veraguldemeester Persoonlijk 5 jan 2025, 11:06

Leestijd: 3 minuten

Opgebiecht… ‘Mijn huis is sinds de geboorte van mijn kind nooit meer schoon geweest’

In de rubriek Opgebiecht… komt er elke week een moeder of vader aan het woord met iets wat zij willen opbiechten. Of dat nou iets is over vroeger, over hun kind of over het ouderschap. Deze ouders hebben allemaal iets met elkaar gemeen en dat is dat ze iets willen opbiechten.

Deze week spreken we met Diana (34). Diana’s huis is sinds de geboorte van haar kind nooit meer schoon geweest.

“Sinds de geboorte van mijn zoon, bijna elf maanden geleden, lijkt het alsof mijn huis nooit meer écht schoon is geweest. Het klinkt misschien dramatisch, maar geloof me: het is de harde realiteit. Ik kan met zekerheid zeggen dat mijn schoonmaakritme compleet is ingestort sinds ik moeder ben.

Chaos in huis

Voor de komst van mijn zoon hield ik van een opgeruimd huis. Ik vond het fijn als alles een vaste plek had en er geen stofje te bekennen was. Het gaf me rust, controle. Maar nu? Nu is het alsof mijn huis een eigen leven leidt, en dat leven draait vooral om chaos.

Eettafel als opslagplaats 

In mijn woonkamer staan inmiddels standaard twee overvolle wasmanden. Eentje met schoon wasgoed dat nooit tijdig wordt opgevouwen, en eentje met vieze kleren die zich opstapelen totdat ik er niet meer omheen kan. De eettafel? Die is veranderd in een soort opslagplaats voor alles wat ik op dat moment niet weet op te bergen: stapels post, een halflege pak luiers, een vergeten beker koffie van vanochtend. En dan heb ik het nog niet eens over de stofnesten onder de bank en het speelgoed dat overal verspreid ligt, behalve in de opbergkist waar het hoort.

Heilige ruimte 

De enige plek die ik wél schoonhoud, is de kamer van mijn zoon. Dat voelt als een soort heilige ruimte, zijn veilige haven. Het ledikantje wordt regelmatig schoongemaakt, de vloer is altijd netjes gestofzuigd, en de kleertjes liggen opgevouwen in de kast. Zelfs in de woonkamer probeer ik een hoekje te reserveren waar hij ongestoord kan spelen, zonder dat ik struikel over rondslingerende rommel. Maar verder? Verder is het één grote puinhoop.

Geen mensen meer uitnodigen 

Wat me misschien nog wel het meest raakt, is de schaamte die hiermee gepaard gaat. Ik nodig bijna nooit meer mensen uit, want de gedachte dat iemand deze chaos zou zien, maakt me nerveus. Als iemand onverwacht op de stoep staat, wil ik het liefst de deur niet opendoen. Ik hoor mezelf steeds vaker zeggen: “Sorry voor de rommel”, terwijl ik eigenlijk weet dat mijn excuses niets veranderen.

Geen tijd

Het is niet dat ik niet wil opruimen. Het probleem is dat ik simpelweg geen tijd heb. Mijn dagen bestaan uit werken, zorgen voor mijn zoon, eten koken en proberen een paar uur slaap te pakken. Aan het einde van de dag ben ik vaak zo moe dat zelfs het idee om een doekje over de tafel te halen too much is.

Accepteren 

Soms vraag ik me af hoe andere moeders het doen. Hebben zij geheime superkrachten, of leren ze gewoon om de rommel te accepteren? Ik weet het niet. Wat ik wel weet, is dat ik het mijn zoon niet wil laten merken. Voor hem wil ik altijd een fijne, veilige omgeving creëren, zelfs als de rest van het huis een slagveld blijft. Misschien is dit gewoon de realiteit van het moederschap: een huis dat nooit helemaal schoon is. Ik moet het maar leren accepteren en dat opruimen komt wel weer.”

Dat mooie en glanzende speelgoed dat je ooit voor je kind kocht, ziet er inmiddels niet meer zo glanzend uit. Misschien denk je wel: hoe maak ik dat ooit weer goed schoon? Maar geen nood, wij hebben een paar gouden tips.

Is je partner dol op schoonmaken en jij niet? Zo voorkom je ruzies