Vera Guldemeester Persoonlijk 5 mrt 2025, 09:04

Leestijd: 3 minuten

Opgebiecht… Ik denk eraan om mijn depressieve man te verlaten 

In de rubriek Opgebiecht… komt er elke week een moeder of vader aan het woord met iets wat zij willen opbiechten. Of ze nou iets is over vroeger, over hun kind of over het ouderschap. Deze ouders hebben allemaal iets met elkaar gemeen en dat is dat ze iets willen opbiechten.

Deze week spreken we met Roelien (42). Roelien denkt eraan om haar depressieve man te verlaten. 

“Ik denk eraan om mijn depressieve man Mark te verlaten. Het klinkt zo hard, maar ik trek het gewoon niet meer. Mark is er wel, lichamelijk dan. Maar verder? Hij ligt de hele dag in bed. Als hij er al uitkomt, dan gaat hij op de bank liggen. Daar ligt hij dan, starend naar niets. 

Alleen met twee kinderen

Soms probeer ik met hem te praten, maar een echte reactie krijg ik nooit. Ik weet dat hij ziek is. Depressie is geen keuze, dat begrijp ik, maar ondertussen doe ik alles alleen. Alleen met twee kinderen. Het ergste vind ik om te zien hoe onze kinderen van acht en zes eraan onderdoor gaan. Kinderen zouden zich geen zorgen moeten maken over hun vader die dagenlang in het donker ligt. Maar laatst vroeg mijn dochter nog: ‘Mama, houdt papa nog wel van ons?’ Mijn hart brak. Wat moet je zeggen? Dat hij heus wel van ze houdt, maar dat hij het gewoon niet kan laten zien? Dat papa ziek is? Ze knikte wel, maar ik zag het in haar ogen. Ze begreep het niet. Hoe kan ze ook? Mijn zoon is stiller geworden. Hij zegt weinig, maar ik merk het aan de manier waarop hij soms naar Mark kijkt. Teleurgesteld. Verdrietig. Dat vreet aan me.

Overeind blijven staan

Ik wil mijn depressieve man niet laten vallen, maar dit is niet de man waar ik jaren geleden verliefd op werd. Die man maakte grapjes aan de ontbijttafel, zette de kinderen op zijn schouders en rende met ze door het park. Die man is weg. Of in ieder geval verstopt. Ik weet het niet meer. Maar hoe lang moet ik dit nog volhouden? Voor hem zorgen, voor de kinderen zorgen, werken… en ondertussen zelf overeind blijven staan.

Verraad

Ik heb hulp gezocht voor Mark. Zo zijn we naar de huisarts geweest. Die raadde therapie aan in combinatie met medicatie. Mark knikte en zei dat hij erover na ging denken. Dat is inmiddels al maanden geleden. Niets is sindsdien veranderd. Ik heb zijn familie ingeschakeld. Zijn broer komt regelmatig langs en probeert hem dan mee naar buiten te krijgen, maar er was en is geen beweging in te krijgen. Mijn ouders zeggen dat ik aan mezelf en aan de kinderen moet denken. Ik weet het, maar toch voelt het als verraad.

Schuldgevoel 

Soms fantaseer ik over een leven waarin ik hem heb verlaten en ik niet elke ochtend met lood in mijn schoenen opsta. Waarin de kinderen lachen omdat hun moeder weer kan lachen. Waar het huis geen plek is vol stilte en spanning. Maar dan komt dat schuldgevoel weer… Ik weet echt niet meer wat ik moet doen.” 

* Om privacy-redenen is er een schuilnaam gebruikt. De echte naam is bekend bij de redactie.

Faye (35) kreeg drie keer een postnatale depressie: ‘Drie keer een zwarte wolk’