Nadine (39): ‘Waarom ik mijn kind niet meer ophaal als ze weer iets kwijt is’
Nadine (39) is moeder van twee kinderen: de zelfstandige Thomas (15) en de chaotische Emma (13). Vooral Emma heeft het talent om dingen kwijt te raken: haar telefoon, gymspullen en deze week, voor de derde keer, haar fietssleutel. Toen Nadine weer een paniekerig telefoontje kreeg van Emma besloot ze het anders aan te pakken. Het loslaten kon beginnen.
Fietssleutel kwijt
“Ik stond in de supermarkt met mijn karretje vol toen mijn telefoon ging. Natuurlijk was het Emma. Ze belde in paniek: ‘Mam, ik ben mijn fietssleutel kwijt! Weer! Kun je hem thuis halen en naar school brengen?’
Ik keek naar mijn boodschappenlijstje en voelde een golf van irritatie. Dit was de derde keer in drie weken tijd. De eerste twee keren had ik haar gered. Ik was naar huis gereden, had die reservesleutel gehaald en was naar school gehaast. Maar dit keer niet. Ze leert maar een keer van haar fouten.
Eigen probleem
Ik zuchtte diep en vroeg: ‘Heb je echt overal gezocht?’ Haar stem brak: ‘Ja! Echt overal! Wat moet ik nu doen?’ Mijn hart brak een beetje om haar paniek, maar tegelijkertijd dacht ik: dit kan zo niet langer. Ze moet leren haar eigen problemen op te lossen.
Ik hoorde mezelf zeggen: ‘Emma, je moet dit zelf oplossen. Vraag rond, kijk nog een keer goed. Als het niet lukt, kun je lopend naar huis komen.’ Stilte aan de andere kant van de lijn. ‘Maar mam…’ begon ze. Ik hield voet bij stuk: ‘Je kunt dit, Emma. Ik geloof in je.’
In de steek gelaten
Toen ik ophing, voelde ik me vreselijk. Was ik te hard? Liet ik mijn kind in de steek? Is dit loslaten? Ik liep verder door de supermarkt met een knoop in mijn maag. Elk scenario speelde zich af in mijn hoofd: een verdrietige Emma die de hele weg naar huis loopt, boos op mij omdat ik haar niet help. Maar ergens voelde ik ook: dit is nodig. Ze moet leren dat ik niet altijd haar redder kan zijn.
Het duurde een uur voordat ik weer van haar hoorde. ‘Ik heb hem gevonden. In mijn jaszak. Sorry, mam.’ Ik kon het niet laten om te glimlachen. Natuurlijk had ze hem zelf. Toen ik thuiskwam, stond haar fiets netjes in de schuur, alsof er nooit iets was gebeurd. Die avond aan tafel vertelde ze nonchalant dat ze even had moeten nadenken, maar uiteindelijk alle plekken had nagelopen.
Loslaten
Dat schuldgevoel waar ik zo bang voor was? Dat verdween. Ik merkte dat Emma door die kleine overwinning zelfverzekerder leek. Het voelde alsof we allebei iets hadden geleerd. Zij, dat ze meer kan dan ze denkt. En ik, dat loslaten soms het beste is wat je als ouder kunt doen. Het is niet altijd makkelijk om niet meteen te helpen, maar soms is loslaten precies wat je kind nodig heeft om te groeien.”
Lees ook:
- Lisa (43): ‘Mijn puber weigert huiswerk te maken’
- Willemijn (33): ‘Mijn zoon (4) was weggelopen van school’
- Hilarische situaties die jullie meemaakten in de WhatsApp-groep