flesjes… appelsap.

In de rubriek Opgebiecht… komt elke week een moeder of vader aan het woord die iets wil opbiechten. Of het nu gaat over vroeger, hun kind, of het ouderschap; deze ouders hebben één ding gemeen: ze dragen een geheim met zich mee. Deze week spreken we met Jenna (38).

“O, wat wist ik het toch allemaal goed voordat ik kinderen kreeg. Nouja, zelfs nadat ik moeder was geworden. Mijn oudste zoon sliep voorbeeldig en had na vijf maanden al geen nachtvoeding meer nodig. Vriendinnen met even oude baby’s bleven maar aanrommelen met voedingen, dus ik was best trots dat ik mijn zoon zover had gekregen dat hij gewoon doorsliep. Nu weet ik: puur geluk.

Veel nachtvoedingen bij tweede

Want het verschilt echt per kind wat je als ouder ‘krijgt’. Mijn tweede zoon Jayson? Totáál andere koek. Hij kwam de eerste twee maanden elke twee uur voor een voeding, ook ’s nachts. Het brak me op een gegeven moment helemaal op, ik kón niet meer. Maar het werd beter, wist ik nog van mijn oudste. Ja, na vier maanden kwam Jayson niet meer om de twee uur, maar om de drie uur. Het voelde als pure winst, maar ook in zijn verdere babyleven bleef ik aan die nachtelijke voedingen vastzitten, tot mijn grote frustratie.

Liever appelsap

Dat bleef ook zo toen hij een dreumes was. En ik heb het allemaal geprobeerd hoor: laten huilen, water geven, troosten, mee naar beneden nemen, wiegen; niks hielp. Pas na die fles (of flessen) sliep hij verder. En ineens, tijdens de zoveelste gebroken nacht, kwam ik met een fles naar boven en weigerde hij die. Ik wist niet wat me overkwam: zou het nu echt eindelijk gedaan zijn met die flessen? Maar nee, ondanks dat hij zijn melk niet wilde, bleef hij schreeuwen. ‘Ap, ap!’ riep hij naar me.

Het duurde even voordat ik doorhad wat hij bedoelde, maar ineens begon het me te dagen: we hadden die dag een verjaardag gehad en daar had hij voor het eerst appelsap gedronken. No way dat ik hem dat ging geven, dat vind ik overdag al een hoge uitzondering – hij krijgt gewoon water of melk en bij een feestje kan er een uitzondering gemaakt worden. Maar ja, hij kende het nu, hè? En Jayson was zijn oude zelf, maar in plaats van melk schreeuwde hij om ‘ap’.

Opgebiecht: ik heb het hem gegeven

Na drie uur heen en weer drentelen zwichtte ik; ik had nog ergens zo’n klein drinkpakje liggen. De grijns die hij me gaf toen hij dat pakje leeg had, vergeet ik niet snel. Want ik realiseerde me dat ik had moeten volhouden. Nu is het namelijk nog steeds elke nacht raak – inmiddels is hij net twee geworden – en krijgt hij iedere nacht een bekertje appelsap van me. Mijn man is best pissig op me, dat ik dit heb laten gebeuren, maar hij hecht óók aan zijn nachtrust, dus gaat hij erin mee. Maar dat Jayson nu elke nacht al die suikers binnenkrijgt, zit me totaal niet lekker – het is alles waartegen ik me verzette toen mijn kinderen nog kleiner waren.

Tandenpoetsen als een malle

Dit appelsapverhaal opbiechten aan anderen? Dat durf ik niet! In de tussentijd laat ik hem zoveel mogelijk bewegen en poets ik zijn tanden als een malle, zodat hij er hopelijk lijfelijk niks aan overhoudt. Verder hoop ik vooral dat het wederom een fase is en dat het over gaat als Jayson eindelijk gaat doorslapen. Om een of andere reden blijf ik de basisschoolleeftijd aanhouden als omslagpunt, maar ik heb geen idee of dit daadwerkelijk zo zal zijn. De tijd zal het leren.”

* Om privacy redenen zijn er gefingeerde namen gebruikt. De echte namen zijn bekend bij de redactie.

Opgebiecht… Ik had het liever bij één kind gehouden