Mirthe Diemel Kinderen 1 jan 2025, 11:02

Leestijd: 3 minuten

Opgebiecht: ‘Ik gooi de tekeningen van mijn kinderen rechtstreeks de prullenbak in’

In de rubriek Opgebiecht… komt er elke week een moeder of vader aan het woord met iets wat zij willen opbiechten. Of het nou iets is over vroeger, over hun kind of over het ouderschap. Deze ouders hebben allemaal iets met elkaar gemeen en dat is dat ze iets willen opbiechten.

Deze week spreken we met Mila (39). Op een enkele tekening of knutselwerk na, gooit ze alles linea recta in de prullenbak. En dat zegt ze niet tegen haar kinderen.

Mila: “Toen ik laatst bij mijn ouders op zolder was – ik moest een bepaald document hebben – en de kasten doorzocht, stuitte ik op mijn kindertekeningen van vroeger. Grappig, hoe je iets op je vierde, vijfde of zesde gemaakt kunt hebben, er vervolgens nooit meer aan denkt maar als je het dan dertig jaar later tegenkomt, je je het precíes nog kunt herinneren. Dat je het herkent en weet dat je het gemaakt hebt. Bijzonder, wat dat langetermijngeheugen met je doet.

Tekeningen en knutselwerken

Enfin. Het zette me ook aan het denken. Wat mooi dat mijn ouders dat allemaal bewaard hadden – ik kwam veel meer tekeningen, knipsels en knutselwerken tegen, ook van latere leeftijd op de basisschool. Mijn moeder had er zelfs een hele map van gemaakt, een soort plakboek. Ik werd gewoon bijna emotioneel en dacht aan de knutselwerken die mijn eigen kinderen gemaakt hebben. En ik voelde me subiet schuldig.

Geen artistiek talent

Want ja, de meeste van die tekeningen of knutselwerken halen het prikbord op de muur niet eens. Sofie en Jibbe zijn nu 5 en 3 en de hoeveelheid werkjes die zij maken, daar is gewoon niet tegenop te plakken en bewaren. Elke dag krijg ik minstens vijf tekeningen mee en dan heb je nog al die thema knutsels als paddenstoelen, mijters, kerstbomen, ballen en noem maar op. En om eerlijk te zijn: er schuilt niet per se een artistiek talent in een van mijn kinderen. In de meeste gevallen zijn die velletjes met kleurplaten niet meer dan een paar krassen met potlood, maar ze zijn altijd apetrots als ze ze komen brengen. Dan moet ik kijken naar welke ballon/hond/regenboog ze nou weer hebben getekend – ik moet er behoorlijk mijn best voor doen, het is nogal ‘abstract’, om maar in kunsttermen te blijven.

Zonder nadenken in de prullenbak

Maar goed, ik prijs ze uiteraard de hemel in en zeg dat ik die tekeningen en knutselwerken ga bewaren. Alleen doe ik dat dus eigenlijk niet. Sommige dingen hang ik op ons prikbord, maar als kerst/Sinterklaas/de winter voorbij is, dan keil ik het zonder nadenken in de papierbak.

Smoesje

Laatst was ik daar iets te snel mee en had ik de prullenbak niet geleegd, toen Sofie naar me toekwam en zei ‘dat haar tekening in de prullenbak lag’ en ‘hoe kon dat nou?’ Dus smoesde ik maar iets van dat het een foutje was, met het schaamrood op mijn kaken, en hing ik het ding weer op – waar het nu nog steeds hangt, ik durf het niet weg te gooien nu het nog zo vers in het geheugen ligt.

Beginnetje

Verder talen ze nog niet heel erg naar hun tekeningen en knutselwerken, maar ze gaan zich natuurlijk wel steeds meer herinneren. En ik kan het eigenlijk niet over mijn hart verkrijgen om hun tekeningen zomaar weg te gooien, voor hen is het wel iets waar ze hun best op hebben gedaan. Ik heb alleen geen idee waar ik de tijd vandaan moet halen – en de ruimte – om al die shizzle te bewaren. Aan de andere kant: ik ben blij dat ik die jeugdmap van mezelf nu ook weer heb. En ze zijn nog jong, dus ik kan ik een beginnetje maken met zo’n boek. Als ik daar eindelijk een keer tijd voor heb. Ooit.”

Opgebiecht: ‘Ik snauw dagelijks tegen mijn kinderen’