Wilma Groothuis Persoonlijk Vandaag, 09:04

Leestijd: 3 minuten

Naomi (26): ‘Sinds ik moeder ben, ben ik veel angstiger’

Het moederschap brengt een hoop mooie dingen met zich mee, maar het is ook enorm kwetsbaar. Daar is Naomi (26) zich maar a te bewust van geworden, ze is namelijk een stuk angstiger geworden. “Soms verklaar ik mezelf een beetje voor gek.”

“Ik ben nu vijf maanden moeder van mijn mooie dochter Charlotte. Mijn man en ik zijn dolgelukkig met haar; ze is zo lief, lacht veel en is superschattig. We mogen ook absoluut niet klagen over slapeloze nachten, ze slaapt gewoon sinds twee maanden al bijna elke nacht door. Natuurlijk heeft ze ook af en toe een goede krijsbui of het bed of de bank ondergespuugd, maar dat hoort er allemaal bij.

Moederschap is kwetsbaar

Het moederschap is dus eigenlijk heel makkelijk, zou je bijna zeggen. Ja, wij hebben het heel goed getroffen met een meisje die het tot nu toe hartstikke goed doet. Maar waar ik zelf niet goed rekening mee had gehouden, en niet zag aankomen, was dat het moederschap ook heel kwetsbaar is. Vanaf het eerste moment dat Charlotte in mijn armen lag, voelde ik een liefde die ik nog nooit had gevoeld.

En dat is hartstikke mooi en het is de puurste vorm van liefde die ik ooit heb ervaren, maar het brengt, voor mij in ieder geval, opeens een angstige kant naar boven. En ik wist niet dat ik die had. Je bent verantwoordelijk voor het leven van zo’n klein mensje, dat vind ik niet niks. Dingen waar ik eerder nooit over nadacht, stromen nu door mijn dagelijkse gedachten.

Van de trap vallen

Dat zijn kleine dingen, bijvoorbeeld als ik op de trap loop met Charlotte in mijn handen en bang ben dat ik val. Ik zie het dan in mijn gedachten al helemaal gebeuren, waardoor ik enorm langzaam de trap af loop. Of als ik in mijn eentje in de auto zit, ben ik nu een stuk voorzichtiger. Ik heb nu, naast mijn man, een dochter waar ik voor moet thuiskomen. Ik ben het haar verschuldigd om voorzichtig te doen.

Maar het zijn niet alleen die ‘kleine’ dingen waar ik bang voor ben. Opeens ben ik bang dat er ‘s nachts bij ons wordt ingebroken en onze dochter wat wordt aangedaan. Of alleen al het idee dat zij over een, gelukkig hele lange, tijd toch een keertje alleen over straat moet, maakt mij nu al bijna gek. Alle verhalen over vermiste en misbruikte kinderen komen nog dieper bij mij binnen en dan huilt mijn moederhart.

Angstig

Ik zou dan ook nooit samen met haar in het donker naar buiten gaan, ook niet als het schemert. Ik durf dat gewoon niet meer. Het idee dat je met zo’n kinderwagen niet meteen weg kan rennnen, maakt mij voor mijn gevoel heel kwetsbaar. Het is onze taak om onze dochter te beschermen en geloof me, daar doen we alles voor. Maar het idee dat je niet alles altijd in de hand hebt, kan me echt angstig maken.

Nu snap ik heus wel dat het geen zin heeft om dan maar nooit meer naar buiten te gaan of alles gelijkvloers te maken. Dan ontneem je jezelf en je kind heel veel vrijheid en een ongeluk zit alsnog in een klein hoekje. En nogmaals, je hebt het toch niet altijd in de hand wat er gebeurt, je kind kan ook ziek worden of iets dergelijks (ook weer een angst, trouwens).

Herkenbaar?

Maar ik ben eigenlijk wel benieuwd of dit gevoel herkenbaar is voor andere moeders, of dat het echt aan mij persoonlijk ligt. Ik kan toch niet de enige zijn die angstiger is geworden sinds zij moeder is? Soms verklaar ik mezelf een beetje voor gek, of mijn man doet dat, maar dan lees ik weer iets over een vermist of ziek kind en dan denk ik: dan maar extra voorzichtig, voor mijn dochter doe ik alles!”

Isa heeft het moederschap zwaar onderschat: ‘Wil geen tweede meer’