Gina Koninkx Persoonlijk 19 jul 2022, 19:09

Leestijd: 4 minuten

Nina: ‘Omdat de miskraam op natuurlijke wijze verliep merk ik dat ik er relatief snel overheen ben gekomen’

Amper drie weken geleden werd Nina’s* nachtmerrie werkelijkheid. Na vijf weken onophoudelijk te hebben gebloed, vond haar miskraam plaats. Met Famme deelt ze haar ervaringen rondom dit proces om andere vrouwen in deze situatie te laten voelen dat ze er niet alleen voor staan.

Lees hier deel I, deel II en deel III van Nina’s ervaring met de miskraam.

‘De miskraam vond uiteindelijk twee dagen voor de geplande curettage plaats. Ik zag dit overigens totaal niet aankomen. Ik bloedde natuurlijk al enkele weken, maar de miskraam vond vrij onverwachts plaats. Nu ik drie weken later terugkijk op dit proces – want een proces is het absoluut – ben ik ontzettend blij dat de curettage niet door hoefde te gaan. Ik denk dat dit het voor mij veel makkelijker heeft gemaakt om de miskraam te verwerken.

De eerste dagen na de miskraam

De eerste dagen na de miskraam voelde ik me echt verschrikkelijk. We besloten de dag na de miskraam zelf om ons baby’tje samen te begraven omdat het kleintje er zo volledig uit was gekomen. Dit maakte het gevoel voor onze baby nog wat sterker, het was immers uit onze liefde voortgekomen en we waren er zo klaar voor. Dat ging heel natuurlijk maar het voelde ook als overleven. We deden het maar gewoon en het voelde voor ons goed. Maar ik had het idee dat ik niet echt bij mijn gevoel kon op dat moment.

De dag erna ging ik gewoon verder met mijn werk. Ik haatte dat, maar anderzijds gaf het me ook wat houvast. Alleen maar in bed liggen en niks doen leek me ook helemaal niks op dat moment. Mijn concentratie was ver te zoeken en ik voelde me bovendien leeg. Vanaf het moment dat ik wist dat ik zwanger was had ik het gevoel dat ik samen was met dat kleintje in mijn buik. Dat was als sneeuw voor de zon verdwenen en dat viel me erg zwaar. In de dagen die volgden voelde ik steeds meer verdriet en machteloosheid. Het voelde echt alsof mijn zwangerschap me in één klap was ontnomen. Het voelde bijna nog veiliger om vijf weken te bloeden mét mijn baby in mijn buik dan dat alles nu plotsklaps was verdwenen.

Een week na de miskraam

We werden overspoeld met lieve berichten en bloemen van familie en vrienden. Dat deed me goed. Ik kreeg wel steeds meer moeite met de veranderingen in mijn lichaam op dat moment. Alles werd me te veel. Mijn buik waar ik zo trots op was verdween en dat was het tegenovergestelde van wat ik wilde. Ik kreeg meer moeite met reageren op alle lieve berichten, het kostte me energie en het voelde alsof ik het dieptepunt in mijn leven had bereikt. Dat was moeilijk. Ik sloot me tegelijkertijd ook af van mijn partner, dat is een naar patroon wat ik al mijn hele leven – met psycholoog – probeer te doorbreken. Ik wist op dat moment dat er iets moest veranderen om weer door te kunnen. Dat voelde heel onnatuurlijk want ik wilde gewoon echt even alleen maar verdrietig zijn. Ik weet van mezelf dat ik dan een week later ook denk ‘zo, nu is het eruit’. En ja, daar ging ik hoor. Een week later stond ik stralend (al zeg ik het zelf) op een bruiloft. En dat voelde ook nog eens goed.

Drie weken later

De tijd verstreek en ik merkte dat ik meer energie kreeg om leuke dingen te gaan doen. Dat kwam grotendeels omdat mijn lichaam aangaf dat het fysieke proces achter de rug was. Mijn bloedingen waren vrij snel na de miskraam gestopt (5 dagen) en ik merkte dat mijn energie van voor de zwangerschap weer terug was. Dit bood me ook daadwerkelijk de gelegenheid om steeds meer leuke dingen te gaan doen. Ik lachte veel, zat in de zon en bedacht leuke uitjes. Dat werkte voor mij.

Veel mensen vragen nog steeds aan me of alles goed gaat. Ik kan oprecht beantwoorden met een volmondige ja. Natuurlijk zijn er momenten dat ik even verdrietig ben, maar het voelt ook als een afgerond proces. Mijn lichaam geeft aan dat ik er klaar voor ben om het weer opnieuw te proberen, dat alles – bot gezegd – is ‘opgeruimd’. En dat geeft hoop.’

*Wegens privacyredenen zijn de namen in dit artikel gefingeerd. De echt naam is bekend bij de redactie.

Nina: ‘De blijdschap van de zwangerschap is omgeslagen in de angst om ons kindje te verliezen’