Anne Broekman Persoonlijk 27 okt 2016, 11:26

Leestijd: 2 minuten

Moeder van overleden kindjes: ‘Iedereen rouwt anders’

Je kind verliezen is het ergste wat je als ouder kan overkomen. Geen twijfel mogelijk. De Amerikaanse blogger en nieuwslezeres Stacey Skrysak verloor zelfs twee kindjes vlak na hun geboorte en schreef er een hartverscheurende blog over.

Veel te vroeg, al met 22 weken, beviel Stacey van haar drieling. Ze begint haar blog met de schrijnende woorden: ‘Het is meer dan drie jaar geleden dat twee van mijn kinderen hun laatste adem uitbliezen.

38 maanden dat ik mijn zoon voor de laatste keer wiegde. Meer dan 1200 dagen geleden dat ik de eerste van mijn drieling ter wereld bracht, met slechts twee uur aan herinneringen aan haar van toen ze nog leefde. Al is het jaren geleden dat ik mijn kinderen verloor, het verdriet is er nog steeds.’

https://www.famme.nl/anoniem-verandering-kind/

Verpletterend verlies

In de zomer van 2013 verloor Stacey binnen twee maanden twee van de drie kindjes. ‘Hoewel ik sterk probeerde te blijven voor mijn overlevende dochter op de Nicu, was ik vanbinnen kapot.

Ik wist niet dat een verlies zo verpletterend kon zijn. Een paar maanden na hun overlijden besprak ik mijn zorgen met mijn therapeut: waarom was ik nog steeds zo kapot van het verlies van Abby en Parker? Ze herinnerde me eraan dat het verdriet nooit weggaat, het verandert alleen. Een simpel antwoord dat mij gerust stelde: ik was normaal.’

Door de jaren heen leerde Stacey met haar verlies om te gaan. Maar haar nog altijd grote verdriet staat soms ter discussie, merkt ze.

https://www.famme.nl/praten-over-de-dood-met-kind/

‘Ik heb het allemaal gehoord: ‘Gelukkig heb je wel tijd met je kinderen doorgebracht, al was het maar kort’. Of: ‘Verlies jezelf niet in je verdriet, je hebt tenminste nog één overlevend kindje.’

En: ‘Je kunt nog altijd meer kinderen krijgen.’ Hoewel goed bedoeld, zijn deze opmerkingen hartverscheurend voor ouders met kindjes in de hemel. Er zit geen verstrijkingsdatum op rouwen. Ik zal altijd van mijn kinderen houden en altijd om hen rouwen.’

Anoniem: ‘Ik wil geen kinderen en ik voel me hier heel schuldig over’

Levenslang

Stacey benadrukt dat iedereen anders rouwt en dat geen enkele ervaring hetzelfde is: ‘De duur van het leven van een kind bepaalt niet de mate van verlies.

Het zou niet moeten uitmaken of je een kind 12 of 40 weken weken hebt gedragen. Ieder ouder rouwt op z’n eigen manier. Kinderen horen hun ouders te overleven. Het is dus niet gek dat dit verdriet een leven lang kan duren.’

‘Het is taboe in onze samenleving om te praten over onze overleden kinderen. Misschien maakt het mensen ongemakkelijk of begrijpen zij het niet tenzij ze het zelf hebben meegemaakt,’ schrijft Stacey.

‘Verdriet is geen one size fits all, dus ik hoef niet gerepareerd te worden. Ik ben niet beschadigd. Ik ben simpelweg een mens en mijn hart is vol met liefde voor mijn kinderen, zowel hier op aarde als in de hemel.’

https://www.famme.nl/brief-vader-doodgeboren-zoon/