Vera Guldemeester Persoonlijk 20 feb 2025, 09:02

Leestijd: 3 minuten

Opgebiecht… Ik vind de vrienden van mijn puber helemaal niets 

In de rubriek Opgebiecht… komt er elke week een moeder of vader aan het woord met iets wat zij willen opbiechten. Of ze nou iets is over vroeger, over hun kind of over het ouderschap. Deze ouders hebben allemaal iets met elkaar gemeen en dat is dat ze iets willen opbiechten.

Deze week spreken we met Yvonne (45). Yvonne vindt de vrienden van haar puber helemaal niets. 

“Ik ben niet de grootste fan van de vrienden van mijn puber. Ik heb er echt moeite mee. Elke keer als hij met zijn vrienden thuiskomt, krijg ik een naar gevoel. Die jongens, serieus? Ze komen binnen als een stel overenthousiaste tornado’s, laten hun schoenen overal slingeren, maken geluid alsof er een voetbalwedstrijd gaande is en lachen op een manier die ik niet echt gezellig noem. En dan die kleding. Broeken laag, boxershort erbovenuit, grote truien met capuchon, die natuurlijk altijd over hun hoofd getrokken is…

Geen gezellige vrienden

Mijn zoon, Luca, is zestien. In de puberteit, natuurlijk. En dat betekent dat hij zich steeds meer aan het afscheiden is van de ouderwetse ‘gezellige’ vrienden die ik voor hem in gedachten had. Je weet wel, die jongens die gewoon lekker een bord met ons mee willen eten en daarna een film kijken zonder constant op hun telefoon te zitten of te schelden. Maar nee, Luca’s vrienden zijn allesbehalve dat. Ze praten in een taal die ik niet begrijp en lijken altijd op zoek naar de volgende wilde actie. En natuurlijk is hij zo’n type die niet ‘luid’ durft te zeggen dat hij niet meedoet, dus ja, daar zit ik dan, elke keer weer in de stress.

Niet kunnen verbieden 

Als het aan mij lag, zou ik het gewoon verbieden. Maar hé, wie ben ik om dat te doen? Als ik ze zou verbieden, gebeurt het natuurlijk juist stiekem. ‘Dat mag niet van mama’ is dan bijna de garantie dat ze de volgende dag niet meer thuis zijn, maar ergens anders in de stad een uur later. En dat wil ik ook weer niet. Ik weet dat ik ze niet zomaar kan weghalen uit zijn leven, ook al zou ik willen dat hij wat meer tijd doorbrengt met de rustige, leuke jongens uit de buurt.

Geduldig zijn 

Dus wat doe je dan? Het enige wat ik kan doen is hopen dat hij zelf in de gaten krijgt dat sommige dingen gewoon niet goed voor hem zijn. En tegelijkertijd mijn adem inhouden, glimlachen en hopen dat die vrienden niet voor te veel chaos zorgen. Ik kan alleen maar wachten totdat de puberteit voorbij is en misschien… misschien kan hij dan weer wat wijzer naar zijn vrienden kijken. Tot die tijd probeer ik gewoon geduldig te zijn.”

* Om privacy-redenen is er een schuilnaam gebruikt. De echte naam is bekend bij de redactie.

Opgebiecht… Ik vind het moederschap helemaal niks