Redactie Zwanger 14 mrt 2022, 18:52

Leestijd: 5 minuten

Tom: ‘Mijn moeder wil mijn kind niet leren kennen als ik hem vernoem naar mijn vader’

Na tal van pogingen is het Linde (38) en Tom (35) gelukt: komende juni verwachten ze hun eerste kindje. Een jongetje, en ze weten zijn naam al. Benjamin. Die naam is voor de moeder van Tom reden genoeg om het contact te verbreken. Zij wil haar kleinkind nooit ontmoeten.

Een lot uit de loterij

“Linde en ik zijn iets langer dan vijf jaar bezig geweest om zwanger te raken. Eerst lukte het heel lang niet, toen volgde er twee miskramen en daarna een abortus vanwege een zeer ongunstige uitslag van de NIPT. Vervolgens hebben we onze kinderdroom op een laag pitje gezet. We zouden wel zien… Al merkte ik wel aan mijn vriendin dat voor haar de wens groter was dan voor mij. Zelf had ik eigenlijk, zij het in stilte, geaccepteerd dat we vrolijk verder zouden leven zonder kinderen.

Dat lukte ons best, we hebben het goed samen. Maar toen bleek Lin opeens zwanger. Dat was schrikken, zeg. Eerst overheerste er de shock en verbazing, daarna vond ik het al snel een cool idee dat ik vader zou worden. Jongen of meisje, het maakte me niet uit. Linde was dólblij, dus ik ook.

Dat positieve nieuws kwam na een klote tijd. Aan het begin van de coronapandemie is Linde’s vader, Theo, plotseling overleden aan een hartstilstand. Een paar maanden later overleed ook mijn vader, Benjamin, heel plotseling, aan corona. In een jaar tijd allebei je vader verliezen, het heeft er flink ingehakt. En toen kwam dat mooie nieuws, zomaar opeens.

Benjamin Theodorus

Vrijwel meteen wisten we dat we het geslacht wilden weten. Toen dat een jongen bleek te zijn, was het eigenlijk meteen duidelijk dat hij vernoemd zou worden naar mijn vader. Ik weet dat mijn vader dat mooi had gevonden. Om opa te worden én om zijn naam door te geven. Dat heb ik altijd geweten en eigenlijk wist iedereen dat. Als ik vrienden vertelde over de kleine op komst wisten zij ook al welke naam hij zou krijgen. Benjamin dus. Voluit Benjamin Theodorus, naar Lin’s vader. Het ding is alleen dat deze naam voor mijn moeder gelijk staat aan de hel.

Manipulatieve hufter

Mijn ouders zijn uit elkaar gegaan toen ik drie jaar oud was. Hen twee samen, ik kan het me niet herinneren en ik kan het me ook niet voorstellen. Ze haten elkaar. Ik weet niet waarom. Wat ik van mijn moeder begrijp, is dat we vroeger, dankzij mijn vader, rijk waren. We hadden alles: een grote villa, dure auto’s en luxe vakanties. Het steeg mijn vader naar zijn hoofd, hij hield er andere vriendinnen op na, werd alcoholist en raakte in verval. Als ik mijn moeder moet geloven, werd het een toxische relatie vol huiselijk geweld. Mijn moeder omschrijft hem als een manipulatieve hufter, en dan zeg ik het nog aardig. Ze gingen, op haar verzoek, uit elkaar. Zij eiste het huis en hij bleef berooid achter.

Verzoening

In de jaren erna heeft mijn vader weinig contact met mij gezocht. Hij greep liever naar de fles dan dat hij me kwam ophalen bij de voetbal. Hij raakte blut, kwam te wonen in een sociale huurwoning. Eigenlijk heeft hij me jaren links laten liggen en groeiden we pas de afgelopen paar jaar weer naar elkaar toe. Hij was klaar met zijn alcoholverslaving, had zelfs na lange tijd weer een vaste relatie. Hij had zijn nieuwe leven zonder luxe geaccepteerd.

Dat maakt zijn dood ook zo frustrerend; het ging echt goed met hem en we wisten elkaar net weer te vinden. Ik had eindelijk het idee dat ik mijn vader écht leerde kennen, zonder opsmuk en poeha. En toch, terwijl mijn moeder kon blijven wonen in dat gigantische huis – en daar trouwens nog steeds woont – en blij was dat ze van hem af was, is zij de bittere. Ze heeft nooit meer een partner gehad. Is altijd blijven zeiken. Ze heeft nooit een goed woord over hem gesproken. Noem je zijn naam, dan slaat ze met de vlakke hand op tafel.

Niet loyaal

Maar nu wordt ze oma. Voor het eerst. Ik dacht dat ze het leuk zou vinden. Nou, eigenlijk vond ze het ook leuk. Totdat ik trots het geslacht verklapte en vertelde dat de kleine man Benjamin gaat heten. Het was alsof er iets bij haar knapte. Haar ogen gingen op zwart en ze heeft me voor alles en nog wat uitgescholden. Dat ik niet loyaal ben, dat ik papa verkies boven haar, dat ik haar rol als oma van haar afneem.

Nu ben ik de tirades van mijn moeder jegens mijn vader wel gewend en daarom nam ik het niet zo serieus. Die draait wel bij, dacht ik. Maar een paar weken later ontving ik een mail. ‘Beste Tom. Door jouw zoon te vernoemen naar die hufter van een vader van je, geef je je vader alle ruimte om mij te blijven lastig vallen. Een navolgeling van hem en jou hoef ik niet te ontmoeten.’ Blijkbaar meent ze het dus wel.

Nieuw leven

Ik ben echt met stomheid geslagen. De geboorte van mijn zoon. Dat gaat om nieuw leven. Niet om oud leven. Of een leven dat mijn moeder een leven geleden leidde. Ze zijn al 32 jaar uit elkaar! Mijn vader is dood! Ik snap niet hoe je dit kunt doen. Benjamin moet nog geboren worden, zolang hij maar gezond is is wat telt. Het zegt zoveel meer over haar wrok, dan over mijn ongeboren zoon.

Vooral Linde is woest. Zij snapt niet hoe iemand zo kan praten over een mensje dat nog geboren moet worden. Benjamin is haar grootste schat, nu al het waardevolste bezit in haar leven. Na alles wat ze heeft meegemaakt, de miskramen, de NIPT… Linde is de dag erna naar mijn moeder gereden om verhaal te halen. “Jullie doen alsof jullie zoon de uitverkorene is en alsof hij de vlaggendrager van de familie is, terwijl ík de ruggengraat van het gezin ben geweest. Waar is mijn dank?” Toen gooide ze de deur voor Lin’s neus dicht.

Sindsdien heb ik niets meer van haar gehoord. Om de naam van mijn zoon aan te passen, is niet eens in me opgekomen. Voor mij is het gewoon Benjamin Theodorus. Punt.”

Romy (29): ‘Ze ging er met mijn favoriete babynamen vandoor’