Valéry de Voijs Persoonlijk 14 feb 2023, 09:22

Leestijd: 3 minuten

Moniek (44): ‘Ik wou dat mijn kind brutaler was’

Sommige ouders doen er alles aan om hun kinderen zo beleefd mogelijk op te voeden. Spreek met twee woorden, zeg netjes dankjewel en wacht netjes op je beurt, zijn waarschijnlijk bekende uitspraken bij de meeste ouders. Toch is dat in ieder huishouden het geval. Zo zou Moniek (44) graag willen dat haar kind brutaler was.

“‘Brutale mensen hebben de halve wereld’, zegt mijn partner altijd. Als ik naar mijn oudste dochter kijk, begin ik te geloven dat mijn partner gelijkt heeft. Samen met mijn partner heb ik twee dochters. Onze oudste dochter zit momenteel in groep zeven van de basisschool en de jongste dochter zit in groep zes. Qua uiterlijk lijken de twee enorm op elkaar en ik krijg dan ook vaak de vraag of mijn twee dochters een eeneiige tweeling zijn. Hun uiterlijk mag dan misschien veel op elkaar lijken, qua innerlijk zijn ze een wereld van verschil.

Verlegen en minder aanwezig

Mijn dochter uit groep zeven is namelijk goed gebekt en zal nooit het spreekwoordelijke kaas van haar brood laten eten. Ze komt voor zichzelf op en heeft zelfs vaak een grote mond. Haar opa noemt haar zelfs een kleine terrorist en op school wordt ze er om de haverklap uit gestuurd.  Ze is erg aanwezig en maakt altijd iedereen aan het lachen. Dan heeft ze zich bijvoorbeeld verkleed als haar vader en voert ze een show op wanneer ze met een neppe snor in zijn overhemd door het huis rent.

Mijn dochter uit groep acht is daarentegen heel verlegen en minder aanwezig. Soms vergeet ik haar zelfs eventjes, omdat ze dan heel stil in een hoekje in een boek gedoken zit. Daar is natuurlijk niets mis mee zou je denken. Toch begint haar stille gedrag op te vallen. Op school heeft haar leerkracht mij zelfs letterlijk gezegd dat ze de indruk wekt dat ze mishandeld werd. Ik ben toen ontzettend boos geworden en ben met deze leerkracht naar de directie gegaan. Daar heeft de leerkracht zijn excuses aangeboden en uitgelegd dat het er een beetje onhandig uit kwam. Hij bedoelde echter wél aan te geven dat het stille gedrag van mijn dochter soms een zorgwekkende indruk maakt.

‘Ik wil niemand pijn doen’

Tijdens het gesprek met de directie kwam ik er ook achter dat mijn dochter gepest werd. Schijnbaar hebben een paar meiden uit de klas een bloedhekel aan mijn dochter. Ze maken dat met vervelende opmerkingen duidelijk. Hier schrok ik van, aangezien mijn dochter nooit iets gezegd heeft. Eenmaal thuis ben ik natuurlijk met haar gaan praten en heb ik gevraagd wat zij zelf zou willen. Ik was bereid om alles te doen: van school veranderen, met de ouders van deze meiden praten, of samen met de leerkracht naar een oplossing zoeken.

Ik had verwacht dat mijn dochter blij zou zijn dat ze van school mocht switchen. Toch was dat het niet geval. Ze wilde absoluut niet van school veranderen, en wilde ook niet dat ik met de ouders van haar klasgenoten ging praten. Ik ging daarmee akkoord, mits ze zou beloven om voor zichzelf op te komen. Ik ben zelfs met haar naar kickboksles gegaan, om haar het gevoel te geven dat ze sterk in haar schoenen mag staan. Toch was dat tevergeefs. ‘Ik wil niemand pijn doen’, is haar enige antwoord.

Het is natuurlijk fijn dat ze zo lief is en dat ze aan een ander denkt. Dat zijn mooie eigenschappen die ik ze vroeger heb meegegeven toen ze nog een kleuter was. ‘Samen delen, samen spelen’, was het motto bij ons thuis. Maar nu begin ik spijt te krijgen van die opvoeding. Ik had beter kunnen focussen om voor jezelf op te komen. Ik zou nu namelijk wensen dat mijn dochter wat brutaler was. Haar vader en ik maken ons nu al zorgen hoe zij zich op de middelbare school gaat redden. ”

Pesten, gepest worden of buitensluiten in de speeltuin? Zo reageer je op ongemakkelijke speeltuinsituaties