Manon Sikkel Kinderen 31 mei 2017, 18:09

Leestijd: 3 minuten

Waarom je niet op je telefoon moet kijken in het bijzijn van je baby

Op de boot naar een Waddeneiland had ik drie kwartier de tijd om een jonge moeder en haar baby te observeren. Terwijl de moeder op haar telefoon keek, begon het kind – iets jonger dan een jaar – te piepen. Zonder op te kijken van haar telefoon, schommelde de moeder de kinderwagen heen en weer. Toen dat niet hielp, stopte ze een speen in het mondje en keek weer op haar scherm.

De baby zette nu grof geschut in, strekte zijn lichaam en begon lawaai te maken. Geen huil om eten of vanwege een natte luier, maar onrust. Zo veel onrust, dat de moeder het kind uit de wagen haalde en op schoot nam.

Still Face Experiment

Niemand op de boot zal het opgevallen zijn, maar ik kon mijn ogen niet van de vrouw af houden. Want wat er voor mij gebeurde, was precies wat ik kende uit een beroemd psychologisch experiment, The Still Face Experiment. In dat experiment krijgt een moeder de opdracht om naast haar kind te zitten en het uitdrukkingloos aan te blijven kijken. Er is geen enkele interactie, behalve dat de moeder daar zit en naar haar baby kijkt. En dan gebeurt er iets heel zieligs….

Gezicht als communicatiemiddel

Baby’s kunnen nog niet praten. Ze kunnen niet met woorden of gebaren duidelijk maken wat ze willen, maar ze zijn heel goed in het herkennen van gezichtsuitdrukkingen. Ze communiceren met hun ouders en verzorgers via het gezicht. In het ‘Still Face Experiment’ zie je heel duidelijk dat de baby van streek raakt als de moeder niet reageert. En wat zielig is, en ook lief, is dat de moeder ook van streek raakt. Het is blijkbaar zo onnatuurlijk om geen interactie met je ogen, je mond en je gezichtsuitdrukking te hebben, dat het bij beiden verstorend werkt.

LEES OOK: Waarom ‘love bombing’ heel goed is voor jou en je kind

Kleine bewegingen onmisbaar

De moeder met haar telefoon deed me er aan denken omdat ze het kind op schoot nam, het wiegde, maar ondertussen op haar telefoonscherm bleef kijken. Als je naar je scherm kijkt, kijk je in feite net zo uitdrukkingsloos als de moeder in het Still Face Experiment. Als volwassene snap je die uitdrukking. Maar als klein kind kijk je naar het gezicht van je vader, moeder of verzorger en mis je al die kleine bewegingen die er van nature in een gezicht zitten. Je mist de sprankeling in de ogen, de glimlach, de opgetrokken wenkbrauwen.

Slimme baby

Gelukkig zijn baby’s ook hartstikke slim. Zo ook de baby op de Waddenboot. Hij bleef net zo lang door piepen tot zijn moeder haar telefoon weg deed en hem aan keek. De laatste tien minuten van de reis keek ze hem aan, maakte kirrende geluiden, lachte, knipoogde en haar kind was zo rustig en vrolijk als maar kon.

Telefoon altijd weg

Het Still Face Experiment is meer dan dertig jaar oud. De mobiele telefoon was nog geen gemeengoed. Het zou interessant zijn om hetzelfde experiment te herhalen met een ouder die swipend naast zijn kind zit. Maar ook zonder dat experiment kun je misschien maar beter aannemen dat het beter is om je telefoon weg te leggen als je kind aandacht wil.

Manon Sikkel is psycholoog, journalist, kinderboekenschrijver en heeft zelf vier kinderen.

Lees ook haar interessante artikel over hoe je met kinderangsten omgaat.