Laurien Bleeker Persoonlijk 11 dec 2022, 10:17

Leestijd: 4 minuten

Fleur (41): ‘Mijn lichaam is dus wél in staat is om zwanger te worden’

Wanneer Fleur thuiskomt van een fijne gezinsvakantie beseft ze dat ze niet ongesteld is geworden in de laatste week. Ze had express tampons meegenomen dus er klopte iets niet. Vooral omdat haar menstruatie heel regelmatig was. Dat ze zwanger kon zijn, kwam niet in haar op. Jaren geleden werd haar namelijk verteld dat ze nooit via de natuurlijke weg zwanger kon raken. Niets bleek minder waar…

Fleur (41): “De kans dat ik natuurlijk zwanger kon worden was nihil. Dat is ons jaren geleden al verteld door een gynaecoloog. Vervolgens hebben we na twee lange en pittige trajecten twee kinderen gekregen waar we ontzettend gezegend mee zijn. Voorbehoedsmiddelen hebben we sinds de zwangerschappen nooit meer gebruikt, want zwanger worden zou ik toch niet. Tot afgelopen zomer. Na een heerlijke vakantie met ons gezin aan het strand van Spanje kwam ik thuis zonder dat ik mijn tampons gebruikt had. Het besef kwam pas toen ik de koffer aan het uitpakken was. Ik had ze met een reden meegenomen, namelijk omdat ik ongesteld zou worden in de laatste vakantieweek.

Zo voelt het dus om een positieve test in handen te hebben

Die ongesteldheid bleef uit en ik schrok ervan. Niet omdat ik dacht zwanger te zijn, maar omdat ik dacht dat ik in de overgang zou gaan. Beetje vroeg, dat weet ik ook wel. Maar je haalt je van alles in je hoofd op zo’n moment. Ik besloot het nog even af te wachten, ook al heb ik een heel regelmatige cyclus. Na nog twee dagen niks, heb ik mijn man op de hoogte gesteld. Die zei meteen: ‘Je bent zwanger.’ Ik wilde daar niet aan denken, het was toch niet mogelijk. Uiteindelijk kwam hij thuis met een zwangerschapstest en de woorden ‘Test nou maar even, dan kunnen we dat uitsluiten.’ Die test liet vervolgens een duidelijke streep zien. Zo voelt het dus als je natuurlijk zwanger wordt en een positieve test in handen hebt…

We waren in de war, verbaasd, blij en geschrokken tegelijkertijd. Onze kinderen zijn ondertussen 9 en 6 jaar en eigenlijk waren we wel ‘klaar’. Maar dit was natuurlijk een enorm cadeautje. Nooit verwacht, nooit (meer) gehoopt, maar wel heel welkom. Ik besloot de dag daarop te bellen naar de verloskundige voor een afspraak. Het duurde nog een paar weken tot aan die eerste echo en langzaamaan begon ik te wennen aan het idee dat ik via de natuurlijke weg zwanger was.

Ik was echt zwanger, we zagen een kloppend hartje

Tot een paar dagen voor die eerste echo. Ergens halverwege de week verloor ik opeens bloed. Helderrood was het. Ik schrok enorm, dit heb ik bij mijn vorige zwangerschappen niet gehad. Meteen pakte ik mijn telefoon erbij en begon te googlen. Volgens de zoekresultaten had ik een miskraam en de moed zonk me in de schoenen. Die ochtend belde ik met de verloskundige om te overleggen. Ik zou vier dagen later de eerste echo hebben, maar mocht die middag komen. Mijn man kon gelukkig mee. Vol zenuwen zaten we in de wachtkamer en het leek uren te duren voordat we opgeroepen werden.

Na wat vragen beantwoord te hebben, mocht ik gaan liggen voor de echo. Nog geen minuut later zagen we een knipperend stipje op het beeldscherm verschijnen. Er was een sterk kloppend hartje te zien! Ik was echt zwanger… Waardoor ik bloedverlies had, kon de verloskundige niet zeggen. We zouden het af moeten wachten, maar voor nu was er niets aan de hand. Wanneer het erger zou worden en ik stolsels zou verliezen of koorts zou krijgen, moest ik aan de bel trekken. Blij, maar ook een beetje in de war door het bloedverlies, gingen we naar huis met een foto in onze handen van onze wonderbaby.

Het mocht helaas toch niet zo zijn

Helaas mocht het toch niet zo zijn. Het bloedverlies werd niet per se erger en ook verloor ik geen stolsels. Maar vier dagen later, toen we de ‘echte eerste’ echo hadden, was het knipperende stipje verdwenen. Er was vooral een bloedstroom te zien in mijn baarmoeder, wat betekende dat mijn lichaam het vruchtje aan het opruimen was. Ik kreeg een miskraam. Mijn hart brak en ik barstte in huilen uit. Het wonder wat zo welkom was, was er niet meer. Ook mijn man had het zwaar. Onbewust had hij erg uitgekeken naar nog een kindje.

We kregen een lege echofoto mee, voor de verwerking denk ik. En gingen verdrietig en aangeslagen naar huis. Een paar dagen later kwam de miskraam op gang en verloor ik veel bloed en inderdaad ook stolsels. Het deed me veel verdriet, maar ergens voelde ik ook een soort van trots. Dat mijn lichaam dus wél in staat is om zwanger te worden. En aan dat gevoel hou ik me maar vast.”

Anna (34): ‘Na drie keer bedrogen te zijn geweest wil ik geen relatie en geen kinderen meer’