Lisa van den Akker Zwanger 17 jun 2022, 12:43

Leestijd: 4 minuten

Nina: ‘Na twee echo’s met een kloppend hartje werd het bij de derde echo muisstil’

Als Nina* zwanger blijkt te zijn kan ze haar geluk niet op, maar al snel belandt ze in een spannende en uitputtende periode. Na hevig bloedverlies wijzen twee echo’s uit dat ze zich echt geen zorgen hoeft te maken, aldus de verloskundige. Op eigen initiatief plande Nina een derde echo in waarbij blijkt dat haar onderbuikgevoel tóch juist is: het hartje was gestopt met kloppen. Met Famme deelt ze haar ervaringen rondom haar miskraam om andere vrouwen in deze situatie te laten voelen dat ze niet alleen zijn.

“Vanaf het allereerste bloedverlies, inmiddels 3,5 week geleden, wist ik dat het niet goed zat. Al mijn zwangerschapsklachten waren namelijk als sneeuw voor de zon verdwenen. Mijn borsten waren vanaf het begin van de zwangerschap erg gespannen en ik was continu misselijk. En nu? Niks. De verloskundige gaf aan dat het toeval moest zijn en ik gewoon in een nieuwe fase van de zwangerschap zat. Zelfs na mijn aandringen hield ze het daarbij. Ik weet achteraf dat ik al die tijd gewoon gelijk had. Niet dat dat het makkelijker maakt.

Na twee echo’s met een kloppend hartje werd ik weggestuurd en zou ik pas een maand later mogen terugkomen voor een nieuwe echo. Een maand?! De verbazing in mijn stem moeten zelfs de buren hebben gehoord. Dat voelde echt niet goed. Daarom besloot ik zelf maar een echocentrum te bellen om een week later opnieuw een echo te krijgen. Zo geschiedde.

De derde echo

Geloof me dat ik na twee echo’s echt weer hoop had gekregen, ondanks het bloedverlies. Er was me namelijk op het hart gedrukt dat het helemaal goed zat nu. Toch bekroop me de ochtend van de derde echo een onbehaaglijk gevoel. Wat als…? Wat als mijn gevoel – dat weliswaar door zorgprofessionals wordt tegengesproken – tóch klopt?

Na 55 euro af te tikken aan de balie mocht ik gaan liggen en werd de echo op de grote witte muur geprojecteerd. Van de spanning voelde ik de koude gel op mijn buik niet eens. De echoscopist bracht het echo apparaat naar mijn baarmoeder en in beeld was duidelijk onze baby te zien. En ik zag het meteen: dat flikkerende beeld, dat kloppende hartje… het was er niet. Het werd muisstil in de kamer. Ik wist het, mijn vriend wist het, de echoscopist zei het: ik zie geen hartje meer. Ze probeerde wat ze kon vanaf andere hoeken maar het beeld bleef onveranderd.

‘En nu?’, vroeg ik.

De medische mallemolen bij een miskraam

Tranen met tuiten huilde ik, de grond zakte letterlijk onder mijn voeten weg. We wilden dit kindje zo graag, dít kindje. Ik had het zo proberen te beschermen, ik wilde zo graag dat het zou lukken, maar het mocht niet zo zijn. Ik belde de huisarts om te vragen wat we moesten doen. Want ja, what the f*ck moet je doen in zo’n situatie? Je wil dat iemand je helpt, maar niemand helpt je. Je moet het zelf maar fixen. Twintig belletjes later konden we met spoed terecht bij een gynaecoloog. Ze controleerde of de echoscopist het echt goed had gezien. Natuurlijk had ze het goed gezien.

De medicijnen die een miskraam opwekken waren om medische redenen helaas geen optie voor mij. En na drie weken afwachten had ik geen zin om nóg langer af te wachten tot een natuurlijke miskraam op gang zou komen. Voor mij was de enige logische optie (en geloof me het is gewoon kiezen uit drie slechte opties) een curettage. Zes dagen later (ik herhaal: zes dagen later) kon ik terecht bij een andere gynaecoloog om de mogelijkheid voor de curettage te bespreken en een datum in te plannen. De OK-planning werd gebeld en tot mijn grote schrik hoorde ik dat er een wachtlijst was van drie weken. Eerlijk, ik dacht dat het een grap was. Hoewel dat gevoel al gauw werd ingewisseld voor woede. Extreme woede. Hoe is het mogelijk?

Morgen word ik gebeld met een definitieve datum. We hebben enige spoed afgedwongen bij de gynaecoloog, maar het zal mij benieuwen.”

Wordt vervolgd.

Hier lees je het eerste deel van Nina’s verhaal.

*Wegens privacyredenen zijn de namen in dit artikel gefingeerd. De echt naam is bekend bij de redactie.

Hoe groot is de kans op een miskraam? Een overzicht per week