Lise Steegmans Persoonlijk 1 jun 2022, 10:55

Leestijd: 4 minuten

Oma Edith (62): ‘Ik wil niet dat mijn dochter voor een derde kind gaat’

Het leuke aan kleinkinderen is dat opa’s en oma’s hierdoor wel de lusten, maar niet de lasten dragen. Daarom is het verhaal van deze oma zo opvallend; zij vindt niet dat haar dochter nog een derde kindje moet willen. En toegegeven, deze oma heeft een aantal legitieme redenen.

De meeste opa’s en oma’s passen graag een dagje op hun kleinkinderen. Maar wat als je dochter daar misbruik van maakt?

Fulltime babysitten

“Mijn man, Rob (66) en ik (64) hebben twee kinderen, Erica (35) en Mike (30). Beide kinderen zijn getrouwd, alleen Erica woont met haar gezin bij ons in de buurt en Mike woont wat verder weg. Dit verhaal betreft Erica en haar man Steve. Zij werken allebei fulltime en hebben twee kinderen, Mason van zes jaar oud en Finley van drie jaar oud.

Eerder met pensioen

Vijf jaar geleden heeft mijn dochter aan mijn man en mij gevraagd of we bereid zijn om hun kinderen op te vangen, zodat de kinderen niet naar de crèche hoeven en om geld te besparen. Mijn man en ik stemden in, maar veel hebben we er niet over afgesproken. Ik werkte als lerares en zou eigenlijk nog paar jaar doorwerken. In plaats daarvan hebben we onze vakanties laten schieten en ben ik eerder gestopt. Mijn man is door blijven werken en in combinatie met een beetje spaargeld konden we het zo regelen dat ik fulltime op onze kleinkinderen konden letten. Daarvoor ben ik dus wel eerder met pensioen gegaan, mijn man volgde een jaar later.

De eerste jaren hebben we fulltime op de kinderen gepast, totdat de oudste naar school ging. Toen was de regeling als volgt: de jongste ging twee ochtenden per week naar een peuterklasje, de oudste ging net naar de basisschool. De rest van de tijd waren ze bij ons.

Lockdown

In eerst instantie werkte de afspraak voor iedereen goed. Mijn dochter en haar man konden fulltime blijven werken en hun comfortabele levensstandaard naleven, mijn man en ik genoten van de kleinkinderen. Maar in het derde jaar (2020) begon het te jeuken. Het voelde alsof mijn dochter en haar man van onze hulp profiteerden.

Toen in 2020 de scholen sloten vanwege de lockdown, werkten Erica en haar man allebei thuis. Nog steeds verwachtten ze dat wij alle dagen op de kinderen pasten. Maar dat was wel even pittig, nu hadden we plots beide kinderen de hele dag. Mijn man en ik wilden de tijd verdelen met Erica en haar man. Na enig beraad kwamen we overeen dat de kinderen twee dagen per week bij hen zouden zijn, en drie dagen per week bij ons. Maar mijn schoonzoon klaagde hier bijna iedere dag over. Hij liet altijd wel even vallen dat hij ‘niet goed kon doorwerken’. Toen de scholen weer open gingen, ging het beter.

Buitenschoolse opvang: een no go

Maar toen kwam het vakantieverhaal. Het jaar daarop (2021) vroeg ik aan mijn dochter of de buitenschoolse opvang een optie voor Mason was. Mijn man en ik waren uitgeput, we hadden behoefte aan meer tijd voor ons zelf. Ook vroeg ik of Finley wat vaker naar de crèche mocht. Nee was het antwoord, dit zou allemaal onnodige kosten met zich mee brengen. Vervolgens vroegen Erica en mijn schoonzoon of we een volledige week op de kinderen wilden letten, zodat ze samen met z’n tweeën een weekje weg konden. Dat schoot me in het verkeerde keelgat, vakantie kun je toch samen als gezin vieren? Nee was het antwoord, ze hadden een luxe vakantie op het oog en dat konden ze zich niet veroorloven. Ook klaagde Steve dat ze nooit meer samen met z’n tweeën op vakantie konden gaan. Uiteindelijk ging er niemand op vakantie.

Derde kind

Misschien is dit overbodige informatie, maar het geeft wel context aan wat ik nu ga vertellen. Een paar weken later liet Erica terloops vallen dat ze voor een derde kindje willen gaan. Daar schrok ik van, verwachtte ze dat ik fulltime op die baby zou gaan passen? Toen ik vroeg wat haar plan was, keek ze me met grote ogen aan, alsof mijn vraag heel raar was. ‘Pap en jij zijn mijn plan, jullie passen toch op de kinderen?’

“Niet jouw zaak”

Ik was geshockeerd, dit kon ze toch niet menen? En dus antwoordde ik dat ik het op prijs had gesteld als ze me had meegenomen in dit besluit. Daarop antwoordde Erica dat ik me hier niet mee moest bemoeien. Haar kinderwens is niet mijn zaak. Waarop ik antwoordde dat ik niet nog een keer vier jaar voor babyopvang en crèche ga spelen. De jongste gaat bijna naar school en daar kijken mijn man en ik best naar uit. Ik heb Erica vriendelijk doch dringend gevraagd of ze haar besluit voor een derde kindje wil heroverwegen. Nu vindt ze dat wij haar laten kiezen tussen haar droomgezin met drie kinderen en financiële zekerheid. ‘Je hebt al twee prachtige kinderen en jullie hebben het financieel goed”, was mijn antwoord.

Ik heb nooit ingestemd met een pensioen dat volledig op gaat aan de zorg voor mijn kleinkinderen.”

Charlotte (34): ‘Mensen schrikken soms als ik zeg geen kinderen te willen’